(αφιέρωμα στον Πατέρα)
Κλώτσησες το γραμμόφωνο
στα εβδομήντα εννιά σου
για να τραγουδήσεις
και να χορέψεις
«Στης αγκινάρας τον ανθό
θα γείρω ν’ αποκοιμηθώ»
“Ήσουν απ’ τη σειριά
των νεραϊδέων
το στερνοπούλι της μαμής
με τους ξενιτεμένους
και χαμένους αδερφούς.
Ρίζωσες στο μικρό φτωχό χωριό
να κάνεις προκοπή,
παντρεύτηκες την Ξεφτέρω της αυγής
κι οργώσατε μαζί τη γη
φυτέψατε αμπέλια και παιδιά
μα ‘ταν τα χρόνια δίσεκτα.
Το ’49 σου ‘δωσαν εισιτήριο
για τον κάτω κόσμο,
σ’ έστειλαν στο νησί του διαβόλου
κι απ’ το Ανάπλι έγραψες τραγούδια.
Ξαναγύρισες μ’ άσπρα μαλλιά
φορτισμένος φαρμακίλα.
φτύνοντας κατάμουτρα
την αδυσώπητη μοίρα
στέργιωνες νοικοκυριό
όμως ο δράκος σου πήρε τα παιδιά.
Κοιμάσαι τώρα βαριά
στην αποσκιά
της μαρμαρένιας πλάκας.
Κι όταν το φθινόπωρο στρώνει
τη γη με το χρυσάφι του
σ’ αναζητούν τα χωράφια, γεωργέ
τους λείπει τ’ όργωμά σου.
Κι όταν μπουμπουκιάζει η άνοιξη
σε λαχταρούν τ’ αμπέλια, αμπελουργέ
τους λείπει το κλάδεμά σου.
Κι όταν ο ήλιος καψαλίζει τα γένια του
σε γυρεύουν τα περβόλια, περιβολάρη
τους λείπει η δροσιά σου.
Κι όταν έρχονται οι γιορτές
σε καλούν τα πανηγύρια,
χορευτή-τραγουδιστή
τους λείπει η λεβεντιά σου.
Γιώτα Κριλή- Κέβανς