Υπήρχε μέσα μου ένα σαράκι , ένα παράπονο, μια λαχτάρα, ένα κάτι που έμοιαζε με παλιό γραμμάτιο. Ένα χρέος ξεχασμένο στα βάθη του υποσυνείδητου και σε μια απόμερη γωνιά της καρδιάς που ζήταγε να μην το θυμάμαι. Κρατάει από τότε που καταπιάστηκα να γράψω αυτές τις… αποφράδες “Συντάξεις της ντροπής “. Την ιστορία μιας εποχής που ‘χει αφήσει σημάδια στο πέρασμά της . Σημάδια που τα περπάτησα ένα-ένα ψάχνοντας κι αναπολώντας αυτή την Μαύρη εποχή του Ελληνισμού. Μια εποχή που ζωντανεύοντάς την, διδάχτηκα μερικά πράγματα που παρ’ όλη την προσωπική μου ζωντανή εμπειρία, δεν είχα μπορέσει να καταγράψω . Πράγματα, που σιγά-σιγά, γινήκανε αυτό το γραμμάτιο της πίκρας και με τον καιρό μεγάλωσαν σαν τον σβώλο του χιονιού που στο κατρακύλισμα του χρόνου γίνεται βουνό. Ένα βουνό που πλακώνει και δεν σ’ αφήνει να ξανασάνεις ελευθερωμένος. Κι είναι μια λευτεριά που εδώ σ’ αυτή την όμορφη ξενιτιά, μας είναι συνυφασμένη με την περηφάνια και το καύχημα να είσαι Ελληνας. Μια περηφάνια που ξεπηδύει μέσ’ απ’ όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυλής μας που την κράτησαν ζωντανή στους αιώνες. Αλλά παράλληλα, είναι και η περηφάνια που αμφισβητήθηκε έντονα και κυνηγήθηκε ανηλεώς. Χρόνια τώρα, μετά απ’ αυτή την Μαύρη εποχή που τα πάντα μιλάγανε συνεχώς, 24 ώρες το 24ωρο για την “Ελληνική συνομωσία”, αυτός ο τρισάθλιος Τύπος του Σύδνεϋ δεν έκανε τίποτ’ άλλο απ’ το να μας χαρίζει ολοσέλιδες πίκρες : Έλληνας έγκλημα εδώ… Έλληνας μεγαλέμπορος ναρκωτικών , Έλληνας αποτεώνας γιατρός, Έλληνας σε διεφθαρμένη τοπική αυτοδιοίκηση, Έλληνας δολοφόνος, Έλληνας μεγαλοαπατεώνας εφορίας κλπ, κλπ.
Και λέγω τρισάθλιος Τύπος -αφήνοντας στην άκρη τα άλλα ΜΜΕ- γιατί πρέπει επί τέλους να το φωνάξουμε αλλά και να το παραδεχτούμε, ότι εδώ στο Σύδνευ, αυτό το υπέροχο Σύδνεϋ, ως αναφορά τον Τύπο, ζούμε σε τριτοκοσμική χώρα. Πουθενά, ναι πουθενά, ούτε στην Ουγκάντα δεν συναντάς πόλη 5 εκατομμυρίων ανθρώπων με 2 εφημερίδες, εκ των οποίων η μια είναι μόνο πρωϊνή -Sydney Morning Herald – και η άλλη μένει αυταρχική βασίλισσα το υπόλοιπο της ημέρας – Telegraph.
Είναι δε αυτή η κατάσταση ένα βήμα προόδου αν υπολογίσουμε ότι πριν μερικά χρόνια είχαμε τέσσερις. Δύο το πρωί (Herald, Telegraph) και δυο το βράδυ (The Sun, The Mirror). Και μετά μιλάμε για Δημοκρατίες, για φακελώματα, για ταυτότητες, χαμένες γενιές , GST, και ελευθερίες ατόμων, όταν το αφιόνι της νέας τάξης προγμάτων μας πνίγει ασφυκτικά και θολώνει τις αισθήσεις μας . Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό που τα δεχόμαστε όλα μοιρολατρικά, φθάνοντας στο σημείο να τα θεωρούμε ευεργετήματα.
