Το κείμενο του Κώστα Τζαβέλλα πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Το Βήμα σε τέσσερις συνέχειες, τον Οκτώβριο του 1993.
Να λοιπόν που τα κατάφερα με το σκάλισμα των «Αναμνήσεων» του Χρ. Παξινού να βρώ τον μπελά μου. Αλλά… πρέπει να το παραδεχθώ ότι πραγματικά πιάστηκα αδιάβαστος και ξεχασιάρης…
Για αυτό ας επιχειρήσω τώρα να διορθώσω μερικά μ’ ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο συγνώμη σε τόσους πολλούς. Σ’ αυτούς που λίγο ή πολύ βοήθησαν να χτιστεί αυτό το θεμέλιο του χθες της Ελληνικής ποδοσφαιρικής παρουσίας που σήμερα μεγαλουργεί, κι’ ας μην κερδίζει σωρηδόν κύπελλα και πρωταθλήματα. Αρκεί που κερδίζει στις καρδιές και στις συνειδήσεις του κόσμου που όπου και να στρίψει το βλέμμα του βλέπει Ελληνικές Λέσχες, Ελληνικά Γήπεδα, Ελληνες παράγοντες σε υψηλές θέσεις, Ελληνας διαιτητές, προπονητές κλπ, κλπ…
ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ
Συγνώμη λοιπόν φίλοι, παλιόφιλοι και άγνωστοι αγωνιστές που σας ξέχασα και δικαιλογημένα παραπονεθήκατε. Αλλά ας γνωρίζετε ότι δεν υπήρξε καθόλου πρόθεσις. Τουναντίον χάρηκα όταν 23 με φέρανε πάλι πίσω προσφέροντας, με χαρά τις δικές τους θύμισες. Αυτές που τις κράταγαν κρυμένες μεν αλλά και έτοιμες να φανερωθούν όταν το χέρι… της Ιστορίας τους χτυπήσει με ευλάβεια την πόρτα…
Συγνώμη λοιπόν αξέχαστε Σταματόπουλε -πιστός φίλος του Μανώλη Λονουτάρη- που για χρόνια προσέφερες τόσα πολλά και στον Πανελλήνιο και ιδιαίτερα στο Καντερμπερυ. Πως μπόρεσα και ξέχασα την γενναιωθωρία σου, τις αμέτρητες νύχτες που φιλοξένησες στο εν Κρουνάλα ξενοδοχείο σου την ομάδα πρίν απο κρίσιμους αγώνες, Πώς πράγματι δάφησα έξω όταν μίλαγα για αγώνα Καντερμπερυ – Κορίνθιανς όταν την παραμονή της μεγάλης νίκης του μας έφερε στην πρώτη (AI) κατηγορία με 1-0 όλη η ομάδα ήταν οι
εκλεκτοί προσκεκλημένοι σου την προηγούμενη νύχτα.
Κι όταν ο Ρίνος πετύχαινε με πέναλτυ το νικητήριο γκόλ εσύ δάκρυζες μαζί με τον αείμνηστο Μένιο εκεί στο παγκάκι δίπλα απο τ’ αποδυτήρια του MARKS FIELD…
Κι εσένα Παναγιώτη Καρπούζη συναίταιρος του Λαουτάρη στο περίφημο παντοπωλείο του BANKSTΟWN. κι εσύ Λευτέρη που με τόση αγάπη και στοργή αγκαλιάσατε την ιδέα του Ελληνικού Καντερμπερυ.
Κι εσύ Γιατρέ, αξέχαστε Παπαχαραλάμπους που ήσουν πάντα πρόθυμος να προσφέρεις και τις γνώσεις σου και την επιστήμη σου και την ανθρωπιά σου.
Κι’ εσυ Παναγιώτη Αναγνωστόπουλε, συνοιδιοκτήτη του PETER PAN στην OXFORD ST, που για χρόνια ήταν το σπίτι και αποκούμπι των Μπέρρυς.
Κι εσύ βασίλη Χαραλαμπόπουλε που κι εσύ συμπλήρωσες πολλές φορές Νο 8 όταν απουσίαζε κάποιος και ιδιαίτερα ο Καραγιάννης ή ο
Γιαννάκης Καραβουσιάνος. Και ασφαλώς εσύ δικηγόρε Jim DIAMOND που για χρόνια υπηρέτησες ώς ταμίας και Νομικός σύμβουλος και συντέλεσες τα μέγιστα με τον τρόπο σου ώστε να γίνη το Καντερμπερυ Ελληνικό. Ναί… βρε αγαπητέ Τζίμη πώς σε ξέχασα; Πόσα δεν σου χρωστάει το Καντερμπερυ…”
Κι εσύ Γιατρέ Νικολακόπουλε που σχεδόν απο τότε ακολούθησης για να γράψεις μια δική σου ξεχωριστή Ιστορία μετά.
