Γαλήνη γύρω. Ούτε ένας ψίθυρος στα δέντρα, ούτε μιας γάτας πέρασμα στην ήσυχη νυχτιά. Θαρρείς τα πάντα σώπασαν μαγεμένα απ΄την σπατάλη της ασημόσκονης που ρίχνει το φεγγάρι.
Η πόλι ξεχάστηκε στα κρέπια τυλιγμένη της γαλήνης με μόνη κοκκεταρία της το καθρέφτισμα των φωτεινών σκουλαρικιών της στον όρμο της Γαρίτσας. Ολα σωπαίνουν, όλα σκιτσάρουν στα μάτια του παρατηρητή κάτι μεγαλειώδες. Κι΄αυτή η αλυσίδα των γρι-γρι που σέρνει τον αγώνα του ψωμιού στην βελουδένια θάλασσονυχτιά ξεμάκρυνε στο βάθος πέρα. Μόνη παρένθεσι στην επιβλητικότητα της ώρας ένα υγρό φιλί, ένα χαδιάρικο κύμα έρχεται κάπου-κάπου να ξεψυχήση στου κάστρου τα θεμέλια, σαν για να λυτρώση την σκέψι απ΄τα μάγια του νησιού.
Ένα κύμα που θυμίζει τον επαχτίτη ποιητή σαν λέει:
“Εδώ σ΄αυτά τα κάστρα – που η θάλασσα η χαλάστρα με κλάμματα με γέλοια –τους σκάβει τα θεμέλια… άλλους καιρούς και χρόνια…”
Δένεται η σκέψι στον στοχασμό του και γυρίζει φιλοσοφικά την ιστορία.
Γυρίζει φύλλο το φύλλο και κοντοστέκεται στοχαστική, με προσοχή σκυμμένη σε κάθε λεπτομέρεια. Πλημμύρα τα στεφάνια και γαλανοί οι ορίζοντες που αγκαλιάζουν την Ελληνίδα Δόξα.
Γυρνάει η σκέψι ελληνικά φιλοσοφόντας και σταμματάει στο περσυνό σήμερα, διπλώνοντας τα φτερά μπρος στον ταπεινό τάφο ενός διαλεχτού παλληκαριού.
Ήταν και τότε μια όμορφη ημέρα τ΄Αυγούστου. Πέρα κει στον Γράμμο, το σύμβολο της νέας ιστορίας, ένας λεβέντης προχωρούσε με πίστη, οδηγώντας στην δόξα τους άνδρες του, τον ελληνικό στρατό, την Ελλάδα. Παιδί κι΄αυτός της οικογενείας των εφέδρων αξιωματικών σε τούτο το κάστρο εκπαιδευμένος μ΄απόλυτη συναίσθησι της αποστολής του έδωσε την ζωήν του ολοκαύτωμα στο βωμό της λευτεριάς.
Το όνομα; Μα τι αξία θάχε; Ένας απ΄τους μύριους λυτρωτάς, μια εκλεκτή μονάδα στις εκατόμβες που ψηλώνουν τον βωμό της Νίκης.
Πραγματικό παλληκάρι με την σεμνότητα παρθένας, αγάπησε όσο λίγοι τα ιδανικά της πατρίδος και βαδίζοντας προς αυτά συνάντησε την Αθανασία που τον πήρε με τους διαλεχτούς της. Ένας φίλος ατίμητος, ένας αξέχαστος σύντροφος.
Απόψε στη σκοπιά τον ξαναντάμωσα, στην επέτειο του χαμού του και τούδωσα τον όρκο της εκδικήσεως με τον μακαρισμό του για την καλοτυχιά του να κλείση την τιμημένη ζωή του μ΄ένα τόσο ζηλευτό τέλος.
Δεν άφισα διαμάντια στα κουφέτα της επετείου της χαράς του. Δεν αξίζουν κλάμματα της Δόξας τα τραγούδια.
Με την ανεκτίμητη μόνο συντροφιά του έζησα για λιγοστήν υποβλητική νυχτιά και καρτερώ την ώρα να τον ξανασμίξω εκεί στο ύψωμα Μπουχέτσι του Γράμμου δίπλα στην δάφνη που στολίζει ατίμητα τον απλό του τάφο.
Άρθρο του Γρηγόρη Χρονόπουλου που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 12 Αυγούστου 1949 | Ηχώ της “Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Κερκύρας” (ΣΕΑΚ). | Έτος Β΄Αριθ. Φύλλου 75