Έχω φθάσει να μισώ ακόμη κι αυτή την ομορφότατη κοπέλα την Jodie μόνο και μόνο γιατί σαν νύφη του Kery Packer ότι κι αν πάρεις στα χέρια σου να διαβάσεις θα την βρεις μπροστά σου… Έγκλημα δηλαδή ενάντια στην φύση: να μισιέται η ομορφιά!
Δια τούτο μίλησα για γραμμάτιο. .. για μια πέτρα που με πίεζε στα στήθια. Γιατί το χρώσταγα μάλιστα σ ‘ αυτούς τους Μιγάδες του Τύπου που όλον αυτό τον καιρό μας την είχανε στημένη και γεμισμένη μπαρούτι κι αλάτι την καραμπίνα.
Κι ήρθε ένα χαμόγελο “ένα κάποιο χαμόγελο μας νεαρής Ελληνοπούλας να αλλάξει τα πάντα. Και ας μου συγχωρεθεί που παίρνω τον τίτλο αυτού του ωραίου βιβλίου της Φρανσουά Σαγκάν για να στολίσω τα γραφτά μου. Αλλά βρίσκω να ταιριάζει αυτός ο τίτλος στην δικιά μας εδώ ηρωϊδα που με πρώτα χαρίσματα την χάρη, την απλότητα, την αθωότητα και την ταπεινοφροσύνη, αγαπήθηκε τόσο γρήγορα, τόσο πολύ κι η μορφή της μαζί μ ‘ αυτό το κάποιο χαμόγελο, έγινε πρωτοσέλιδο σ’ όλον αυτόν τον αγαπημένο μου αγγλοσαξωνικό Τύπο.
Ναι , άλλαξε τα πάντα η Γιάννα Σουλελέ , αυτή η 15χρονη Ελληνοπούλα που προτάθηκε από δασκάλους και συμμαθητές αυτού του μεγάλου εκπαιδευτικού ιδρύματος του Αγίου Σπυρίδωνα, να αναλάβει έναν ιερό, έναν σημαδιακό ρόλο: να πάρει την Φλόγα της Ολυμπίας πού χει μέσα της το ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΓΝΟΥ ΠΑΤΕΡΑ κι από τις ρίζες της, τις ρίζες των γονιών της, να το δρομολογήσει προς την Νέα Γη, την Νέα Πατρίδα, όπου εκεί αυτή είδε το φως του κόσμου. Ενός κόσμου αλλιώτικου, ενός κόσμου καινούργιου που παρ ‘ όλες τις δικές του ιδιαιτερότητες, παρ’ όλη την γεωγραφική και πολιτιστική διαφορά του, τρέχει με δέος προς το ναό ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ.
Και σ’ αυτό το τρέξιμο έβαλε με χαρά μπροστά, έβαλε πρώτη αυτή την Ελληνοπούλα που συμβολίζει ζωντανά και τις δυο πατρίδες, Ελλάδα και Αυστραλία και τις εκφράζει με τον νου και το κορμί της, δυναμώνοντας αυτό τον κρίκο που μας ενώνει και γεφυρώνοντας κι αυτές τις ανθρώπινες τοπικιστικές αδυναμίες, γονιών και παππούδων. Ενώ παράλληλα μαζί’ αυτό το αιώνιο μήνυμα του “ΚΑΛΟΥ Κ’ ΑΓΑΘΟΥ προσθέτει άλλη μια Ελληνική παρακαταθήκη στα παγκόσμια ιδανικά: “Ψυχής αγαθής όπου Γης και Πατρίς”.
Κι ενώ αυτή η ιερή Φλόγα ετοιμαζόταν ν’ ακουμπήσει τα νεαρά ανθρώπινα χέρια και να μετατηδήσει απ’ το Ελληνόπουλο στην Αυστραλο- Ελληνοπούλα φτάνοντας την περηφάνια μας σ’ Ολύμπια ύψη, γιατί η θετή πατρίδα μας, μας έδωσε τέτοια τιμή, μπήκαν στην μέση όλα τα ταπεινά, όλα τα ευτελή γνωρίσματα της ανθρπινης ματαιότητας κι έκανον σκόνη αυτή την ιερή στιγμή. Αλλά… Τι αγαλλίαση. Αυτή την κρίσιμη, αυτή την μαγική ώρα που η σκόνη σηκώθηκε κι έγινε σύννεφο μουντό, που ζητούσε να σκεπάσει με ντροπή κι απογοήτευση τα πάντα, αυτή την στιγμή ξεπρόβαλλε μέσ’ απ ‘ το σύννεφο η μελαχρινή Ελληνοπούλα , μ’ ένα πρόσωπο πλασμένο με τα κλασικά χαρακτηριστικά της φυλής μας και προικισμένη μ ‘ αυτή την ιδιάζουσα ηρεμία της χριστιανικής πίστης.
