Εδώ ΄ναι που τα πεύκα μαλώνουν με τα λιόδεντρα,
ποιος απ΄ τους δυό στη θάλασσα θα πρωτοβγεί.
Κι΄ o βράχος στέκει λαμπερός στου ήλιου το ανέβασμα,
στ΄ Απόλλωνα το φως, στης θάλασσας
τ΄ αγκάλιασμα παντοτινά δοσμένος.
Λευκός, σαν τον ανθό της λεμονιάς ,
γιομάτος χνάρια που πάνω τους
τα κύματα τρέχουν να ξαποστάσουν.
Κι ο βράχος στέκει λαμπερός,
χιονόλευκος μα πληγωμένος
που χίλια χρόνια πάνω του χορέψανε οι σμίλες,
ακόμα σήμερα αν το θες ακούς σφυριές, φωνές των μαρμαράδων.
Είναι από δω που λείπουνε και λέοντες και σφίγγες ,
κι Αλέξανδροι αλλά και μεις ακόμα.
Παναγιώτης | 2015