Article Author: G. Chronopoulos & G. Hagivassilis

…Γιατί υπάρχουν προσφορές αξιοσημείωτες που δεν έγιναν τίτλοι και φωτεινές επιγραφές. Προσφορές αφοσίωσης κατάθεση ψυχής. Σε οικογένεια, σε τοπικούς κύκλους, σε αθλητικές δραστηριότητες, σε μικρές κοινωνικές ομάδες. Μια ανακοίνωση, στα τόσα τεχνολογικά μέσα, ο Γιώργος έχει γενέθλια. Και ο νούς φεύγει στο χτες. Ένας πατέρας φροντιστής και προστάτης κι οδηγός των παιδιών στις αθλητικές τους επιδόσεις. Κι ο πενηντάρης και.. σήμερα, δημιουργημένος επαγγελματικά τον βλέπω ανάμεσα σ΄αυτά τα χτεσινά παιδιά…

…Ομορφη συνεστίαση στο χαριτωμένο El Greco στο Rockdale με την παρουσία τόσων παλιών φιλικών προσώπων και την άψoγη περιποίηση και το πλούσιο και ωραίο φαγητό. Και βρέθηκαν εκεί τόσοι πολλοί από το χτες, από τον μπαρμπα Χίλιαρ, τον Θεοδότου, τον Ευστρατιάδη, Γιάννη Ιωάννου, χρόνια Γραμματέα, καθώς οι Τόνυ Άνταμς, Μάλλης, Λακερδής, Σκαρδανάδες, Δόρμπης και τόσοι άλλοι που δεν τους γνώρισαν οι σημερινοί. Κι ήρθε κι ο θάνατος του Τάκη Θεοδωρίδη να μου θυμήσει κι άλλους έξω από το Ελληνικό Τμήμα του RSL. Tον Νίκο Ράντζο που μαζί με το Θεοδωρίδη, εκείνους τους καιρούς, έκαναν τόσα πολλά για τους Μακεδονικούς Συλλόγους…

…Και έτυχα, φίλε μου, κι εγώ μεγάλος σε ένα μου ταξίδι και είπα να ξαναζήσω τα παιδικά μου. Και ακολούθησα την περιφορά της εικόνας, οι δρόμοι τώρα άσφαλτος, κι η μουσική του Δήμου, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου άγνωστοι. Ούτε ένας γνωστός, καθώς οι ηλικιωμένοι δεν ακολουθούν μες τον ήλιο. Γιώργο, με πήρε το παράπονο και δεν ακολούθησα πάνω από διακόσια μέτρα. Και η ατμόσφαιρα δεν ήταν εκείνη η γιορτερή ατμόσφαιρα των παιδικών των χρόνων…

…Εσύ ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου κι εγω κάθουμαι και τραγουδάω… «νερατζούλα φουντωμένη που ΄ναι τ΄ άνθη σου… φύσηξε βοριάς κι αέρας και τα τίναξε… Ε, και λοιπόν; Ναι, γερνάμε, αλλά γερνάμε παλικαρίσια! Αφού μου δίνουν οι νέοι το μαντήλι να χορέψω, αφού με εγκρίνουν, θα χορέψω. Εγώ την Ελλάδα την ζω όμορφη με την αγάπη μου, χωρίς τις μικρότητές της. Και είμαι μαζί σας αγκαλιά μ’ ένα κύμα γαλανό και με τον Οδυσσέα ταξιδιώτες για την Ιθάκη…