Κι εσυ Λάκη Τσάλτα. Κι εσυ Περικλή Χατζηστεφανή. Κι εσύ, Κι εσύ, Κι εσύ…
ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΣΥΔ. OΛYMΠIK
Κι αφού μίλησα για Πέττα και για Πανελλήνιο ας τραβήξω ατί αυτό το μεγάλο χρονοντούλαπο κι αυτό το «κατάπιο: Αυτό το σκονισμένο «Ευαγγέλιου που, η κρίμα, δεν του άξιζε σκόνη και ξεχασιά, ιδίως τώρα που το SYDNEY OLYMPIC λέει ότι έχει σπίτι δικό του και θέλει να καμαρώνει.
Τρείς ομάδες Ελληνικές φτιαγμένες απο φτωχομετανάστες μεροκαματιάρηδες με μόνο εφόδιο την αγάπη για την μπάλλα και την Ελλάδα, ενώθηκαν για να φτιάξουν τον «Πανελλήνιο». Μια ομάδα δηλαδή Ελληνική που να ενσαρκώνει τους πόθους, τα ιδανικά και την υπερηφάνεια του Ελληνα μετανάστη που θελε να προβάλλει έτσι την πατρίδα του και την καταγωγή του. Και μαζύ να εκφράσει και την αγάπη του για τον αθλητισμό μέσω του ποδοσφαίρου που ήταν ο ιδανικός εκφραστής του. ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ – ΑΣΤΡΟ – ΑΤΛΑΣ. Αυτό ήταν το τρίγωνο που πάνω του στηρίχτηκε ο μικρός Πανελλήνιος του Χρήστου Γιαννακούλια για να γίνει η μεγάλη ενωμένη ομάδα ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ.
Στην ομάδα του «Ταξιάρχη» πρόεδρος ήταν ο Γ. Λεντάκης και ο Πέτας την ομάδα «Αστρο» του ομώνυμου Καφενείου στην γωνία OXFORD και LIVEROOL που τότε ήταν κέντρο μεταναστών και είχε για πρόεδρο τον Γιώργο Πατινιώτη. Και στην ομάδα του «ΑΤΛΑ» όπου αρχηγός και πρόεδρος ήταν ο Παναγιώτης Δημητρίου.
Αυτός όμως που έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο και αυτός που εμπνεύστηκε τ’όνομα «Πανελλήνιος», δεν ήταν άλλος απο τον δραστήριο Γραμματέα του Παναρκαδικού Συλλόγου Ηλία Μιχαλόπουλο. Ο Μιχαλόπουλος μαζύ με τον Χρήστο Γιαννακούλια τον Τζίμη Βλάχο και τον Σταύρο Παπαγεωργίου οραματίστηκαν μια ομάδα Ελληνική, ενωμένη και φτιαγμένη απ’ όλους αυτούς τους μικροσυλλόγους,
όπως και έγινε με την πρωτοβουλία ιδιαίτερα αυτών των δύο Μιχαλόπουλο-Γιαννακούλια.
Το πρώτο μάλιστα παιχνίδι της καινούργιας ομάδας ήταν εναντίον του Ταξιάρχη ο οποίος την συνεντριψε με 9-0 αλλά δεν αρνήθηκε να συμετάσχει στο μεγάλο πανελλήνιο όνειρο. Η πρώτη Γενική Συνέλευσης της Νεοφώτιστης ομάδας έγινε την 28-11-1957 στο σπίτι του Γιαννακούλια στο ALEXANDRIA.
Το δε Συμβούλιο απαρτίζετο απο τους:
- Ηλίας Μιχαλόπουλος
- Χρήστος Γιαννακούλιας
- Γ. Λαγουδάκος- τον έφερε ο Μιχαλόπουλος-
- Μανώλης Καράς
- Τζίμης Βλάχος
- Σταύρος Παπαγεωργίου…
Δύσκολες τρομερά οι πρώτες ημέρες αυτής της Νέας ομάδας με τα τόσα όνειρα.
Ο Γιαννακόπουλος με τον Μιχαλόπουλο παίρναν σχεδόν όλο το βάρος πάνω τους. Ο Μιχαλόπουλος σ’ όλα τα της Γραμματείας κι’ ο Γιαννακούλιας σ’ όλα τ’ άλλα. Παίχτης, προπονητής, αρχηγός, Γενικός Αρχηγός. Η δε Γυναίκα του πλύστρα και καθαρίστρια…
Σ’ αυτά τα φτωχά και σκληρά χρόνια θα πρέπει να θαναφερθούμε στους ανθρώπους που βοήθησαν για να ορθοποδήσει η ομάδα αυτή που για να βγάλει τα έξοδα των διαιτητών χρειαζόταν ακόμα και ζητιανιά με το Καπέλλο στο Γήπεδο κι’ όποιος προσφέρει. Ο Γιαννακούλιας θυμάται με δέος και νοσταλγία τον άνθρωπο τον μεγάλο αυτόν Ελληνα που αγάπησε και βοήθησε κάθε η Ελληνικό: Τον
αείμνηστο Τσάρλυ Καραβουσιάνο τον ιδιοκτήτη του θρυλικού εστιατορίου «ΑΘΗΝΑΙΑ» που έδωσε σε χιλιάδες πεινασμένους Μετανάστες ένα πιάτο φαΐ δωρεάν. Ο Καραβουσιάνος όταν ρωτήθηκε έδωσε αμέσως την κάρτα του στον Γιαννακούλια να πάει στο MICK SYMONDS να ψωνίσει την πρώτη επίσημη στολή της ομάδος κι οτιδήποτε άλλο χρειαζότανε.