Κι όσο οι τόνοι υψώνονταν και το γεγονός έπαιρνε διαστάσεις τρομερού σκανδάλου με πρωταγωνιστές Έλληνα και Αυστραλό Αθάνατο και μάρτυρες 800 εκατομμύρια τηλεθεατές, αυτή η κόρη της Ελληνικής ξενιτιάς σκόρπιζε ρίγη συγκινήσεως με την αλτρουϊστική στάση της την χάρη και την ταπεινοφροσύνη της.
Την στιγμή που όλα τα σκανδαλοθηρικά θεριά της παγκόσμιας Μαζικής Επικοινωνίας, πέφτουν σαν κοράκια να κατασπαράξουν όχι μόνο τον άπληστο πατέρα Gosper αλλά και την κορούλα του – αυτό το αθώο πλάσμα που δεν έφταιξε σε τίποτα – η Γιάννα δήλωσε με μια χριστιανική χάρη που την στεφάνωνε η κλασική Ελληνική έκφραση του φυσικού μεγαλείου: “Δεν έγινε τίποτα… μην κατηγορείτε την Σόφη, έκανε μόνο αυτό που έπρεπε να κάνει. Κοι οι δυο τρέξαμε… Αυτό που αξίζει είναι ή συμμετοχή… Αυτό αξίζει!
Τότε ήταν που την πήραν τα μάτια των φακών του κόσμου κι αποθανάτισαν αυτό το μεγαλόψυχο χαμόγελο αυτό το μοναδικό, χαμόγελο της αγάτης, της αγνότητας, της μεγαλοψυχίας και της καλοσύνης. Αυτή την στιγμή, αυτή την μαγική στιγμή η Γιάννα Σουλελέ φωτογράφιζε σ’ όλο το βάθος του τον ορισμό του Δημητρακόπουλου στην Σιδηρά Διαθήκη: χαμόγελο του θεού!!! Κι είναι αυτό το χαμόγελο που βλέποντας το στην Sydney Morning Herald, στην Telegraph και στην Αustralian της Μελβούρνης, έβγαλε από μέσα μου το σαράκι… Ξεχρέωσε το γραμμάτιο.
Γιατί το είχα ινάτι… το περίμενα μέσα μου, νάρθει μια μέρα – που να πάρουν πίσω όλη την χολή τους, που χρόνια μας πότιζαν. Κι αυτή η χολή να γίνει έπαινος. Να γίνει σεράκι που σαν σφουγγάρι να σβήσει την αμφισβήτηση, την καχυποψία και την εμπάθεια και να φέρει την αναγνώριση.
Και το θαύμα έγινε.. Το ‘ κανε το αθάνατο Ολυμπιακό πνεύμα και η μικρή μα φωτισμένη ιέρειά του, η Γιάννα Σουλελέ.
Κι ενώ αυτός ο καϋμός έφυγε και τα ‘φτιαξα μέσα μου μ’ όλους αυτούς που χρόνια αντιπαθούσα, βλέποντάς τους να υποκλίνονται ιπποτικά στην ζηλευτή συμπεριφορά και τον χαρακτήρα της νεαρής Ελληνοπούλας που σε χρόνο μηδέν έγινε το ίνδαλμα όλων από κάθε κοινωνική τάξη και την στιγμή που όλοι – την αγκάλιασαν σαν δικό τους παιδί, ενώ γύρισαν την πλάτη στον άπληστο και υπεροπτικό Γκόσπερ παρ ‘ όλο που ήταν ο Μεγάλος Αθάνατός τους, αυτή την ίδια στιγμή δεν μπορώ να μην αναφερθώ με λύπη σε μερικά πρόσωπα και έντυπα που ηθέλησαν να θολώσουν τον ορίζοντα και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Προσπαθώντας μάλιστα να αλλοιώσουν την εικόνα των γεγονότων και να μειώσουν το μέγεθος της μεγάλης ηθικής νίκης της αδικημένης Ελληνοπούλας. Κι είναι δυστυχώς τα πρόσωπα αυτά Έλληνες δημοσιογράφοι σε Ελληνικά έντυπα της εδώ Ελληνικής ομογένειας που για χατήρι των πολιτικών και κομματικών των τοποθετήσεων έφθασαν στο σημείο να ψεύδονται και να υποστηρίζουν αυτά που σύσσωμος ο Αυστραλέζικος Τύπος, ράδια και τηλεοράσεις μαζί μ’ όλα τα ΜΜΕ όλου του κόσμου, καταδίκαζαν. Έφτασαν να υποστηρίζουν τους δυο θλιβερούς πρωταγωνιστές αυτού τυ τρομερού ατοπήματος, που μόνο από την στάση της Γιάννας Σουλελέ δεν έγινε σκάνδαλο με καταστροφικά αποτελέσματα, για τον ίδιο τον θεσμό της Αφής του Ολυμπιακού Φωτός. Κι είναι διπλά θλιβερό να φθάνουν Ελληνες δημοσιογράφοι να υποστηρίζουν τον άπληστο πατέρα και τον διπλοπρόσωπο παμπόνηρο κύριο Νικολάου και να συκοφανούν το υπέροχο σχολείο, τον κόσμο του και τον κύκλο της Ελληνοπούλας κόρης μας πoυ της ανατέθηκε τέτοια τιμή από το αυστραλέζικο κράτος, κότι που είχε δημοσιευθεί παντού και εκτενέστερα στις Ελληνικές εφημερίδες, αυτές στις όποιες ο ίδιοι δημοσιογραφούν. Φθάσανε δηλαδή όχι μόνο να παραπληροφορούν αλλά και να διαψεύδουν τους εαυτούς των. Φθάσαμε στο χαμηλό, στο ντροπιαστικό σημείο να αποκαλέσουν τους ανθρώπους του κολεγίου του Αγίου Σπυρίδωνα πατρόνες!!! Τι κρίμα… και τούτο γιατί; Ασφαλώς σίγουρα για να μην ξεφύγουν απ ‘ την κομματική γραμμή και να μην ατονήσει ο γνωστός πόλεμος που χρόνια υποδαυλίζουν. Νο μην θιγεί ο Νικολάου και πιο πέρα το κόμμα και να μειωθεί πάση θυσία ο έπαινος που μερίδα του ανήκει και στο συγκεκριμένο ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, παρ’ όλο πoυ αποτελεί ένα από το λίγα ουσιαστικά καυχήματα του Αυστραλιώτη Ελληνισμού…. Κι ενώ τα αναλογίζομαι όλα αυτά κι η χαρά με την πίκρα γίνονται μόνες τους ένα χαρμάνι προσπαθώντας απεγνωσμένα να μείνω σ’ αυτό το χαμόγελο, το μυαλό μου τρέχει με νοσταλγία στο… πίσω. Πηγαίνει εκεί στις χρονιές του ’50 και του ’60. Τότε που ο Ελληνισμός έκανε τα μεγάλα του μαζικά βήματα στην νέα Γη κι έδινε τις εξετάσεις του σαν φυλή.
Τότε που στην ψυχή μας φώλιαζε η ίδια αγάπη η Ελλάδα και δεν προσπαθούσαμε να την κομματιάσουμε σύμφωνα με τις πολιτικές μας πεποιθήσεις που τις κυβερνούν συνήθως τα συμφέροντα κι οι σκοπιμότητες. θυμάμαι τότε είχαμε φτιάξει με τα ίδια μας τα χέρια, με την πίστη και το μεράκι μια ομάδα ποδοσφαιρική που φορώντας τα χρώματά μας να διαλαλεί παντού την καταγωγή μας.
Κι αυτή η ομάδα ακριβώς γιατί ήταν κορμί απ ‘ το κορμί μας, έγινε γρήγορα ένα είδωλο. Καμάρι και καύχημα μας. Κι επειδή ακριβώς ήταν το σήμα κατατεθέν μας , έγινε αγαπητή από όλους. THE GREEKS HAVE A WORD FOR IT, έγραφαν συχνά οι ξένες εφημερίδες και με θυυμασμό παρακολουθούσαν την πορεία της που σε τόσα πλέον σημεία ήταν ο μοναδικός εκφραστής μας … Κι εκείνο που φέρνει την εποχή αυτή τώρα κοντά μου είναι ότι και τότε μέσ’ απ’ αυτόν τον θρυλικό πια ” Πανελλήνιο”, είχε γεννηθεί ένα ατομικό ίνδαλμα με καθολική απήχηση, αναγνώριση και θαυμασμό.
