Ήταν 20 χρονών αυτός κι εγώ 16. Από τότε είμαστε μαζί», συμπληρώνει με θαυμασμό στη μνήμη του συζύγου της, αλλά και με ιδιαίτερη τρυφερότητα για τη μακροβιότητα της σχέσης τους.
Δούλεψε πολύ σκληρά στη ζωή του ο Τάκης, που είχε προ πολλού πατήσει τα 80. Σε εργοστάσιο με σίδερα μας πληροφόρησε η κυρία Μαρία. Ήταν όμως αόμματος εδώ και 25 χρόνια. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, ήταν κληρονομικό τους είπαν.
Τέσσερα μπαστούνια είχε ο Τάκης της για τις μετακινήσεις του μέσα στο σπίτι, δε χρησιμοποιούσε όμως κανένα! Προτιμούσε να στηρίζεται στον ώμο της γυναίκας του, για να βρίσκει το δρόμο και να μην σκοντάφτει. «Τον πειράζει η αδερφή μου, με το να ακουμπάει σε μένα, όμως αισθάνεται πιο safe, πιο comfortable», έλεγε η κυρία Μαρία. Τα Αγγλικά της ήταν καλά, το ίδιο και τα Ελληνικά της, αισθανόταν όμως ανασφάλεια, προτιμούσε να υπάρχει και ένας διερμηνέας στα σοβαρά τους ραντεβού με γιατρούς και άλλους. Κυρίως όταν την έπιανε ίλιγγος.
Τηλεφωνική η κουβέντα μας, η φωνή της δεν πρόδιδε την ηλικία, το καταλάβαινες όμως και χωρίς να τη ρωτήσεις. Την αλυσίδα των σουπερμάρκετ όπου έκανε τα ψώνια της την αποκαλούσε με το παλιό της όνομα, αυτό που είχε αλλάξει πριν από 20 τόσα χρόνια… «Όταν πηγαίνω στο Safeways έλεγε, αντί για Woolworths.
Είχε κι αυτή τα δικά της ζόρια με την υγεία της. Ρωτήθηκε αν κουράζεται και αν αγχώνεται επειδή φροντίζει τον Τάκη της εδώ και 25 χρόνια. Αντέδρασε λες και έπαθε ηλεκτροπληξία. Με θυμό στην αρχή. «Μα τι είναι αυτά που λέτε. Είμαστε μαζί από τότε που ήμουν 16 χρονών. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Εργάστηκε σκληρά στη ζωή του. Είναι υποχρέωση μου να τον φροντίζω», συμπλήρωσε και στο τέλος της απάντησης η φωνή της έσπασε…
Εξηνταπέντε χρόνια μαζί στην Αυστραλία, δίπλα δίπλα, μαζί και στην Ελλάδα πριν από τα δεκάξι της, το «είναι υποχρέωση μου να τον φροντίζω», ήταν έρωτας νεανικός, που με τα χρόνια έγινε βαθιά αγάπη, βαθιά στοργή, βαθύς σεβασμός, βαθιά «υποχρέωση». Τα έχω συναντήσει πολλές φορές στη ζωή μου αυτά τα υπερήλικα ζευγάρια της πρώτης γενιάς των Ελλήνων μεταναστών και των Ελληνίδων μεταναστριών στην Αυστραλία. Τα διαισθάνομαι, τα μυρίζω, τα «διαβάζω» αυτά τα ζευγάρια, και ας μην τα έχω μπροστά μου να τα βλέπω. Το παραδέχομαι. Τα ζηλεύω κιόλας.
Ζήλια και θαυμασμός πολλών, Ελλήνων και Αυστραλών, ανδρών και γυναικών, αυτά τα υπερήλικα ζευγάρια Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών, όπως μου εκμυστηρεύτηκε στο τηλέφωνο και η May, που έκανε τα « χαρτιά» έτσι ώστε να πάνε μαζί στο γηροκομείο ο κύριος Τάκης και η κυρία Μαρία. Είχαν μεγαλώσει και οι δυο τους, είχαν πολλά προβλήματα με την υγείας και… Καλά τις μέρες, το πάλευαν, τα βράδια όμως… Αν κάτι πήγαινε στραβά τα βράδια δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους πια , στο δικό τους σπίτι.
Υ.Γ. Η φωτογραφία της ανάρτησης με τίτλο «Migrant Woman, 1966» είναι του Αυστραλού φωτορεπόρτερ David Moore (1927-2003)
- The article was published in Kosmos Newspaper, Sept 25, 2020