ΟΙ ΕΣΤΙΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΠΟΛΥ
Μετά δε του Καραβουσιάνο ήρθε η σειρά του αλλου γνωστού Ελληνα του Κώστα Μπουτσικάκη ιδιοκτήτη του NEA ΕΛΛΑΣ. Κι ο Μπουτσικάκης μετά χαράς βοήθησε και η ομάδα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Μετά του Μανώλη Καρά που ήρθε με ατομική ενέργεια του Μιχαλόπουλου ήρθε η πληροφορία για του Γιώργο Ζαντιώτη. Ολοι μαζύ με πρώτου πάντα τον Μιχαλόπουλο τρέξανε να τον βρούν, προτού όμως τον συναντήσουν η φήμη του είχε ήδη προφθάσει.
Πρώην τερματοφύλαξ του Εθνικού Πειραιώς και της Εθνικής Ελλάδος ήταν ενεργό μέλος του Εθνικού και είχε διατελέσει ο πρόεδρος του Μεγάλου αυτού Συλλόγου. Δούλευε στην Ηλεκτρική Εταιρεία Πειραιώς μαζί με τον πατέρα του Γιαννακούλια ο οποίος είχε αμέσως ειδοποιήσει τον γυιό του. Και πράγματι ο Ζαντιώτης επαλήθευσε αμέσως τις προσδοκίες όλων με τον αέρα του Μεγάλου γνώστη και του Μεγάλου παράγοντα.
Αναλαμβάνοντας την προεδρία άρχισε να δίνει επίσημο χαρακτήρα παντού με πρώτο το Συμβούλιο του. Χωρίς καμμιά καθυστέρηση έστρεψαν όλοι μαζύ την προσοχή τους στο να βρεθεί τρόπος να μπούν σε επίσημη και μεγάλη κατηγορία. Δια τούτο έστρεψαν την προσοχή τους προς όλες τις κατευθύνσεις ιδιαίτερα στον τομέα της Ομοσπονδίας. Τότε ήταν η εποχή που 3 άνθρωποι είχαν κάνει αυτό το ποδοσφαιρικό «πραξικόπημα» ν ‘αποσπασθεί απο το οπαλαιολιθικό» και καθαρά Αγγλοσαξωνικό ASSOCIATION – ‘ είχαν δημιουργήσει το FEDERATION, την ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο Μεγάλος JIM BAYUTI • αυτός ο αείμνηστος Ιταλός – ο ΤΟΜ ΓΚΙΠΣΟΝ και ο τόσο γνωστός στον Ελληνισμό πρόεδρος του Καντερμπερυ ο αείμνηστος ΑNTY BURTON.
Σ αυτή την καινούργια ομοσπονδία τρέξανε όλοι να ενταχθούν με πρώτες τις ομάδες των Μεταναστών ΑΡΙΑ – HAKOAH – SYDNEY AUSTRALIA – SOUTH COAST κ.α. Εν τω μεταξύ τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν σοβαρή πανελλήνια μορφή. Ολοι προσφέρονται να προσφέρουν. Αγάπη, υπηρεσίες, υποστήριξη. Ηδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους άτομα απο όλες τις τάξεις. Μαζί με τα εργατάκια και τους μιλκμπαρτζίδες έρχονται επιχειρηματίες και Δημόσιοι Υπάλληλοι. Τότε έρχονται ο Αντώνης Δρούγκας ο Δημήτρης Αγαπητός ο Πάνος Ιγνέλης ο Πλαστήρας κ.α, Κοντά δε σ’ αυτούς έρχεται κι ένας άνθρωπος που έμελλε να βοηθήσει τόσο πολύ αυτά τα πρώτα δύσκολα χρόνια, με τις γνώσεις του και την επιοοή του.