Οπως τώρα η μικρή Γιάννα, έτσι και τότε ένας ποδοσφαιριστής, είχε γίνει μέσα σε μικρό διάστημα με το ταλέντο του, το παίξιμό του , την προσωπικότητά του και ιδιαίτερα την συμπεριφορά του , το μεγάλο καμαρι του Ελληνισμού κι ο αγαπημένος των ξένων.
Ήταν ο αείμνηστος-τι κρίμα-Βαγγέλης Μαυρόπουλος, που αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος από το πολυεθνικό ποδοσφαιρικό κοινό του Σύδνεύ και όλης της Αυστραλίας. Μιας Αυστραλίας που ζούσε τότε μια απλησίαστη ποδοσφαιρική έξαρση και φαινόταν ότι πολύ σύντομα θα γινόταν μια υπολογίσιμη δύνμη στον διεθνή χώρο αφού διέθετε με το πάρα πάνω όλες τις προϋποθέσεις.
Τελικά δεν έγινε… και Το ποδόσφαιρο στα επόμενα 40 χρόνια μέχρι σήμερα φυτοζωεί και παλεύει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δέσμιο καταστάσεων και συμφερόντων. Ο Πανελλήνιος όμως και ο Βαγγέλης Μαυρόπουλος αγαπήθηκον με πάθος και με λατρεία και μείναν ορόσημα. Ο πρώτος ομαδικού μεγαλείου με ηθικό, δύναμη και ταμπεραμέντο και ο δεύτερος με την ανωτερότητα, την συμπεριφορά και την προσωπικότητά του σε άψογη αρμονία με τα μεγάλα σωματικά και τεχνικά προσόντα του που εκτιμήθηκαν εξίσου από φίλους και αντιπάλους.
Θυμάμαι με ιδιαίτερη χαρά την μάχη του με τον άλλον αξέχαστο διεθνή Ολλανδό σέντερ μπακ του Auburn VAΝ GAALEN για το ποιος θα κερδίσει τον τίτλο του THE BEST and FAIREST ποδοσφαιριστή της χρονιός και μαζί και το πολυτελέστατο αυτοκίνητο της Χόλντεν σαν δώρο- κέρδισε ο Van Gaalen με 3 πόντους. Αλλά θυμάμαι ακόμη αυτόν τον αξέχαστον, αυτόν τον συγκλονιστικό γάμο του στον ναό της Αγίας Σοφίας, τότε που ο Ελληνισμός ήταν μια οικογένεια, στην πίστη, στα ήθη και έθιμά του και στην πάλη για να νικήσει τις αντιξοότητες και τα φαρμάκια της ξενιτιάς .
Ήταν το βράδυ μετά το παιχνίδι της Πράγας. Ένας παιχνίδι ντέρμπυ μ’ αυτή την θρυλική ομάδα που διέθετε 10 διεθνείς ποδοσφαιριστές , 7 Ευρωπαίους και 3 Αυστραλούς. Μια ομάδα που όποιος την έπαιξε αναρωτιόταν με πόσα γκολ θα τον φιλοδωρήσει .
Το παιχνίδι έγινε στο Wentworth Park μπροστά σε 22.000 φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους και τελείωσε 1-1. Ένα αποτέλεσμα για τον Πανελλήνιο φοβερό. Ομως η ομάδα μας αυτή η λεβεντομάδα με την σιδερένια θέληση και το Ελληνικό σθένος άγγιξε την νίκη στο ’78 όταν κέρδισε πέναλτυ.
Το αγαπημένο μας αστέρι , ο Μαυρόπουλος κλίθηκε να το χτυπήσει απέναντι στον γκολκήπερ θρύλο Ρον Λορντ. Κι εν μέχρι τότε δεν είχε αστοχήσει ποτέ… αστόχησε τώρα.
