O Γρηγόρης Χρονόπουλος, του Διονύση και της Ιωάννας, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1926 στο Βαρθολομιό Ηλείας. Έζησε ευτυχισμένα, παιδικά χρόνια που είχαν επίδραση στην μετέπειτα ζωή του. Αυτά τον στήριξαν στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Οι δυσκολίες του πολέμου δεν άφησαν την οικογένειά του ανεπηρέαστη. Εκεί που η ζωή τους ήταν ένα καλοτάξιδο καράβι, μετατράπηκε σε ένα παλιόκαρο που το ζεύτηκε ο ίδιος. Σαν μοναχογιός στην οικογένεια επωμίσθηκε πολλές ευθύνες. Υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός και έλαβε μέρος Εκστρατευτικό Σώμα Κορέας. Στην Αυστραλία ήρθε το 1955. Περιγράφει τον εαυτό του ως «Πληγωμένο μυρμήγκι που έχασε το δρόμο του μέσα στη νύχτα», όπως λέει και ο Ρίτσος.
“Είμαι όμως αισιόδοξος και ίσως ρομαντικός, αλλά πατάω στη γη και με τα δυο μου πόδια. Θα έλεγα ότι βλέπω τη ζωή με καλή προαίρεση”.
Τον πληγώνει η φιλαυτία, η αλαζονεία, η υπεροψία και η κενοδοξία στους ανθρώπους. Σε ερώτηση του περιοδικού ΑΛΦΑ, αν μετάνοιωσε που έφυγε από την Ελλάδα, ο Γρηγόρης Χρονόπουλους είπε:
Από άποψη εργασίας θα ήμουν ταχτοποιημένος καλύτερα. Όμως, η εμπειρία των δύο κόσμων είναι μεγάλη, είναι πλάτεμα. Η Αυστραλία είναι χώρα «νοικοκυρεμένη». Ο Έλληνας δεν πειθαρχεί. Δημιουργεί και εξελίσσεται γι΄αυτό είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Για παράδειγμα, σου λένε «απαγορεύεται η είσοδος». Ο Αυστραλός το δέχεται ασυζητητί, ενώ ο Έλληνας κοιτάει μήπως υπάρχει κανένα παράθυρο. Στην Ελλάδα θα είχα εξέλιξη που δεν την είχα εδώ. Θα μπορούσα να πω ότι έχω προσαρμοστεί ευχάριστα. Κάτι που με έχει πληγώσει στο παρελθόν είναι που σε βλέπουν με υποψία, σαν άξιο να κάνεις κάθε ατιμία μόνο γιατί είσαι ξένος. Την αγάπη μου για την Ελλάδα την έχω φυλάξει – καλύτερα – στην καρδιά μου, χωρίς τις καθημερινές μικρότητες.
Ο Γρηγόρης Χρονόπουλος αναπολεί την στρατιωτική του ζωή με νοσταλγία.
«Έζησα τη στρατιωτική μου ζωή με τέτοια ποικιλία… Η στρατιωτική ζωή είναι εμπειρία, ωρίμανση… Όταν τελείωσα τη βασική μου εκπαίδευση μπήκα στη σχολή Εφέδρων. Στην συνέχεια υπηρέτησα διμοιρήτης, εκπαιδευτής, έζησα και κοντά στα σύνορα. Κοιμήθηκα και σε αμπρί (σκαφτός θάλαμος). Για ένα διάστημα ήμουν αξιωματικός εφοδιασμού, στην συνέχεια υπασπιστής μεραρχίας η σπουδαιότερη θέση για έναν έφεδρο… Από εκεί βρέθηκα εθελοντής στην Κορέα (Διμοιρήτης, Στρατολόγος). Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ελλάδας, και η εμπειρία ήταν μοναδική. Η Κορέα είναι γνωστή ώς «η χώρα της πρωϊνής γαλήνης». Δεν έχει ανέμους αλλά πάρα πολύ κρύο… Το διάστημα που βρισκόμουν στην Κορέα λαβάίναμε μερικά ελληνικά περιοδικά που τα έστελνε μια κυρία από την Αυστραλία. Κάποια στιγμή σκέφτηκα, ότι έπρεπε να ευχαριστήσω αυτή την κυρία που με την σκέψη και το ενδιαφέρον της, μας κρατούσε συντροφιά μακριά από την πατρίδα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα και της έστειλα ένα απλό, λιτό γράμμα, ευχαριστώντας την εκ μέρους όλων των φαντάρων για την ευγενική της χειρονομία. Δημιουργήθηκε λοιπόν μια επαφή και αργότερα μας έστειλε καραμέλες, κάλτσες και άλλα μικροπράγματα. Η αλληλογραφία συνεχίστηκε και όταν γύρισα στην Ελλάδα. Είχα ζητήσει αλληλογραφία μέσω της “Εκλογής” και είχα αρκετές επαφές καθώς και μια ωραία ιστορία που διατηρήθηκε για μια εικοσαετία, ένας όμορφος δεσμός που υπάρχει ακόμα σαν φιλία πλέον.