Αυτός ήταν ο Ιρλανδός Τζώων PHILLIPS. Ενας αγνός φιλέλλην που χε πολεμήσει στην Ελλάδα στα χρόνια της κατοχής και είχε παντρευτεί Ελληνίδα την αξέχαστη Κα Ρούλη. Ο άνθρωπος αυτός όταν πλησιάστηκε απ’ τον Ζαντιώτη δέχτηκε με χαρά να αναλάβει Γυμναστής της Ομάδος και προπονητής και βοήθησε τρομερά με τις δημόσιες σχέσεις του στο να γίνει δεκτός ο Πανελλήνιος στο FEDERATION. Εν τω μεταξύ η ομάδα δυνάμωνε καθημερινώς με παίχτες που φθάνανε απο παντού.
Την πρώτη δε και αξέχαστη ομάδα που μελε να γίνει η βάσις του Μεγάλου Πανελληνίου αποτέλεσαν κατ’ αρχήν οι κάτωθι:
- Τζίμης Αραπογλου
- Τζίμης Μιγγλής
- Α. Μαλαξός
- Νίκος Κεραμέας
- H. Βαλσάμης
- Κόμηνος Ομηρος
- Λ. Μουρτζούκος
- Χρήστος Γιαννακόπουλος
- Τάκης Τριάδης
- Φώτης Παπαδόπουλος
- Λίλης
- Μιχάλης Μαστροβασίλης
- Τάκης Επιτροπάκης
- Πάρις Λαζανάς
- Σπύρος Μιχόπουλος
- Μάκης Μιχόπουλος
και μερικοί άλλοι που μειναν μόνο λίγο μ’ αυτούς και μετά φύγανε. Μαζί δε μ’ αυτούς πρέπει να αναφερθούν και ο Τομ Εξαρχος και ο Σταμάρκος που έρχονταν από την Καμπέρα για να βοηθήσουν και δυναμώσουν την ομάδα σε δύσκολα παιχνίδια όπως και ο Χρήστος Πίκουλας απ’ την Μελβούρνη. Εν τω μεταξύ έχει έρθει στην Αυστραλία προσκεκλημένος από έναν θείο του στα μέσα του 1956 ο Φάνης Παυλίδης. Παλιός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και του Πανιωνίου που ήταν ακόμη σε ενεργό δράση και ήρθε κατ’ ευθείαν απο τον Ποσειδώνα Γλυφάδας όπου ήταν παίχτης και προπονητής. Μόλις ήρθε έπαιξε 3-4 παιχνίδια στο ΑΣΤΡΟ μέχρι που ένας φίλος του τον πήγε στην Ιταλική APIA που τότε άρχισε να γίνεται η μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη του Σύδνεϋ με χιλιάδες οπαδούς, και με ηγέτη και πρόεδρο τον αξέχαστο JIM BAUTTI. Εναν άνθρωπο που συνέδεσε τόνομα του με την ακμή και δόξα του ποδοσφαιρικού κόσμου του Σύδνεϋ και της APIA.
Οταν ανέλαβε ο Γ. Ζαντιώτης
Μολις ο Ζαντιώτης ανέλαβε τον Πανελλήνιο αμέσως ζήτησε απο το Bayutti με τον οποίο είχε αναπτύξει πολύ φιλικές σχέσεις τον Φάνη κι αυτός του του έδωσε αμέσως παρ’ όλου που ο «Θρυλλικός Γέρος είχε αρχίσει να γράφει μια νέα καριέρα εδώ. Στου Πανελλήνιο δε προσέφερε ανυπολόγιστες υπηρεσίες και σαν παίχτης και σαν προπονητής και σαν παράγων -όταν χρειαζότανε- μέχρι που μιά τελείως άδικη τιμωρία 3 ετών του αναγκάζει να μείνει μόνο προπονητής και μετά… μεγάλος πιά να παίξει πολλά παιχνίδια στην Β! ομάδα.
Αλλά ο Πανελλήνιος είχε αρχίσει με πετά στα ύψη. Χιλιάδες οι μετανάστες που ερχόσαντε και αμέσως τον αγκάλιαζαν με πάθος και με στοργή και τον έκαναν μια δεύτερη θρησκεία μιά και μιλούσε για την πικρόγλυκη Μάνα Ελλάδα που άφησαν πίσω. Κάθε ημέρα κι ένας καινούργιος μπαίνει στην οικογένεια του και κάθε ημέρα κι ένας καινούργιος μπαίνει στο γήπεδο του. Σιγά-σιγά αλλά σταθερά αρχίζει ν’ ανοίγει τα φτερά και να πετά στη δόξα και την καταξίωση. Οι μεροκαματιάρηδες ερασιτέχνες και τα εργατάκια που παιζαν μέχρι χθες δίνουν με χαρά την θέση τους στους καλλύτερους που φθάνουν από παντού. Ενα γράμμα στην «ΟΜΑΔΑ» αρκεί για να βρεθούν στο Σύδνεύ ο Θέμης Τούσης ο Σιντερ μπακ του Αιγάλεω και της Β’ Εθνικής Ελλάδος ο Μπαλαντέρ του Ατρομήτου Πειραιώς Σώτος Πατρινός, που έμελλε να γράψουν μια δική τους ιστορία εδώ.
