Γιωργο, γεια σου
Πόσες φορές έχουμε συναντηθεί με τον ίδιο χαιρετισμό; Και πόσες αναμνήσεις έχουμε μοιράσει από τα παροικιακά; Πάντα με καλή προαίρεση, πάντα να προβάλουμε το καλό.
Σκέφτομαι πως πολλές φορές, όταν αναφερόμαστε στη ζωή προβάλουμε βάσανα και αγώνες και πίκρες. Και σκέφτομαι πόσες είναι οι χαρές που παραπετάμε στην άκρη και πόσες είναι οι ανέξοδες χαρές που έχουμε ζήσει και δεν τις έχουμε σημειώσει στο μνημολόγιο.
Εζησα μια τέτοια χαρά την περασμένη εβδομάδα! Μια συνάντηση με δυο εξαιρετικές κυρίες, μια επαφή που δημιουργήθηκε στην αίσθηση του καλού και του ωραίου. Από εκείνες τις επικοινωνίες, όπως μια μελωδία που ακούσαμε μαζί, μια συνάντηση στην ακρογιαλιά, μια φιλική συντροφιά με κοινά ενδιαφέροντα, μια κουβέντα με ένα φιλικό πρόσωπο. Επικοινωνίες που αφήνουν μια αίσθηση αγαλλίασης. Όπως και πράξεις, ενέργειες, που δίνουν μια εσωτερική ικανοποίηση.
Η προσφορά, έστω κι ένα ποτήρι νερό, η εκτέλεση του καθήκοντος, η δημιουργία, η συμμετοχή σε εκδήλωση πολιτιστικού, φιλανθρωπικού, καλλιτεχνικού έργου.
Η συνάντησή μου με τις κυρίες αυτές ήταν από αυτά τα συναπαντήματα που ομορφαίνουν την αίσθηση της ζωής, που αφήνουν μια όμορφη γεύση, που τονώνουν την πίστη στον άνθρωπο. Ναι, φίλε μου, υπάρχουν κι άνθρωποι με ωραία αισθήματα, με ανθρωπιά. Χάρηκα τόσο πολύ αυτή τη φιλική επαφή που έμεινε στολίδι, κόσμημα στην αλυσίδα των καλών αναμνήσεων.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σ΄αναζητάω πάντοτε/Συχνά-πυκνά σε κουβεντιάζω.
Όχι πως είμαι μοναχός,/Δεν ένιωσα ποτέ αποκομμένος.
Φίλοι, γνωστοί, ο κάθε άνθρωπος/Μια χειραψία, μια επαφή,
Μια συμπαράσταση.
Όμως,/Κεινο το «εκ βαθέων», το απόλυτο
Πως να το πεις στον ξένο, στον συνάνθρωπο.
Με τους πολλούς θα πεις πολλά/Θα δώσεις και θα πάρεις,
Τη γνώση και την ανοχή,/Το γέλιο, τη συμπόνια.
Μα για το «εκ βαθέων»/Θέλεις την πρόθεση την άδολη,
Την κατανόηση και την αγάπη./Αυτά μόνο σε σένα τα συνάντησα
Και σου μιλώ στη μοναξιά,/στο ηλιόγερμα, στη νύχτα.
Ερχομαι πλάι σου εκεί/Στο παραγώνι δίπλα
Και ξετυλίγω σκέψεις μου,/αισθήματα κι ιδέες.
Κουβάρι στο κουβάρι/Αργά- σιγά μ΄εμπιστοσύνη.
Δοσμένα στην αγάπη σου,/στην κατανόησή σου.
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη,
Η ζωή Γρηγόρη έχει τις χαρές της, έχει και τις λύπες της, έχει τους αγώνες και τα βάσανα, αλλά έχει και τις επιτυχίες, τις πίκρες και τις γλυκές στιγμές. Δεν λέμε τίποτε καινούργιο, δεν ανακαλύψαμε τον τροχό, αυτά τα συναισθήματα ένιωσαν ο Αδάμ και η Εύα.
Ομως, είναι πιο εύκολο να θυμάται κάποιος τη χαρά από τη λύπη. Το έχεις προσέξει πώς τον ξεχνούμε όταν περάσει και πιο δυνατός σωματικός πόνος;
Στη ζωή μου, τουλάχιστον, οι μεγάλες χαρές δεν είχαν κόστος, ήταν ανέλπιστο αν και σπάνιο δώρο. Οι μικρές καθημερινές χαρές είναι αυτές που δρομολογούν μια ευτυχισμένη ζωή, αλλά δυστυχώς δεν μοιράζονται δίκαια σε όλους τους συνανθρώπους μας.