Mετανάστευση
Γυρίζοντας στην πατρίδα, συνειδητοποίησα ότι οι συνθήκες ήταν δύσκολες και έτσι αποφάσισα την ξενητειά. Ζήτησα λοιπόν από την κυρία με την οποία αλληλογραφούσα να μου κάνει πρόσκληση να μεταναστεύσω στην Αυστραλία. Επειδή είχα υπηρετήσει ως έφεδρος, δεν επιτρεπόταν να μεταναστεύσω πριν συμπληρώσω το 32ο έτος της ηλικίας μου. Έτσι, ήρθα στην Αυστραλία, σε ανθρώπους που δεν γνώριζα. Παράξενη κι αλλιώτικη η δική μου ιστορία. Ήρθα σε ξένους, άγνωστους ανθρώπους και έγινα φίλος για χρόνια πολλά. Πρώτη εμπειρία εργάσθηκα σε ένα εργοστάσιο όπου γυάλιζα εξαρτήματα ψυγείων σε πάνινο τροχό και η σκόνη έσμιγε με τα δάκρυα. Στα χρόνια που δούλευα σε εργοστάσιο, έγινε μια πνευματική κίνηση στη Ελληνική Λέσχη, κάτι διαλέξεις που οργάνωσε ο αείμνηστος Γιώργος Παϊζης. Έπιασα να γράψω κάτι ενθουσιασμένος, μ΄αυτό που ήταν κάτι σαν φωτεινή ακτίνα στη πνευματική ξέρα. Έτσι έγινα συνεργάτης στο ΒΗΜΑ που είχε ο Θάνος Νικολαϊδης και κρατούσε στα χέρια της η Μαρία Πολίτη, έγραφα στην αρχή με ψευδώνυμο. Η πρώτη μου επαφή με την παροικία.
Σιγά σιγά περάσανε τα χρόνια. Μετά το εργοστάσιο εργάσθηκα στο μαγαζί του γαμπρού μου, στο Προξενείο για λίγο, Διευθυντής στο Κέντρο του Μετανάστη που υπήρχε τότε, εργάστηκε και σε ταξιδιωτικά γραφεία και τελικά στον Κρατικό Οργανισμό Ασφάλειας Υγείας, σύνδεσμος με τις εθνικότητες για 14 χρόνια, απ όπου και συνταξιοδοτήθηκα.
Παράλληλα εργάσθηκα και στο κρατικό ραδιόφωνο SBS. για 13 – 14 χρόνια. Τώρα συνεχίζω την επαφή μου με το κοινό από το 2ΜΜ για περισσότερο από δεκαετία.
Στο ραδιόφωνο έχω μια ιδιάζουσα εκπομπή. Αναφέρομαι σε θέματα και προβλήματα που δεν κουβεντιάζονται. Μιλάω για τα παιδιά που μεγαλώσανε, τις γκρίνιες, τους γάμους, τα παράπονα που δεν λέγονται, θέματα κοινωνικά, ατομικά, οικογενειακά… Θέματα που ο κόσμος δυσκολεύεται να κουβεντιάσει. Ακούγοντάς τα όμως σαν κοινωνικά προβλήματα, ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνος του στο πέλαγος της ζωής.
