Βαγγέλης Παπαγεωργίου
Ασφαλώς δεν μτορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Ελληνική παροικία του Σύδνεϋ, αριθμητικά τουλάχιστον, τα τελευταία παρουσιάζει μα αξιόλογη λογοτεχνική και καλλιτεχνική κίνηση. Πολλά τα προσφερόμενα και δημιουργείται δίλημμα που να πάει κανείς, τι να δει και τι ν’ ακούσει και πως να τα προλάβει όλα!
Ο καλλιτεχνικός οργανισμός HELLENIC ARTS PRODUCTION, του Βαγγέλη Παπαγεωργίου, όπως έμαθα, παρουσίασε μια καλλιτεχνική δουλειά αξιώσεων, δίνοντας την ιστορία της Ελληνικής μουσικής, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα.
Δυστυχώς, άλλες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω την εφετινή παρουσίαση της δουλειάς του Βαγγέλη. Άκουσα όμως τα καλύτερα λόγια απ’ όσους είχαν την ευκαιρία να παραστούν στην συναυλία που πρόβαλε θαυμάσια πολύ καλές επιδόσεις στον τομέα της φωνητικής, της εκτέλεσης στα όργανα , και στην παρεμβολή σύντομων αλλά αξιόλογων χορν.
Ελέχθη επίσης, ότι ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου συσπείρωσε γύρω του νέα ταλέντα. Αυτό είναι προς τιμή του, γιατί υπάρχουν και μερικοί που θέλουν να αποκλείουν τους πάντες και δη τους νέους. Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιον, όνομα και μη χωριό, που έλεγε “όπου πάω εγώ θέλω να φεύγουν οι άλλοι!”
Δεν έχω καμία αμφιβολία για τη ποιότητα της τέχνης του συνθέτη και μουσικού Βαγγέλη Παπαγεωργίου. Υπήρξα δέκτης του ταλέντου του. Η μουσική επένδυση του έργου μου “Σάρκα και Μικρόβιο”, πολλά οφείλει στον Παπαγεωργίου.
Καμαρώνουμε λοιπόν τον ντόπιο μας συνθέτη και ευχόμαστε ολόψυχα ότι ωριμάζοντας θα αποδεικνύεται κάθε χρόνο και καλύτερος.
Τρέλλες στις… Σεϋχέλλες
Κεφάλαιο για την παροικία είναι η καλλιτεχνική φυσιογνωμία του Βαγγέλη Καλύβα. Ο Βαγγέλης, είναι αυτό που θα λέγαμε “πολυσχιδής και πολυδιάστατος” υπηρέτης της υποκριτικής τέχνης , μ’ άλλα λόγια ένας πολυτάλαντος ηθοποιός που έχει δώσει πολλά σαν ερμηνευτής και τώρα φιλοδοξεί- φορτωμένος με τις ευθύνες του θιασάρχη-παραγωγού να προσφέρει καλό θέατρο στην παροικία. Τον Βαγγέλη Καλύβα παρακολουθώ χρόνια τώρα. Δεν στερείται ούτε γνώσεων ούτε ταλέντου.
Συν τοις άλλοις , είναι ένας ευγενέστατος άνθρωπος που με σεμνότητα και δέος αντιμετωπίζει τις θεατρικές του ευθύνες. Τον Καλύβα λοιπόν, πρέπει να τον πάρουμε στα σοβαρά, γι αυτό και αξίζει η κριτική μας να είναι όχι επίκριση ή έπαινος , αλλά σοβαρή ανάλυση. Ας μου επιτραπεί λοιπόν , να προβ σε μια τέτοια αναφορά χωρίς φόβο και πάθος.
Αρχικά δυο λόγια για το έργο, Τρέλλες στις Σεύχέλλες ‘ του ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ. Υπόθεση χρονικά και ουσιαστικά εγκλωβισμένη σε τόπο, χρόνο αλλά και γενικά ξεπερασμένη νοοτροπία. Ο ερωτιάρης σύζυγος και η πεισματάρα γυναίκα του , που απόσχουν των συζυγικν τους ” καθηκόντων ” κάθε άλλο παρά πικάντικη συνταγή θεάματος προσφέρουν. Οι τύποι “πλαίσιο της αναπόφευκτης, (γιατί άραγε), ” υπηρέτριας, της πολλά υποσχόμενης ” Γαλλίδας “, της ” καλής και τίμιας” συνδικαλίστριας και του ” αντιφατικού” προλεφτάριου”, υπογραμμίζουν ην φόρμουλα του κλισέ και της νύστας, και αυτά χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη μας τα σατυρικά περί Μητσοτάκη κτλ.
Κι όμως απ’ αυτήν την μάζα των αρνητικών στοιχείων το έργο βγαίνει διασκεδαστικότατο και κυλάει ευχάριστα. Το ερώτημα είναι, ΓΙΑΤΙ! Η απάντηση είναι στα πάρα κάτω.
