Ήταν μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη του 1969. Ήταν μια μέρα σταθμός για μένα αφού αποτελούσε την αρχή ενός νέου και σημαντικού κεφαλαίου της ζωής μου. Μόλις είχα απολυθεί από το Πολεμικό Ναυτικό και –μαζί με το φίλο και συσπουδαστή μου, Τάκη– έπαιρνα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Κεφαλλονιά.
«Από τον Πειραιά επήρα το πλοίο ονομαζόμενο Σμύρνη. Θυμάμαι ότι έκανα την ανοησία να παίξω τον ‘παπά’ και να χάσω τις έξη λίρες που ο πατέρας μου με θυσίες μου είχε δώσει. Το πάθημά μου αυτό, όμως, μου έγινε μάθημα. Από τότε δεν ξανάπαιξα κανένα τυχερό παιγνίδι. Εφτασα απένταρος στην Αλεξάνδρεια και πήγα στο ξενοδοχείο ‘Κοντινένταλ’. Εκεί ήταν ένας Κρητικός, πολύ καλός άνθρωπος, που μου πρόσφερε φιλοξενία. ‘Παιδί μου – μου είπε – δεν μπορώ να σου δώσω δωμάτιο γιατί έχω 16 όλα κι’ όλα και κάθε δωμάτιο κοστίζει μια λίρα τη βραδιά. Θα σου δώσω, όμως, μια καρέκλα να κοιμηθείς, θα σου δώσω και να φας και μετά θα τηλεφωνήσουμε στους δικούς σου…». Το κείμενο του Γιώργου Μεσσάρη είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό ΟΔΥΣΣΕΙΑ.
…Άριστος συνεργάτης και αναμφισβήτητα πρωτοπόρος στις τεχνολογικές εξελίξεις του έντυπου Τύπου. Άφθαστος λινοτύπης, πρωταγωνιστής στην εφαρμογή της νέας, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, τεχνολογίας της φωτοσύνθεσης, και θιασώτης της ψηφιακής τεχνολογίας που έφερε την επανάσταση σε ότι αφορά το κόστος και την ταχύτητα παραγωγής εφημερίδων και περιοδικών. Κείμενο του Γιώργου Μεσσάρη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος το 2014 για το αφιέρωμα στο Γιώργο Χατζηβασίλη.
