Τι μου έλειψε, Γιώργο μου, τι αναζήτησα και νοστάλγησα; Τον ήχο της καμπάνας! Βασικός ήχος στη ζωή του χτες. Και ο πένθιμος ήχος της Μεγάλης Εβδομάδας, που συνταίριαζε και δημιουργούσε την ατμόσφαιρα, την πένθιμη ατμόσφαιρα των ημερών, αλλά και τον πανηγυρικό ήχο της καμπάνας μετά την Ανάσταση.
…Γυρίζει η σκέψη σε άλλους καιρούς, σε κάποιες εποχές, σε κάποια συναισθήματα που η Άνοιξη μαζι με το Πάσχα ήταν εποχή γιορταστική. Καταθλιπτική η εβδομάδα των Παθών, σπουδή του ανθρώπου, καταγραφή και δίδαγμα η συμπεριφορά των ατόμων…
…Έτσι κι εδώ καταπιαστήκαμε να φτιάσουμε, Συλλόγους κι Αδελφότητες για να γλυκάνουμε τη νοσταλγία και να ξεγελάσουμε την μοναξιά, την απομόνωση. Ήρθες με την οικογένειά σου και δεν έζησες εκείνη τη μοναξιά. Την έζησες με την συμπαράστασή σου στην τραγική της μορφή στις ακραίες περιπτώσεις, εκεί που η ψυχοφθόρα κατάσταση έφτανε στην απόγνωση και γινόταν απελπισία. Σκέψου όμως τι κανάλι πέρασαν κι εκείνοι που άντεξαν. Να ζεις με τη σκέψη μόνο στο μεροκάματο, με την ψυχή διπλωμένη στην απομόνωση, γιατί δεν ήταν μόνο η άγνοια της γλώσσας ήταν και η έλλειψη συντροφιάς, συνεννόησης, εμπιστοσύνης, κατανόησης…
…Η πρώτη λέξη που μάθαινες ήταν τζοπ και γουέντζα. Και η μοναξιά με το τσουβάλι και το βδομαδιάτικο, το φακελάκι, να γίνεται το κύριο ενδιαφέρον, ουσία ζωής. Και μια κάποια συζήτηση για κάτι διαφορετικό από τα αναγκαία, τα βιοτικά, τα καθημερινά, έστω και νέα γενικότερα τίποτα. Καθένας τυλιγμένος στη νοσταλγία του, την απομόνωσή του και πού πηγαίνει αυτό το λεωφορείο, ποιο τρένο θα πάρεις για το εργοστάσιο, τετοια. Και υπήρχαν άνθρωποι που για χρόνια δεν είχαν δει άλλες συνοικίες και άλλη διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι…
Σκέφτομαι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ξένα χέρια, χωρίς τη στοργική αγάπη της μητέρας και την προστατευτική αγάπη και συμβουλή του πατέρα, τι πολίτες βγαίνουν; Ξέρετε, τα πουλιά που μεγαλώνουν σε εκκολαπτική μηχανή, δεν κλωσάνε. Λέει τίποτα αυτό;
…Σκέφτομαι πως πολλές φορές, όταν αναφερόμαστε στη ζωή προβάλουμε βάσανα και αγώνες και πίκρες. Και σκέφτομαι πόσες είναι οι χαρές που παραπετάμε στην άκρη και πόσες είναι οι ανέξοδες χαρές που έχουμε ζήσει και δεν τις έχουμε σημειώσει στο μνημολόγιο…
…Ήτανε δύσκολοι καιροί, δεθήκαμε σαν Σύλλογος στο 1960 και κάναμε όλες τις δουλειές εμείς για την όποια εκδήλωση. Και τα Συμβούλια, πότε στο σπίτι του ενός και πότε στου άλλου. Και τα οικονομικά μας μετρημένα στο σελλήνι, κι ήταν υπολογίσιμο να προσφέρεις μπύρες, μεζέδες στους συμβούλους για τα σαλατικά κι οι γυναίκες να βοηθάνε και ο στολισμός και η καθαριότητα της σάλας…
…Εκείνο που με λυπεί, Γιώργο μου, είναι τα μικρά πουλάκια που δεν θα ξαναρθούν. Το έχεις πάρει χαμπάρι ότι χάνονται τα μικρά αγριοπούλια; Είναι από εκείνα που ζούμε και δεν τα προσέχουμε, που μας επιβάλλονται σιγά-σιγά, σαν τις ντομάτες και τα φρούτα τα άνοστα, σαν τα κατεψυγμένα φαγητά, σαν τις κάθε είδους ευκολίες που κάνουν τη ζωή μας άχρωμη κι ανούσια…
…Ντύθηκε τόσο γιορτερά, πολυχρωματισμένα/Η Αγια Κατανάλωση πού ΄γινε αρχή και τέρμα./Έκλεισε τα παράθυρα του ορίζοντα, του φίλου,/Της τύψης, της σνυαίσθησης, της ηθικής αξίας./Κι ακολουθούμε ανήμποροι τη μάταιη πορεία/Της αγοράς, της μηχανής, της άνεσης, του τώρα…
…Παράξενη κατάσταση, σαν φιλοσοφική άρνηση των υλικών αγαθών, ενώ είχαν και θρησκεία και νόμους ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Σαν να το έγραψε γι αυτούς ο Παλαμάς εκείνο το «…στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης μια μονάχη μας σκεπή, ο ουρανός»…