Δεν είμαι μοιρολάτρης, γι’ αυτό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μερικούς ανθρώπους και οικογένειες ολόκληρες βασανίζουν ανείπωτες τραγωδίες, οδυνηρές αρρώστιες, αναπηρίες και θανατοι. Λέμε «μακριά από εμένα αυτό το κακό», αλλά υπάρχει και το «ουδένα προ του τέλους μακάριζε».
Μου καυχιέσαι κύριε Γρηγόρη πως την περασμένη εβδομάδα έζησες χαρούλες επειδή συναντήθηκες με δύο εξαιρετικές κυρίες; Ομως και εγώ τί νομίζει έκανα; Ενιωσα τη χαρά να συναντήσω δύο εξαιρετικές κυρίες συγγραφείς σ’ ένα νοστιμότατο γεύμα στον κήπο, κάτω από μια μανταρινιά. Ενδιαφέρουσα κουβεντούλα επί παντός επιστητού, είδα και το βιβλίο τού Γιώργου Μιχελακάκη, μια καλλιτεχνική έκδοση με πολύ ενδιαφέρον περιεχόμενο, που η παρουσίασή του θα γίνει στις 30 Μαρτίου.
Την Κυριακή, άλλες ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές όταν γιορτάσαμε τα 28α γενέθλια τής εγγονής μου Αιμιλίας, που δεν βιάζεται να μού χαρίσει τη χαρά τού δισέγγονου! Ομως εγώ βιάζομαι, γιατί αν το εγγόνι είναι δυο φορές παιδί μου, πόσες φορές παιδί μου θα είναι το δισέγγονο;
Ανάμεσα στις χαρές δεν έλειψε η μεγάλη πίκρα όταν χάσαμε ξαφνικά την Νίκη Καλτσόγια. Την καλή φίλη, φανατική αναγνώστρια αυτής τής σελίδας μας και εκλεκτή συνεργάτιδα τής εφημερίδας μας στην Αθήνα, με την οποία είχαμε τακτική επικοινωνία.
Εχω εξακριβώσει καλέ μου φίλε πως τα συναπαντήματα «που ομορφαίνουν την αίσθηση της ζωής, που αφήνουν μια όμορφη γεύση, που τονώνουν την πίστη στον άνθρωπο», όπως πολύ σοφά αναφέρεις, θα τα βρεις όταν είσαι επιλεκτικός με τους/τις φίλες σου. Οταν επιλέγεις την ποιότητα από την ποσότητα. Λίγους φίλους πιστούς που αγαπάς, που σέβεσαι και τους σκέπτεσαι όταν δεν τους βλέπεις όσο τακτικά θα ήθελες.
Αλλά ξέρεις πολύ καλά, νομίζω, πως δεν είναι μόνο η οικογένεια και η φιλία που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Αναφέρεις, άλλωστε, το καθήκον και τη δημιουργία. Το καθήκον δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε, αλλά η δημιουργία δικαιολογεί την παρουσία μας σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτή την κοινωνία που ανήκουμε.
«Δημιουργία» δεν είναι μόνο η πνευματική ή καλλιτεχνική εργασία, εγώ θαυμάζω τους κήπους σε φιλικά σπίτια όπως το δικό σου, τής Γιώτας και τού Νίκου, την μαγειρική τής Χριστίνας, τής Γιώτας, τής Μαρίας, τής Φωτεινής, τής Νάταλη και τής δικής μου(!), λέω με την μετριοφροσύνη που με διακρίνει και συμφωνούν παιδιά και εγγόνια μου. Δημιουργία είναι η εθελοντική προσφορά σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Προσφορά είναι και να νιάζεσαι για τον συνάνθρωπο που υποφέρει στη διπλανή πόρτα και να οργίζεσαι με τις άπονες εξουσίες που εγκληματούν. Να καταγγέλεις, επειδή μπορείς με την πέννα σου, αυτούς που κλέβουν το ψωμί από το στόμα παιδιών χωρίς ελπίδα και χωρίς μέλλον.
Παρασύρθηκα καλέ φίλε, αλλά εσύ φταις που άφησες πολύ χώρο σ’ αυτή τη σελίδα για να τον γεμίσω…
First published: Kosmos newspaper Mar 7, 2018 | photos: pixabay