Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως συγκινούμαι, συγκινούμαι πολύ, όταν ακούω τέτοιες ιστορίες.
«Πότε ήρθαμε στην Αυστραλία Τάκη;», ρωτάει η γερόντισσα τον άντρα της, γιατί αυτή δεν μπορεί να θυμηθεί. «22 Ιουλίου 1955!», απαντάει ο γέροντας! «Είδατε; Αν και είμαι μικρότερή του, εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ, αυτός όμως… Ήρθαμε μαζί στην Αυστραλία.
Το πέρασμα του ανώνυμων-επώνυμων βιοπαλαιστών από τους μεταναστευτικούς μικρόκοσμους, στις «εσχατιές» του κόσμου. Τα συναπαντήματά του Τζιμάρα με πολλούς, στου Σαλαπάτα ή στο Middle Park, που σημάδευαν και οριοθετούσαν μια ολόκληρη εποχή που τώρα μένει «ζωντανή» μονάχα στο νου και στην καρδιά, μονάχα στις φωτογραφίες, στα κινηματογραφικά «επίκαιρα», στα κείμενά μας. Το πέρασμα του χρόνου… Η απώλεια…
Στις αρχές του Μάρτη συμπληρώνονται 4 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο στην Αθήνα του πολύ καλού Ελληνοαυστραλού μουσικού και φίλου Έκτορα Κοσμά (1966-2012). Για να «γνωρίσουν» τον Έκτορα όσοι δεν τον γνώρισαν όταν ζούσε, αλλά και για να τον ξαναθυμηθούμε εμείς οι φίλοι του, επαναφέρω σήμερα στην επικαιρότητα μια κουβέντα μας που έγινε στην Αθήνα του 2005 (προ κρίσης) και πρωτοδημοσιεύθηκε στον ιστότοπο www.ppol.gr με τίτλο «Οίκαδε: κυνηγώντας το ελληνικό όνειρο».