Ακολουθεί μετά απο λίγο ο Κώστας Γενάρης του Απόλλωνος Πατρών που ο Πέττας κυνηγούσε απο καιρό. Στην περίπτωση μάλιστα Τούση πρέπει να αναφερθεί ότι τον σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο Φάνης Παυλίδης που δήλωσε στον Ζαντιώτη ότι μπορεί άνετα να παίξει και χαφ αν ο Τούσης ερχόταν. Οπως και έγινε.
Μεγάλη ποιότητα στο ποδόσφαιρο
Κι ενώ το ποδόσφαιρο του Σύδνεϋ γνωρίζει μια απαράμιλλη μια απλησίαστη σε ποιότητα εποχή μιά κι έχει γίνει ο πόλος έλξεως παιχτών μετά την καθολική κάθοδο της «Αούστρια» και παίχτες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου και ιδιαίτερα του Ανατολικού μπλόκου φθάνουν καθημερινώς ζητώντας να βρούν μιά νέα πατρίδα μακριά από απ’ τους πολέμους και τις κακουχίες ιδιαίτερα μετά το 56 της Ουγγαρίας η Ελληνική ομάδα αρχίζει να σπάει όλα τα «ρολόγιο εισπράξεων και όλα τα ρεκόρ προσελεύσεως κόσμου συγκρινόμενη σιγά-σιγά με την τρομερή APIA των Ιταλών που όπου έπαιζε χιλιάδες ακολουθούσαν.
Το φτωχικό και ερημικό σήμερα γήπεδο του GLEBE ή τότε έδρα του Πανελληνίου- γνωρίζει αθλητικές δόξες. Και… φθάνει να γίνει το μοναδικό ίσως γήπεδο στην Αυστραλία που φιλοξενεί μιά πανέμορφη Νύφη ντυμένη στα ολόλευκα της και με τα άνθη της Λεμονιάς που την έφερε ο Γαμπρός αμέσως μετά την εκκλησία για να μην χάσει το ραντεβού του με την πρώτη αγαπημένη του την ομάδα του Πανελληνίου που έδινε κρίσιμον αγώνα, Την ομάδα που σε χρόνο μηδέν βρέθηκε στην Α’ Κατηγορία περνώντας απο εναν μαραθώνιο, δύο ομίλων στον έναν των οποίων πρώτευσε με 6 βαθμούς διαφορά.
Και φθάνοντας στην Α Κατηγορία με οδηγούς τον Ζαντιώτη και την παρέα του άρχισε να γίνεται το επίκεντρο του θαυμασμού όλου του ποδοσφαιρικού Σύδνεϋ. Ενός Σύδνευ που λόγω της Ελευθερίας των μεταγραφών -αφού η Αυστραλία ήταν έξω απο την FIFA είχε την μοναδική την τρομερή ευκαιρία να βλέπει στα Γήπεδα του, αγωνιζομένους παίχτες Παγκοσμίου Κλάσεως που φθάνουν στην Αυστραλία για μόνιμη και σίγουρη εγκατάσταση μ’ ένα φωτεινό μέλλον μακρυά από τους πολέμους και τα δεσμά του παραπετάσματος και τα δεινά του ψυχρού πολέμου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία κι ας ΜΗ κανένας προσπαθήσει να το μειώσει ότι οι παίχτες σαν τον LEO BAUMGARDNER Carl JAROS, SAGI, ΤΑΜAD, SHEINFLUD, GALESKA, PILOT, SKLARED, τους NINAVS BROTHERS τον JEFRIES, VAN GALEN τον ΤΙΚΟ ΥELISAVIC, FECO DUNA , Mita STASANΟVIC τους Εβραίους Raji LEVI a Gery GHALDI, τον CAMPAΝΑ τον ICTOR MACHΗ τον JIMY ΚELLY κ.α δέν πρόκειται να δεί ή Αυστραλία μαζί ούτε σε 50 χρόνια. Αφήνοντας στην πάντα κάτι JUREKI και Γιαννέλους, Μαργαρίτηδες της Μελβούρνης που κί αυτή γνώρισε ποδόσφαιρο πολύ ψηλής ποιότητας κι’ ομορφιάς . Και τούτο γιατί παίχτες σαν αυτούς στην σημερινή αγορά θα κόστιζαν όσο ολόκληρο το σημερινό συγκρότημα του Σύδνεϋ μαζεμένο ο καθ ένας τους.
