Παροικιακή Καλλιτεχνική & Λογοτεχνική κίνηση

Συχνά μιλάμε για το φαινόμενο του ” ατομισμού, – αν μας επιτραπεί να λογοπλάσουμε – σαν κύριο χαρακτηριστικό των “εν τη παροικία καλλιτεχνικών παραγόντων’, που αρνούνται να κάνουν κάτι σε συνεργασία με άλλους από φόβο μήπως χάσουν την πρωτιά ή την καλλιτεχνική τους ανεξαρτησία. Στο σημείο αυτό και όχι σαν δικαιολογία, πρέπει να πούμε ότι η Τέχνη είναι κατ’ εξοχήν ατομική. Η Τέχνη, δεν είναι “μαζική” με την έννοια ότι δεν μπορεί να είναι τέτοια εφ όσον είναι προϊόν ατόμου, του/της καλλιτέχνη, που εκδηλώνει και εκφράζει την ατομική ιδιαιτερότητα και ιδιομορφία του.
Έτσι για παράδειγμα, ένας πίνακας ζωγραφικής , ένα μουσικό κομμάτι, μια θεατρική ερμηνεία, κάλλιστα μπορούν να προβάλλουν ατομική έκφραση της Τέχνης. Από την άλλη πλευρά, Τέχνη είναι ο συγχρονισμός, η αρμονία, ακόμα και η δυσαρμονία (discord) που οδηγούν σε ένα “αρμονικό’ ή ”συμφωνικό” αποτέλεσμα που βέβαια υπολογιζομένης και δεδομένης της ποιότητας αποτελεί Τέχνη.
Η συγχορδία ή η συμφωνία δυο θεατρικν μονάδων, η σύμπραξή τους κατά το θεατρικό λέγειν, μπορεί να προσφέρει ένα συμφωνικό, αρμονικό αποτέλεσμα το οποίο να υπογραμμίζει αυτό που λέμε Τέχνη.
θάλεγα μάλιστα, ότι σε περίπτωση ολιγοστής προσφερομένης ποιότητας είναι επιθυμητή η σύμπραξη ώστε να επιτευχθεί η καλή εξυπηρέτηση της Τέχνης και να έχουμε δηλαδή καλλιτεχνία.
Στο παρελθόν, ο Ελληνικός Θεατρικός Όμιλος και το θεατρικό Εργαστήρι, συνεργάστηκαν και μας δσανε μια γεύση της επιμελημένης τους δουλειάς. Φέτος είδαμε την παράσταση “Παπούτσι από τον Τόπο σου” των Τσιφόρου/Βασιλειάδη.
Αν και ο Ελλαδίτικος χαρακτήρας του θεατρκού κειμένου επέβαλε τα αιώνια και τετριμμένα που σκιαγραφούν τις Ελληνικές φαρσοκωμωδίες της τελευταίας τριακονταετίας, εντούτοις το έργο κυλούσε άνετα. Οι ατάκες παρά τα κλισέ καλές και γρήγορες και το χιούμορ άπλετο με τα λόγια των ρόλων “σωστά και σταράτα”, έδιναν ένα σωστό ρυθμό στο έργο που έφτασε στο κλείσιμο χωρίς να κουράσει. Ο Τσιφόρος είναι αναμφισβήτητα ο μαέστρος της σάτιρας και δεν θα επιχειρήσω καν επιβεβαίωση της αξίας ενός κλασικού.
Θέλω όμως να μιλήσω για τις ερμηνείες των καλλιτεχνών μας. Ηταν όλοι τους υπέροχοι. Η Kική Μπέτυ, τόσο πολυσχιδής και ταλαντούχα, η πληθωρική προσωπικότητα της Μαίρης Φαλέττα, η φινετσάτη και συγκροτημένη απόδοση της Ρένας Μάστορη, η σπιρτόζα Βίκη Μιχαήλ , 0 Αδρόνικος Λιμνατίτης , 0 Ανδρέας Γιάγκου, ο Διονύσης Βερτζάγιας , ο Γιώργος Γεωργουλόπουλος, ο Γιώργος Ρένης και Χρήστος Μηνάς, πειστικοί και σωστοί στους ρόλους τους. Ο κάθε ερμηνευτής με το δικό του ατομικό τρόπο ερμήνευε το ρόλο του , αλλά σε σχέση με τους άλλους . Εδώ είναι εμφανές ότι ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μουστάκας , έκανε πολύ καλά τη δουλειά του. Δεν επέτρεψε παραφωνίες και βεντετισμούς. Οι ηθοποιοί -κατά την φτωχή μου γνώμη- δεν χρειάζεται να αλλάζουν το κείμενο προσθέτοντας ή αφαιρώντας αυτά που νομίζουν ότι κάνουν πιο αβανταδόρικο το ρόλο τους και να κοιτάζουν, συνεχώς το κονό. Οι ηθοποιοί μπαίνουν σ ένα χώρο, σ ένα χρόνο και μια περίπτωση φανταστική. Μόνον αν δράσουν σ’ αυτά τα πλαίσια και ξεχάσουν ότι “τους βλέπουν”, μπορεί να ελκύσουν και μεταφέρουν το κοινό να ταυτισθεί με την περίπτωσή τους.
Ο καλός σκηνοθέτης μοιάζει με καλό μαέστρο. Διευθύνει την ορχήστρα του εις τρόπον ώστε να αποφεύγοναι οι παραφωνίες.
Ο Δημήτρης Μουστάκας υπήρξε καλός μαέστρος. Περιμένουμε κι άλλα και ανώτερα!

Φωτογραφία  από το Pixabay