…Σίγουρα έχουμε όλοι ακούσει ιστορίες από τον πρώτο καιρό στην Μπονεγγίλλα! Το ξεκίνημα, φίλε μου, ο πρώτος σταθμός. Στρατώνες αυτό το ξεκίνημα(!)  …το καλωσόρισμα θέλω να πώ, στην ξενιτιά που ήταν σαν στρατιωτική μετακίνηση…. «….τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες…» λέει εκείνο το τραγούδι της Μπέλλου, ένα από τα ωραιότερα λαϊκά μας τραγούδια. Ναι, έρημοι στρατώνες ήταν το Κέντρο Υποδοχής των μεταναστών που ερχόντουσαν χιλιάδες από την Ευρώπη εκείνο τον καιρό. Και έχουμε ακούσει για τις συνθήκες διαβίωσης. Χωριστά οι άντρες, συσίτια, αποστολές για εργασία, μόνες γυναίκες και τα παιδιά μέχρι που ξέφυγαν σιγά – σιγά κι ανάκρυφα όλοι για τους κατοικημένους τόπους, για όπου είχαν κάποιο γνωστό να ακουμπήσουν. Και οι «μπαράκς» πολύ πρόχειρα χωρισμένες για τις οικογένειες. Όπως είπαμε, δεν έχουμε προσωπικές αναμνήσεις, θα ήθελα κάποιος απ΄αυτούς που πέρασαν από την Μπονεγγίλα να μας γράψει κάποιες εμπειρίες του.

…Την περασμένη εβδομάδα έφυγε ο Αργύρης Καραβέλας. Ενας  κοινωνικός και σεβαστός κι αγαπητός κι αξιοπρεπής κύριος. Εφυγε μπροστά η γυναίκα του, μια εκλεκτή και δραστήρια κυρία. Η Παναγιώτα, γνωστή Πατρίσια Καραβέλα είχε πάντα φρέσκα λουλούδια στο μνήμα της. Είναι εκεί κοντά στη Φώφη Τζέϊμς Δημήτρη, τη χρυσή φωνή και τον Ντένη Ρόζο, γνωστο διερμηνέα που έξυπηρέτησε πολλούς συμπατριώτες, δίπλα στο Νίκο Γαλανό, μια άλλη φιλική και γνωστή προσωπικότητα της παροικίας…

…Γυρίζεις πίσω στο χρόνο και βρίσκεις, κάτι τόσο όμορφο που έζησες και το βρίσκεις παραπεταμένο εκεί στην άκρη ανάμεσα στα σημαντικά που έχεις να θυμάσαι από τη  δύσκολη πορεία της ζωής.Έτσι σαν κάποια χάδια, σαν χάρτινες βαρκούλες που σου έφτιαχε ο πατέρας, τις έβαζες στο νερό κι έβλεπες τον εαυτό σου καπετάνιο καραβοκύρη, ταξιδευτή.  Και κείνη η θάλασσα, η απορία της παιδικής ηλικίας σου έρχεται ανάμνηση ολόχαρη, για τις ώρες που έζησες νέος σε καλοκαίρια περασμένων χρονολογιών…

…Θυμάσαι που στον κινηματογράφο, πριν αρχίσει το έργο σηκωνόμασταν όρθιοι, να δούμε τη βασίλισσα στην οθόνη. Ήταν τόσο βρετανική η Αυστραλία. Και βέβαια, αφού είχε ξεκινήσει σαν αποικία βρετανική. Αλλά θυμάμαι και κείνη τη μοναδική εικόνα ερχόμενος με το πλοίο στο Pοrt Jackson, μια ατέλειωτη διαδρομή με την πρασινάδα ως το κύμα. Πόσες αλλαγές από τότε! Είχαμε τα σελήνια και τις πέννες, τις θυμάσαι τις πέννες και τα πάουντς και τα θρούπενς; Τα πρόλαβες;…

…Και για το πως στεκόμαστε κοινωνικά, τις ασχολίες μας και τις δραστηριότητες μας. Δεχόμαστε το ότι η δράση μας δεν είναι έντονη σαν χθες και χειροκροτούμε τις ενέργειες των νέων. Και βλέπουμε την πραγματικότητα πιο καθαρά με την πείρα που πήραμε από τη ζωή. Και βλέπουμε η συχνή, πού συχνή περίπτωση στην εποχή της παρακμής, στην αποστράτευση την προσπάθεια να δείξουμε παρελθόν μας μεγάλο! Έχουμε ακούσει τόσα πολλά για ένα παρελθόν σημαντικό, για κατορθώματα που δεν είναι αληθινά, για γεγονότα που δεν συνέβησαν ή δεν έγιναν έτσι. Εγωιστικό θα το έλεγε κανείς αλλά και ανθρώπινο, αναγκαίο ψυχολογικά, όταν εκείνο το παρελθόν δεν έχει δράση, δημιουργία…