Προσωπικά πιστεύω ότι ιδιαίτερα ο LEOΟ BAUMGARNER θα μπορούσε να παίξει σήμερα σε όποιαδήποτε ομάδα του Κόσμου. Κι ο μόνος παίχτης που μου τον θύμισε και μοιάζανε καταπληχτικά στο παιχνίδι τους ήταν ο αξεχαστος σέντερ φόρ της Βραζιλίας ο τόσο, άτυχος TOSTAΟ. Ακόμη ο Εβραίος RAFI LEV, Πολωνός GALESΚΑ και ο MCTOK MACH αυτός ο καταπληχτικός μπάκ ήταν παίχτες Παγκοσμίου ακτινοβολίας χωρίς να ξεχνάμε ποτέ αυτά τα τρομερά παιδιά του Καντερμπερυ-τα παιδιά του BACMGARDNER – JOHN WATKISS που πραγματικά ήσαν παίχτες Ευρωπαικών προδιαγραφών. Είναι νομίζω αδικία και είναι κουτό τονα λέμε ότι ο ΖELIC είναι ο καλλύτερος ποδοσφαιριστής που γέννησε ή Αυστο αλία. Πόσο εσφαλμένο. Και ο WARREΝ και ιδιαίτερα ο WATKIS ήσαν πολύ καλλύτεροι. Παίχτες σαν τον WATKIS που απο απροσπέλαστος σέντερ μπάκ γινόταν τρομερός σεντερ φόρ θα περάσουν πολλά χρόνια να ξαναφανούν.
Εδώ πρέπει να αναφέρω το μεγάλο το τρομερό σφάλμα των τότε ιθυνόντων που φοβισμένοι τρέξανε να μπούνε στην FIFA. Εάν ή Αυστραλία έμενε έξω 10 χρόνια ακόμη δέν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όχι μόνο θα είχε υποσκελίσει το RUGBY LEAGUE αλλά θα είχε γίνει και μία μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη μόνο και μόνο γιατί θα έφτιαχνε τις προϋποθέσεις που χρειαζόταν το ποδόσφαιρο για να μεγαλουργήσει: Με κλίμα και γήπεδα και ατελείωτο αθλητικό φυτώριο που με δασκάλους τέτοιους και με ινδάλματα τέτοια θα γένναγε σούπερ άσσους όπως σε τόσα άλλα αθλήματα. Η είσοδος στην FIFA περιόρισε την Νέα αυτή χώρα στα δικά της όρια και της στέρησε αυτό που πραγματικά χρειάζεται το ποδόσφαιρο για να προοδεύσει: Ποιότητα, Θέαμα και ινδάλματα.
Αυτά τα τρία είναι απαραίτητα για να φέρουν τον Κόσμο στο Γήπεδο κι έτσι να δημιουργήσουν. Εμπορικότητα απαραίτητη για να κορεσθεί το θεριό αυτό του Επαγγελματισμού που έτσι ήρθε στην Αυστραλία 10 χρόνια πιο πρίν και σινά-σιγά χωρίς κανείς να το καταλάβει μας έπνιξε μέσα στα ρηχά νερά μας πρίν προλάβουμε να φέρουμε αρκετές πηγές που δημιουργούσαν το βάθος. Ενα βάθος που εσφαλεμένα πιστέψαμε ότι μπορούσαν να το δημιουργήσουν οι Βρεταννοί και Γερμανοί των Αγγλοσκοτζέζικων γηπέδων και μερικοί Ευρωπαίοι που μένουν στήν άκρη σαν αποβράσματα ή έρχονταν εδώ σαν Τουρίστες που κάνουν τις διακοπές του. Μέσα λοιπόν σ ‘αυτήν την ποδοσφαιρική πανδαισία άρχισε δειλά μέν αλλά σταθερά να κάνει την εμφάνισή της με μπρίο και με πίστη αυτή η Νεοφώτιστη Ελληνική ομάδα και να γίνεται το είδωλο του Κόσμου.
Με τον αέρα του Σοφού του μεγάλου ηγέτη ο Ζαντιώτης δεχόταν στους κόλπους της τους πάντες. Ποιόν να πρωτοθυμηθείς; Ολους αυτούς που αναφέραμε ή και τον Βερτζάγια, τον Μπάρπα Πήτερ τον Μιχαλέτο, τον Αλεξιάδη, τον Αγαθοκλέους – πατέρα του J. CONSTAΝΤΙNE, τον Γιαννόπουλο, τον Αντωνάκη και τόσους άλλους που ο καθένας μοναχός κι όλοι μαζί βοήθησαν να χτιστεί μια ομάδα Θρύλλος.