Δίδαξα και ελληνικά σε Αυστραλούς σε ένα Πρόγραμμα Συνεχούς Μάθησης Continuing Education Programme) CEP του Πανεπιστημίου Μακουώρυ. Δίδαξα για λίγο και σε απογευματινά σχολεία.
Τώρα που κοιτάζω πίσω, είμαι και από τους πρωτοπόρους και ιδρυτές του τοπικού μας Συλλόγου και είμαι και μέλος του Ελληνικού Τμήματος του RSL για πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα τιμήθηκα με τον τίτλο ισόβιο μέλος. Έγινα και JP (Justice of the peace).
Ασχολήθηκα και με το θέατρο, έχω ωραίες αναμνήσεις και δεσμούς πολύχρονους με φίλους στον κύκλο το καλλιτεχνικό της παροικίας μας..
Τώρα που με ρωτάς καθώς γυρίζω πίσω στα χρόνια που πέρασαν βρίσκω πως η ζωή μου ήταν γεμάτη ενδιαφέροντα.
Συνταξιοδότηση
Όταν σταμάτησα τη δουλειά έκανα μια αγοραπωλησία σπιτιού κι έτσι γέμισα τον άχαρο χρόνο που για πολλούς είναι απογοητευτική εμπειρία, κάτι σαν τέλος της ικανότητας και χρησιμότητας. Πήρα άλλο σπίτι με μεγαλύτερο κήπο, για να αφιερώσω χρόνο σε μια άλλη μου αγάπη, την κηπουρική. Δούλεψα και για περίπου δύο χρόνια στην Πρόνοια μερική απασχόληση (πάρτ τάιμ) και προσγειώθηκα ομαλά στην….καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Πολλοί την βλέπουν με δέος αυτή την περίοδο της αποστρατείας, εγώ τη χαίρομαι. Τώρα δεν έχω υποχρεώσεις και τρεχάματα και λέω: «μια ζωή δούλευα το πρέπει, τώρα δουλεύω το θέλω». Έχω την ικανοποίηση να ασχοληθώ με πράγματα που με ευχαριστούνε: τον κήπο μου, το διάβασμα και το γράψιμο.
Kαλλιτεχνικές Ασχολίες
Ο Γρηγόρης Χρονόπουλος χει γράψει πολλές κριτικές, έχει λάβει μέρος σε τρεις τραγωδίες και έχει εκδώσει και τρία βιβλία: Ένα θεατρικό «ένα κλωνί βασιλικό», μια ποιητική συλλογή, « Τα χελιδόνια δεν θα ξαναρθούν» και διηγήματα «Ένας εαυτός – Ένας κόσμος».
«Ένα κλωνί βασιλικό», είναι ο τίτλος και θα ανέβει στην Μελβούρνη. Πρόκειται για μια ηθογραφία θα έλεγα, για τον κόσμο που φεύγει και τον κόσμο που έρχεται. Έχει ένα δίλημμα σημαντικό, ή μάλλον μήνυμα ότι η ζωή δεν είναι μόνο για τους νέους. Έχει σχέση με την ξενιτειά. Χρονικά τοποθετημένο την δεκαετία του ’70, πριν το κινητό τηλέφωνο αλλάξει τη ζωή μας. Το θεατρικό έχει αναλάβει ο οργανισμός ΕΑΜΑ.
Από το Φεβρουάριο του 2014 έως τον Οκτώβριο του 2018, είχε μόνιμη στήλη στην εφημερίδα “Ο Κόσμος” με τον Γιώργο Χατζηβασίλη με τίτλο “Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά” στην οποία αναπολούσαν και κατέγραφαν την ιστορία της ελληνικής παροικίας και τους πρωταγωνιστές της. [Τα κείμενα έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας]
Βραβεύσεις
- Τέσσερα στρατιωτικά παράσημα
- Βραβείο ΥΠΑΤΙΑ από το ΑΧΕΠΑ
- Τιμητική αφιέρωση της ετήσιας έκδοσης του περιοδικού ΛΟΓΟΣ από τον Λογοτεχνικό Σύνδεσμο της Μελβούρνης ΣΕΛΣΑ (Σύνδεσμος Ελλήνων, Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας).
Links:
