Το Λύκειο Ελληνίδων στο Σύδνεϋ δημιουργήθηκε το 1951 από τον Άγγελο Γκούμα, Γραμματέα του Προξενείου. Πολλά χρόνια στη θέση αυτή που είχε χρηματίσει και αντικαταστάτης του Προξένου, μέχρι να έρθει ο νέος. Η Παροικία μικρή και το Προξενείο εκάλυπτε και το Λιμενάρχη και άλλες αρμοδιότητες. Ο Γκούμας ήταν αντιπροσωπευτικός παράγοντας, στην κοινωνική ζωή.
…Εκείνο το ελληνικό τετράγωνο, που ήταν περισσότερο από τετράγωνο είχε πάντα ελληνική παρουσία. Θυμάμαι κάποτε περπατούσα με έναν Σουηδό και χαιρέτησα τέσσερις γνωστούς στο δρόμο. Στάθηκε απορημένος και μου είπε. «Τους ξέρεις όλους σ’ αυτή την πόλη. Τον καημένο τον Μπώ. Μας έλεγε πως ζούμε σαν η κάθε μέρα μας να είναι η τελευταία. Και κάποιος από την παρέα είπε πως αυτός ζει σαν να μην έχει γεννηθεί ακόμα. Είχαμε ζωντάνια, ζούσαμε ελληνικά, είμασταν νέοι. Δεν είχαμε λεφτά, δεν είχαμε ούτε αυτοκίνητο αλλά είχαμε την αισιοδοξία της ηλικίας μας και την ελπίδα…
…«Σκέψου πως σαλπάρουμε απόψε για την Πατρίδα», μου λέει ο φίλος. «Ξεχνάμε τις φτωχογειτονιές και τα εργοστάσια, τα μπλάτι φόρεϊνερ, παίρνουμε μόνο της ομορφιά της πόλης που τη ζήσαμε μίζερα κι όμως την αγαπήσαμε. Παίρνουμε κάθε όμορφο που γνωρίσαμε, κι ανοίγουμε τα φτερά για τη μάνα πατρίδα, τη φτωχή και αγαπημένη, την και πανέμορφη και καταγάλανη…
Ο θάνατος είναι πάντα απώλεια. Ο θάνατος όμως ενός ανθρώπου που έχει δώσει στην κοινωνία κάτι απο τον εαυτό του είναι σημαντική απώλεια. Εφυγε απο τη ζωή ένας άνθρωπος που, μπορούμε να τον θεωρούμε δικό μας, αν και δεν ήταν απο την Ελλάδα. Η Τζήν Μιχαηλίδη ήταν Αυστραλέζα παντρεμένη με Έλληνα, τον Αλέξανδρο Μιχαηλίδη απο την Κύπρο.
…Ήρθε το δειλινό, σηκώθηκε η άγκυρα, λύσαν τα παλαμάρια και αισθανθήκαμε πως δεν ήταν αρκετή η ώρα του αποχαιρετισμού. Ποτέ δεν είναι αρκετή η ώρα του αποχαιρετισμού. Το ‘δαμε την στερνή τούτη την ώρα που μαζί με το φίλο χαιρετούσαμε και την αυστραλέζικη γη, την ξένη τούτη γη κι ωστόσο αγαπημένη, κι ας ζήσαμε σ’ αυτή αδερφωμένη με το μόχθο. Τώρα ανοιχτήκαμε μακρυά. Ο ήλιος στέλνει τις στερνές του ακτίνες και κάνει τη θάλασσα χρυσαφένια. Τώρα αρχίζει το ταξίδι μας… Άρθρο του Γρηγόρη Χρονόπουλου που δημοσιεύθηκε στο Εθνικό Βήμα, την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 1964.
Πολύς ο καιρός που λείψαμε από αυτή τη θέση και πολλοί οι φίλοι που μάς απότειναν ένα “γιατί” όλο αγάπη και επίπληξη. Pολλές και οι εκδηλώσεις που αξίζουν τα χειροκροτήματα, που θέλουμε να προβάλλουμε πλατύτερα, μα οι συνθήκες αντίξοες και ο χρόνος λίγος. Ο χρόνος, αυτός ο μεγάλος δυνάστης της ζωής μας, είναι που μας εμποδίζει για το τακτικού παρόν… Άρθρο του Γρηγόρη Χρονόπουλου (με την υπογραφή Βαρθολομαίος) που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εθνικόν Βήμα, την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 1961, στη σελίδα 3.
Ένα ιστορικό ντοκουμέντο του Γρηγόρη Χρονόπουλου από τη ζωή της παροικίας. Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πανελλήνιος Κήρυξ – Hellenic Herald, στις 31 Μαρτίου 1955. Αναδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος την Παρασκευή 8 Απριλίου 2016.