Ο Πανελλήνιος έχασε έτσι μια μεγάλη μια μοναδική ευκαιρία να δαμάσει την Μεγάλη Κυρία αυτής της αξέχαστης εποχής κι ο Μαυρόπουλος βρέθηκε με το κεφάλι σκυφτό. Όμως ο κόσμος το βράδυ στο γάμο του έδωσε ένα τρομακτικό παρών. Γέμισε την εκκλησία και όλους τους χώρους μέχρι την Όξφορντ Στρητ ασφυκτικά.
Αυτό λύγισε τον σεμνό αθλητή που αισθάνθηκε ένοχος από την αποτυχία του. Μόλις άρχισε το μυστήριο τον έπιασαν τα κλάματα και συνέχισε να κλαίει ως το ” Ησαία χόρευε”. Τότε από την εξάντληση και το άγχος λιποθύμησε. Τρέξαμε θυμάμαι, με ένα φίλο μου απέναντι στου Ντίνου του φωτογράφου και φέραμε καμφορά και αιθέρα. Γυρίζοντας τον βρήκαμε να τον έχουν καθισμένο σε μια καρέκλα. Στεφανώθηκε δηλαδή καθιστός ενώ η νύφη κάτασπρη και πεντάμορφη χαμογελούσε ρουφώντας όλη την αγάπη του κόσμου που πλημμύριζε την εκκλησία. Έξω ο Βαγγέλης ο Μάλλος- ελαφρύ το χώμα -μάζευε φάκελλα. Τα μέτρησαν μετά και ήταν 800. Όλα δώρα απ’ τον κόσμο για τους νεόνυμφους.
Την άλλη μέρα όλοι οι δημοσιογράφοι των ξένων εφημερίδων μαζί με τους δυο αθλητικογράφους τον David Jack του Sun και τον Hotspur του Mirror σχολιάζανε το γεγονός με τον γνωστό τίτλο: ΤHE GREEKS HAVE A WORD FOR IT (The Sun) – ΑNGELO ΜAVROPOULOS WEDDING AND THE MISSED PEΝALTY (the Mirror) κάτω φωτογραφίες και σχόλια!!! Μετά από 1 1/2 χρόνο ο Μαυρόπουλος γύρισε πίσω στην Ελλάδα… και πριν 4 χρόνια πέθανε (1996). Τ’ όνομά του όμως έμεινε αθάνατο δι’ αυτούς που έζησαν αυτές τις εποχές τότε που ο Ελληνισμός χάραζε τον δρόμο του σ’ αυτή την φ ιλόξενη χώρα.
… Και τα χρόνια πέρασαν, κι αυτή η αγνή αγάπη κι η ομοψυχία δηλητηριάστηκε . Ο Πανελλήνιος μπλέχτηκε σε ιδιοκτισιακά δίκτυα, επιδιώξεις και φιλοδοξίες μερικών… που παρουσιάστηκαν σαν οι επώνυμοι της εποχής με μεγαλόπνοα σχέδια και οι οποίοι δεν έκαναν τίποτ’ άλλο από το να τον τριγύσουν για χατίρι της Ελληνικής Λέσχης, να του αλλοιώσουν την ταυτότητα και να τον πετάξουν με κομμένα τα φτερά στους πέντε δρόμους…
Κι ύστερα… ήρθαν οι ημέρες, οι αποφράδες οι μέρες της αμφισβήτησης και οι μέρες του διχασμού. Η απληστεία ατόμων που πάνω στο κορμί του Ελληνισμού παίξανε πολλαπλά παιχνίδια πολύχρωμων συμφερόντων. Κι η ομοψυχία χάθηκε, ο κομματισμός φούντωσε, ο Ελληνισμός διχάστηκε, η Αγία Σοφία ρήμαξε, και μείνανε μονάχα οι αναμνήσεις. Μείνανε ασφαλώς και συνθήματα, μείναν λόγια μεγάλα και ψεύτικα, μείνανε αισθήσεις και παραισθήσεις. Αλλά στο πέρασμα του χρόνου σφυρηλατήθηκε μια πορεία και μια επίγνωση που με αισιοδοξία επιβεβαιώνει ότι το Ελληνικό πνεύμα ζει. Και παρ ‘ όλο το δηλητήριο, παρά τις διασπάσεις, παρά τους τυχοδιώκτες που πληθαίνουν από το κλίμα της σημερινής καταναλωτικής εποχής μας, παρά τις προσπάθειες πολλών να θολώσουν τα ιδεώδη και ιδανικά μας, γιατί εκείνοι προσχώρησαν στον μαμωνά με το χρυσό προσωπείο ο ελληνισμός προχωρά. Και χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, αποβάλλει τα ξένα σώματα που δεν ταιριάζουν στο κορμί του και το πεπρωμένο του. Ενώ παράλληλα γεννάει βλαστάρια σαν την Γιάννα Σουλελέ. Γι’ αυτό σε ευχαριστούμε Γιάννα.