Μια ομάδα που φορώντας τα Γαλανόλευκα εξέφραζε τους πόθους, τα όνειρα, τις ελπίδες όλων εκείνων που ακούγαν Ελλάδα και κλαίγανε με παράπονο και νοσταλγία. Αλλά δυστυχώς ο αξέχαστος Ζαντιώτης έκανε τότε, ακριβώς τότε το μεγάλο το ολέθριο σφάλμα. Αυτή ν’ αφήσει τον Πανελλήνιο στον κόσμο του, τον κόσμο του εργοστασίου και της Συνοικίας – REDFERN MARRICKVILLIE -της εργατιάς και του μόχθου που τον είχε κάνει θρησκεία, υποτίμησε φοβισμένος απο τ’ άλλα θηρία Πράγα, APIA, Χακοα και Σάουθ Κόουστ την δύναμη του κόσμου αυτού και ζήτησε να τον περιβάλλει με επωνύμους. Με Μεγαλοσχήμονες όπως τους έλεγε. Με ανθρώπους των υψηλών Γραμμάτων και των σαλονιών. Και τέτοιοι τότε ήταν δυστυχώς μόνο οι παλιοί και ιδιαίτερα οι άνθρωποι του VAUCLUSE και του ROSE BAY. Αυτοί που πήραν το μοιραίο όνομα οι «Μπαρπάδες».
Αντί λοιπόν ν’ αναζητήσει την δύναμη και την Δόξα σ’ αυτόν τον κόσμο που καμάρωνε για την Ελληνικότητα του σ’ αυτούς τους φτωχούς εργάτες του GLASS FACTORY και των MILKBARS και στους συνεχώς αυξανομένους Δημοσίους Υπαλλήλους πίστεψε ότι την υπόσταση και το Μεγαλείο θα τα φέρνανε αυτοί οι πλούσιοι και Δυνατοί. Οι επιστήμονες που είχαν ονόματα, πτυχία και εμπορικές περγαμηνές αλλά που δυστυχώς όμως δεν είχαν ποτέ την φλόγα και την καρδιά του Νεοφερμένου Ελληνα. Γιαυτούς το ποδόσφαιρο δεν ήταν παρά άθλημα της αλητείας και τα Γαλανόλευκα ένας απλός συνδυασμός χρωμάτων. Ποτέ δεν τ’ αγάπησαν με πάθος και ποτέ δεν τα πίστεψαν. Το μόνο που πίστεψαν ήταν ο οχλος και ο όγκος του κόσμου που φάνταζε μπροστά τους σαν μία τόσο υπομονετική σκάλα. Μία σκάλα-ράχη που θα τους βοηθούσε ν’ ανέβουν πιο εύκολα στα αξιώματα και την φήμη που πάντοτε επιδιώκανε. Αυτό ήταν και αυτό παραμένει το μεγάλο σφάλμα αυτού του ακούραστου εργάτη, αυτού του προέδρου γίγαντα που χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε δέσμιος της Λέσχης και των Μπαρπάδων και τους υπηρέτησε πιστά εώς… Εώς ότου ήρθε η ώρα του Μακιαβελλικού Καταστατικού του 63 -64 που έφθανε να πουλάει τους ψήφους με €Ι0 τον έναν.
Της Λέσχης λέγω που πάντα θα αποτελεί αναμφισβήτητα τον μεγάλο χρεωφειλέτη του Πανελληνίου και του SYDNEY OLYMPIC φυσικά. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πανελλήνιος τα αποδοτικότερα του χρόνια τα… δώρησε στην Λέσχη γι’ αυτήν την τόσο καθοριστική 10ετία 1958-1968 τότε που ήταν πραγματικά ή παχειά ή γαλακτερή Αγελάδα που ομόνος που την «τρίγησε» χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα ήταν η Λέσχη. Χωρίς αυτήν την 10ετία του Πανελληνίου δεν θα έφτανε ποτέ στην ευημερία του σήμερα, ενώ αυτός τρέχει σαν τον τσιγγάνο απο γειτονιά σε γειτονιά κι απο γήπεδο σε γήπεδο φορτωμένος χρέη… και κάπου κάπου αναμνήσεις. Και βρίσκεται πάντα με το χέρι απλωμένο να βρει κάπου να πιαστεί, να ριζώσει ενώ θα μπορούσαν τόσοι πολλοί να του απλώσουν αυτό το χέρι της βοηθείας σαν ανταμοιβή, σαν χρέωμα σ’ ένα ξεχασμένο μεν αλλά πέρα για πέρα αληθινό γραμμάτιο. Φορτωμένος λοιπόν ο Ζαντιώτης αυτό το μεγάλο του σφάλμα που τότε μόνο το κατάλαβε βάδισε με το γνωστό πάθος στην ίδρυση μιας δεύτερης ομάδας, το Κάντερπέρυ, παίρνοντας μαζί του τον Καραβουσιάνο, τον Λαουτάρη και τους γνωστούς συνεργάτες του που συμμερίζονταν καθ’ όλα τα αισθήματά του. Κι