Δεν χρειάζεται η αυλαία,
το φως χαμηλό
σαν να φαίνεται
περίπου σκιές
Τα έπιπλα από τα παλιατζίδικα,
το τραπέζι στη μέση,
ο ξεφτισμένος καναπές,
Ο σκηνοθέτης υπέδειξε δεξιά,
κατέληξε αριστερά.
Σκόρπιες τρεις,
μάλλον τέσσερις καρέκλες
έτοιμες να πέσουν,
το ακροατήριο
πέντε
να κρατάνε το χρόνο
έως ότου λισουνε οι ηθοποιοί.
Τώρα ας μην ψάχνουμε
στα άχυρα, η σημασία να ‘ναι
σχετική με τα λόγια,
το μακιγιάζ φροντισμένο.
Ο σκηνοθέτης είχε το δικαίωμα
και μοίρασε τους ρόλους
άσχετα αν κανείς δεν κατάλαβε.
Μα και ποιος μπορεί να διαλευκάνει
σε τι χρησιμεύουν
οι ρόλοι;
Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Το Γιοφύρι – Τεύχος 13 – έτος 1993