Σ’ ευχαριστούμε για το χαμόγελο και για το κομμάτι του ήλιου που έφερες στις καρδιές μας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Για όσους δεν γνωρίζουν για το σκάνδαλο Γκόσπερ-Σουλελέ:
1. Παραθέτουμε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα in.gr στις 15 Σεπτεμβρίου 2000 με τίτλο: Εστω και καθυστερημένα… λαμπαδηδρόμος η Σουλελέ.
Η μικρή Eλληνοαυστραλή είχε επιλεγεί ως η πρώτη Αυστραλή που θα έπαιρνε την Ολυμπιακή φλόγα, μετά την αφή στην Αρχαία Ολυμπία τον περασμένο Μάιο. Ομως, οι υπεύθυνοι της λαμπαδηδρομίας, στην Ελλάδα, αποφάσισαν εντελώς ξαφνικά και αναίτια να αντικαταστήσουν τη Γιάννα Σουλελέ με την 11χρονη κόρη του Αυστραλού «αθανάτου» και αντιπροέδρου της ΔΟΕ, Κέβαν Γκόσπερ, γεγονός που εξόργισε όχι μόνο τους Ελληνες ομογενείς αλλά και την πλειονότητα των Αυστραλών που θεώρησαν μεγάλη προσβολή τον παραγκωνισμό της μικρής Ελληνοαυστραλής. Τελικά με ελληνική παρέμβαση έλαβε μέρος στη λαμπαδηδρομία που έγινε στη χώρα μας και ήταν τέταρτη στη σειρά. Η Γιάννα Σουλελέ κράτησε αξιοπρεπέστατη στάση, χωρίς να κρύψει την απογοήτευσή της. Ομως, μετά την πάροδο τεσσάρων μηνών, γνώρισε την αποθέωση, καθώς μετέφερε την Ολυμπιακή φλόγα μπροστά από το ελληνικό σχολείο Αγιος Σπυρίδωνας, όπου σπουδάζει, και φυσικά καταχειροκροτήθηκε από τους χιλιάδες θεατές. Οι δρόμοι γύρω από το σχολείο είχαν κατακλυστεί από τον κόσμο δύο ώρες πριν από το πέρασμά της. Μπορεί το σχολείο του Αγίου Σπυρίδωνα να μην είχε εμπλακεί επισήμως στη γιορτή της λαμπαδηδρομίας, ωστόσο είχε παρατάξει έντεκα δωδεκάχρονα κοριτσάκια, ντυμένα με αρχαιοελληνικές ενδυμασίες, για να συνοδέψουν τη φλόγα. Η μητέρα της Γιάννας Σουλελέ, Πατρίτσια, είπε για τις στολές που φόρεσαν τα κορίτσια: «Το σχολείο προσπάθησε πολύ, έτσι ώστε οι στολές να είναι απολύτως ίδιες με αυτές που φορούσαν στην Αρχαία Ολυμπία». Η Γιάννα ήταν η τέταρτη κοπέλα που πήρε τη φλόγα έξω από τον Αγιο Σπυρίδωνα και ήταν τόσο ενθουσιασμένη από το γεγονός, που το μόνο που θυμήθηκε ήταν το πόσο βαριά ήταν η δάδα: «Το μόνο που θυμάμαι από τη λαμπαδηδρομία είναι το πόσα βαριά ήταν η δάδα. Οι δρομείς που με συνόδευαν μου έλεγαν πως έτρεχα πολύ γρήγορα, όμως τους είπα πως δεν γινόταν αλλιώς, επειδή η δάδα ήταν πολύ βαριά».
2. Στο βιβλίο του Harry Gordon, με τίτλο The Time of Our Lives, γίνεται αναφορά στο συγκεκριμένο σκάνδαλο στις σελίδες 144-146.