Πρώτον, η σκηνογραφία, το σκηνικό δηλαδή από τα καλύτερα του είδους του , παρέχει ένα πολιτισμένο και ευπρεπές φόντο για την δράση. Εύγε στον σκηνογράφο Νίκο Σιώτη.
Η θαυμάσια μουσική επένδυση και μελοποίηση του έργου από τον Γιάνη Νερούτσο, υπήρξε μεγάλο ατού για την παράσταση.
Δεύτερον , ένας-ένας οι ηθοποιοί, δούλεψαν ευσυνείδητα και καλά.
Ο Δημήτρης Νταβίσκας, επιμελήθηκε την διεύθυνση των παραστάσεων με την συνηθισμένη του αφοσίωση και τελειομανία. Ξεχωρίσαμε τον πρφωταγωνιστή Μιχάλη Φαλάρα, ο οποίος υπήρξε ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Χωρίς εξάρσεις έδωσε ένα τόνο πειστικότητας σε μια μάλλον εξωπραγματική θεατρική προσωτικότητα, αν και αυτό δεν πειράζει, το θέατρο δεν σημαίνει φωτογραφική αναπαράσταση της ζωής . Ο Φαλάρας, ήξερε τα λόγια του, ξέχασε τον εαυτό του και μπήκε
μια χαρά στον ρόλο του.
Ο Καλύβας, ήταν καλός, αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Ο Βαγγέλης Καλύβας έχει μια θεατρική σεμνότητα που θα εχαρακτήριζα σαν “εσωστρεφή θεατρική παρουσα”.
Είναι ο ερμηνευτής χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης ευαισθησίας και υποθέτω ότι στα χέρια έμπειρου σκηνοθέτη θα μας έδινε έναν υπέροχο τύπο. Φαίνεται πως ο σκηνοθέτης του τον καλούπωσε στα συνηθισμένα και τυπικά πλαίσια θηλυπρέπειας που υποτίθεται φέρνουν ” γέλιο . Ορισμένες φορές που άφηνε τον εαυτό του να στραφεί στην ουσία του χαρακτήρα ο Καλύβας ήταν υπέροχος. Δυστυχώς δεν είδα συνέπεια στην απόδοση του ρόλου του . Προφανώς υπάρχουν και τα παρασκήνια που κουράζουν και οπωσδήποτε αυτό ήταν εμφανές . Μ’ αυτό θέλω να πω, ότι ο φόρτος της ευθύνης για το ανέβασμα ενός έργου, εξαντλούν τα όρια της αντοχής με επιπτώσεις στην απόδοση . Την πρώτη βραδιά που είδα τον Καλύβα, η κόπωση ήταν φανερή στο πρόσωπό
του.
Ο Γιάννης Νταβίσκας, πάντα εντυπωσιακός με την πληθωρική του σκηνική παρουσία, μας χάρισε αρκετό γέλιο και μας θύμησε τύπους και χαρακτήρες του δικού μας παροικιακού πολιτικού σκηνικού.
Τώρα ως προς τις κυρίες Σύλβια Δριτσάκη, Έλενα Σταμούλη, Τζίνα Γαλανάκη . Είχαν ασφαλώς μάθει το ρόλο τους , αλλά τι άλλο να κάνουν οι συμπαθέστατες φίλες, αφού δεν είχαν σκηνοθετική καθοδήγηση . Δημιούργησαν ένα συνηθισμένο και πλέον γνώριμο γυναικείο στερεότυπο , κάτι μεταξύ ζαβολιάρας , πονηροχαζοχαρούμενης γλάστρας . Και ίσως να μην φταίει μόνον ο σκηνοθέτης αφού το κείμενο τις ήθελε πονηροχαζοχαρούμενες! Εδ, δεν πρέπει να μου θυμώσουν οι ηθοποοί , δεν φταίνε σε τίποτα και όμορφες είναι και ευσυνείδητες εργάτριες του θεάτρου . Επειδή όμως είναι νέες και αρκετά μορφωμένες , καιρός είναι να επιλέγουν άλλους ρόλους πλην της γλάστρας.
Τέλος, η Μαρία Σταύρου στο ρόλο της υπηρέτριας-κι ως απεχθάνομαι αυτούς τους χαρακτήρες του ελληνικού αστικού ρεπερτορίου του 1950-1975 , υπήρξε απολαυστικότατη.
Λοιπόν , τι άλλο να πω. Περιμένω από τον Βαγγέλη Καλύβα σοβαρό θέατρο. Ο ίδιος έχει ποιότητα. Οι συντελεστές και συνεργάτες του είναι άριστοι, ας ψάξει για καλά κείμενα και ας τα σκηνοθετήσει μόνος το.
Φωτογραφία από StockSnap από το Pixabay