Article Author: Babis Rakis

Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Η οικονομική κρίση οδήγησε χιλιάδες φτωχές, νέες γυναίκες να πάρουν το πλοίο για τον δρόμο του ξενιτεμού.Τα λεγόμενα τότε «νυφοκάραβα», έδεναν στο Σύδνεϋ και στην Μελβούρνη και έφερναν χιλιάδες κοπέλες από Κύπρο και Ελλάδα, σε μια άγνωστη γι’ αυτές χώρα, που λεγόταν Αυστραλία. Εκεί στο λιμάνι, τις περίμεναν οι αρραβωνιαστικοί μαζί με τις οικογένειες τους, για να τις υποδεχτούν. Πρώτη φορά θα έβλεπε ο ένας τον άλλον. Κι όμως είχαν αρραβωνιαστεί πριν καν γνωριστούνε…

Κάθε Σάββατο, το συνήθιζε η Καίτη να παίρνει το λεωφορείο από την στάση του Kingsford και να την κατεβάζει στο Shopping Centre του Mascot για να κάνει τα ψώνια της. Όχι πως αγόραζε πολλά. Λίγα φρούτα που τα εύρισκε πιο φρέσκα και καμμιά φορά και κανένα «ρουχαλάκι να ρίξει πάνω πάνω της», όπως έλεγε, και αυτό σε κάθε αλλαγή εποχής.

Για χρόνια τώρα έμενε στο προάστειο Padstow του Σύδνεϋ. Κυκλοφορούσε συχνά στο shopping Centre. Στα ελληνικά μαγαζιά την ήξεραν όλοι την κυρία Κατίνα. Μικροκαμωμένη, με άσπρα μαλλιά με το μαύρο σκούρο φουστάνι της είχε πάντα ένα καλό λόγο για τον καθένα και ένα γλυκό χαμόγελο.

Ήταν πολύ δύσκολο στην ηλικία της για την Ασημίνα, το ψώνισμα στο σουπερμάρκετ, στο λαϊκό προάστειο του Σύδνεϋ. Από αρκετό καιρό τώρα πήγαινε συχνότερα και αγόραζε λίγα πράγματα, μια ή και δύο πλαστικές σακούλες για να μπορεί να τις σηκώνει. Εξάλλου το σπίτι της δεν ήταν μακριά. Στην απέναντι πολυκατοικία, στο ισόγειο. Το παράθυρο έβλεπε στον δρόμο. Ο κόσμος που περνούσε έξω ήταν σαν να κινείται μέσα στην κάμαρη. Το είχε πάντα το τζάμι κλειστό για ασφάλεια.

-Θα ήταν ωραίος άνδρας ο πατέρας σου στα νιάτα του -είπε ο Ανδρέας στην γυναίκα του, καθώς τον παρακολουθούσαν από μακριά να παίζει με τον μικρό τους γιό στην καταπράσινη από γκαζόν αυλή, στο σπίτι τους στο Σύδνεϋ. Ο μεγάλος τους γιός είχε βγει έξω με τους φίλους του.

Τα τελευταία χρόνια, ο Βασίλης, ο άλλοτε οικοδόμος, όταν πήρε σύνταξη, συνήθιζε τα μοναχικά του δειλινά, όταν ο καιρός ήταν καλός, να βγαίνει στο ξύλινο μπαλκόνι του σπιτιού του στο Waterloo, στο Sydney και να κοιτά αδιάφορα το στενό δρομάκι που οδηγούσε σε αδιέξοδο. Κάθε τόσο, καθώς δεν περνούσε κανένας, εκτός από ορισμένους γείτονες, μουρμουρούσε λυπημένα, τους στίχους του ποιητή Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Άρθρο του Μπάμπη Ράκη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελληνικής Κήρυκας, την Τρίτη 26 Ιανουαρίου 1999, στην στήλη του Παροικιακοί Παλμοί , με τίτλο: Να φτιάξουμε τον ναό της Ελληνικής μας γλώσσας και του μεγάλου πολιτισμού μας