Η 16χρονη μαθήτρια του Κολεγίου του Αγίου Σπυρίδωνα, Γιάννα Σουλελέ, είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα με συμμαθητές της για την τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας και τη λαμπαδηδρομία που ακολουθεί. Η Γιάννα ήταν έβδομη στη σειρά που θα έπαιρνε τη φλόγα όταν θα περνούσε από το κέντρο της Ολυμπίας. Όμως ο Λαμπρής Νικολάου που ήταν μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) [από το 1986 έως το 2015], πρότεινε στον Κέβαν Γκόσπερ να παραλάβει την δάδα η κόρη του (αντί της Γιάννας). Ο Λαμπρής Νικολάου είχε την δική του ατζέντα… ‘η πρόταση του Νικολάου αποσκοπούσε στην εύνοια του Γκόσπερ στην προσπάθειά του να γίνει μέλος τού εκτελεστικού Συμβουλίου της ΔΟΕ’. Ο Γκόσπερ παραδέχτηκε ότι έκανε σοβαρό λάθος τότε και θα έπρεπε να είχε ρωτήσει τον Νικολάου τι είχε στο μυαλό του… “Δεν μετανοιώνω που άφησα την κόρη μου να τρέξει, μετανοιώνω όμως για την ανικανότητά μου να δω το συμφέρον που κρυβόταν πίσω από αυτή την προσφορά… Έπρεπε να είχα κάνει περισσότερες ερωτήσεις όταν μου το πρότειναν και θα είχα βρεί -πιστεύω- κάποια λύση. Ενθουσιάστηκα όμως γιατί με έδεναν οικογενειακοί δεσμοί και αναμνήσεις”. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αδελφός του, Πίτερ, είχε τρέξει με τη δάδα στη Μελβούρνη το 1956, ο πατέρας του ήταν μέλος της επίσημης οργανωτικής επιτροπής για τη διαδρομή της δάδας το 1956 στο βόρειο τμήμα της ΝΝΟ, ο γιος του, Ρίτσαρντ, είχε τρέξει στην Ατλάντα το 1996. Η είδηση ότι είχε δοθεί προτεραιότητα στην κόρη του Αυστραλού αντιπροέδρου της ΔΟΕ, προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο. Κατηγορήθηκε για νεποτισμό και ανικανότητα να συμμορφωθεί με το Ολυμπιακό ιδεώδες. Ο Ντον Φρέιζερ, Ρον Κλαρκ, Μπομπ Καρ δήλωσαν την απογοήτευσή τους ενώ στην Καμπέρα η Γερουσία σε επίσημη ανακοίνωσή τους εξέφρασαν τη λύπη τους για την αδικία που έγινε στην Γιάννα Σουλελέ.
3. Στην εφημερίδα Τα Νέα δημοσιεύθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2000, άρθρο με τίτλο: Το σκάνδαλο Γκόσπερ – Σουλελέ:
Η περίπτωση της ομογενούς Γιάννας Σουλελέ μπορεί να χαρακτηριστεί το ίδιο εύκολα ως “γκάφα” και ως “σκάνδαλο”. Η 16χρονη Ελληνοαυστραλέζα μαθήτρια του Κολεγίου Αγίου Σπυρίδωνα είχε οριστεί, για συμβολικούς λόγους, να είναι η πρώτη λαμπαδηδρόμος των διοργανωτών, που θα έπαιρνε τη δάδα από τον Λάμπρο Παπακώστα, στην αρχαία Ολυμπία. Αντ’ αυτής, όμως, τη δάδα παρέλαβε η κόρη του Αυστραλού αντιπροέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και μέλους της SOCOG, Κέβαν Γκόσπερ, η 11χρονη Σόφι. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την οργή όχι μόνο των ομογενών της Αυστραλίας, αλλά και της SOCOG. Οι πρώτες δικαιολογίες ανέφεραν πως η ΕΟΑ πρότεινε και ο Γκόσπερ αποδέχτηκε, ώστε η Σόφι να είναι η πρώτη Αυστραλέζα λαμπαδηδρόμος. Η γκάφα όμως είχε γίνει, επιτρέποντας στη Γιάννα Σουλελέ να δείξει τη μεγαλοψυχία της, αρνούμενη να πάρει τη θέση τής Γκόσπερ ως λαμπαδηδρόμου κατά την είσοδο στο ολυμπιακό στάδιο του Σίδνεϊ.
photo: Φωτογραφία από StockSnap από το Pixabay