ήταν ένα πάθος που φθανε στην τρέλλα μόνο και μόνο γιατί γνώριζε ότι ο κόσμος αυτός, ο Ελληνικός κόσμος άξιζε, ναι άξιζε μιά ομάδα Ελληνική και όχι την «Λεγεώνα των ξένων» που είχε καταντήσει ο Πανελλήνιος και ακόμη γιατί σαν γνώστης του ποδοσφαίρου ήξερε ότι Ναι ο Ελληνας μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο όταν υπήρχαν οι πρέπουσες προϋποθέσεις κι’ αυτό δεν ήταν ειδικότης μόνον των Αγγλοσαξώνων. Μπορώ & να ειπώ ότι αυτή η πεποίθησης του ήταν ίσως και ή αιτία της φανερής στο Καντερμπέρυ αντίθεσης του για τον Σαραβάκο. Γιατί ο Θανάσης ήταν ένας Διεθνής ένας καταξιωμένος Ελληνας άσσος κι ο – Ζαντιώτης ηθελε ν’ αποδείξει ότι και παίχτες από τον «Αρίωνα» τον «Φοίβο» απ’ την κοκινιά απ’ τον Βόλο κι από την Πάτρα ήταν άξιοι και παίχτες απ’ τα Δεύτερα του Πανελληνίου όπως ο Ρωμανός, ναι ήταν άξιοι να παίξουν στ’ αυστραλέζικα γήπεδα και να φοράνε την φανέλα του Πανελληνίου, αυτήν που τόσο άδικα αφαίρεσαν απο έναν Ελευθεριάδη, έναν Αμπο, έναν Πατρινό, έναν Χατζή, έναν Ομηρο, κι ανάγκασαν έναν πράγματι άξιο ποδοσφαιριστή τον Κύπριο διεθνή Π. Τσελεπή να την βγάλει και να την πετάξει σκισμένη στα μούτρα τους μπροστά σε χιλιάδες μάτια σ’ αυτό το ξεχασμένο MARXFIELD. Και τούτο γιατί πρίν καλά-καλά ζεσταθεί του ζήτησαν να βγεί σαν ανάξιος για να μπεί ο πρώτος τυχόν FERNIE ή LONCIAN ή PEERSON ή Mc KELLAR ή Mc KINTIRE κ.α, κ.α, κ.α. …
Και φθάνοντας στο τέλος της… αρχής ας αναφέρουμε κι’ έναν ακόμη που όταν πήγαν για βοήθεια στα πρώτα δύσκολα χρόνια ο Πέττας μαζύ με τον Πάρη Λαζανά τους έδωσε «ένα μάτσο λίρες» και τους είπε GOOD LUCK… Ο κ. Αρώνης, ο ιδιοκτήτης του Βήματος και τρέξαν αμέσως να τα δώσουν με χαρά στους τόσους και τόσους που περιμέναν απλήρωτοι…
Εκ μέρους λοιπόν όλων αυτών και τόσων άλλων κι όλου αυτού του κόσμου που με τις υπηρεσίες και την αγάπη τους βοήθησαν να σταθούν στα πόδια τους
και να μεγαλώσουν αυτές οι δύο Ελληνικές ομάδες, χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς και χωρίς την παραμικρή ανταμοιβή ιδιαιτέρως με τα τότε μηδαμινά μέσα διαφημίσεως και προβολής, εκφράζω μιά παράκληση και μια επιθυμία που θα έπρεπε να αποτελεί χρυσό κανόνα στην ζωή και στην πορεία των Συλλόγων όπως ακριβώς στα Εθνη και στους Λαούς: Εσείς του σήμερα, εσείς που κατά έναν τρόπο έχετε πάρει την σκυτάλλη από αυτούς του χθες και του προχθές. Εσείς που με το πέρασμα του χρόνου και την πρόοδο των μέσων προβολής και διαφημίσεως, εσείς που βρίσκεσθε τώρα κάτω απο τα «φώτα της Ράμπας» του ποδοσφαίρου με τους φακούς της τηλεοράσεως πάνω σας με τον τύπο με τα ράδια, με τις συνεντεύξεις, με τα παντός είδους ηλεκρονικά εφφέ. Με τα όμορφα καλοραμμένα κουστούμια και τα λαμπερά σήματα, με τα μοντέλα και τα μανεκέν. Εσείς λέγω, μην ξεχνάτε ποτέ ότι: χωρίς Ιστορία δεν υπάρχουν βάσεις, δεν υπάρχει μέλλον. Οσο πιο λαμπερά είναι τα σημερινά φώτα επάνω σας τόσο πιο βαθύ θα είναι το σκοτάδι όταν θα φύγετε απο την τροχιά τους. Γιαυτό σαν ευχή και σαν προτροπή και σαν ικεσία ας μου επιτραπεί να σας ειπώ αυτά τα παραβολικά λόγια του Παλαμά: Αχ! Μην μας λησμονάτε, κι εμείς για σας αϊδόνια, φυτέψαμε τις δάφνες, και τις τριανταφυλιές, μαζέψαμε αγκάθια εμείς και καταφρόνια, για νάχετε εσείς τ’ άνθη και τις μοσχοβολιές.