-Τι γνώμη έχετε για τα σημερινά Ελληνικά πληρώματα κ. πλοίαρχε;
– Είναι το καμάρι των θαλασσών και το λέω ανεπιφύλακτα.
-Ωστε υπάρχει κατανόηση και συνεργασία μεταξύ πλοιοκτητών, πλοιάρχων κι’ ελληνικών πληρωμάτων;
– Απόλυτη. Ζούμε σαν μια οικογένεια όλοι.
-Γίνονται ακόμη οι παλιές διακρίσεις μεταξύ αξιωματικών και κοινού πληρώματος;
-Καμμιά. Αρκεί να σας πω ότι αυτή η κουζίνα είναι ίδια για όλους. Ο,τι τρώμε αυτή τη στιγμή εδώ ισχύει και για το πλήρωμα. Ο μισθός του ναύτη είναι αρκετά ικανοποιητικός, 37 λίρες Αγγλίας περίπου τον μήνα.
Επίσκεφθήκαμε αργότερα μερικά από τα διαμερίσματα του πλοίου και θαυμάσαμε την καθαριότητα και την τάξη. Στο γεύμα προσεκλήθησαν κι’ ο κ. και η κ. Ε. Καλαφατά, ο κ. Τιβέριος και ο κ. Χριστοδουλής.
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ
Αυτό σφηνώθηκε στο τετραγωνικό κεφάλι του Αθανάσιου Λίτη που κατάγεται απ’ την Ελληνική Βόρειο Ήπειρο. Οι επιχειρήσεις του απλώθηκαν σαν πλοκάμια σε πολλούς εμπορικούς τομείς της Δ. Αύστραλίας. Πόσο δίκιο είχε ο Ελληνας Πρόξενος κ. Π. Μιχελίδης που σε μια φιλική συγκέντρωση κάποτε τον τιτλοφόρησε. «Μικρό Ωνάση»!
Ένας κλάδος των επιχειρήσεών του εκτείνεται και στην πώληση συσκευών τηλεοράσεως. Χαιρόμαστε ν’ ακούμε τον κ. Λίτη να μας μιλά με τόση αφέλεια, για τα μεγάλα κέρδη που αφήνει η πώληση των συσκευών αυτών. Για να καταλάβετε πρέπει να αναφέρωμε ότι κάθε τέτοια συσκευή αγοράζεται χονδρικώς απ’ το εργοστάσιο για 110-120 λίρες περίπου (εξαρτάται απ’ τη μάρκα) και πουλιέται 230 και περισσότερα. “Ο κ. Λίτης σκέφθηκε ότι το κέρδος ήταν εξωφρενικό. Βαρυνόταν, μάς είπε, ο αγοραστής. ‘Επενόησε, λοιπόν, την εξής «τροποποίηση» προς όφελος του αγοραστού. Διαφήμισε στις Αγγλικές εφημερίδες της Δυτ. Αυστραλίας με πηχυαίους τίτλους ότι για κάθε αγορά συσκευής τηλεοράσεως θα έδινε στον πελάτη και μια καινούργια ηλεκτρική πλυντική μηχανή αντί μιάμισυ πέννας (10%). Αποτέλεσμα της διαφήμισης ήταν να κατακλύση το Αυστραλέζικο κοινό της Πέρθης τα καταστήματα του κ. Λίτη και συν τω χρόνω να κινδυνεύουν οι μεγάλες Αυστραλέζικες φίρμες να περιέλθουν σε εμπορική νέκρωση. Λίγο υστερότερα, ο κ. Λίτης διαφήμιζε ότι για κάθε άγορά μιας συσκευής τηλεοράσεως πρόσφερε 50 λίρες μετρητά στον αγοραστή, αμέσως μετά την υπογραφή του συμβολαίου. Αποτέλεσμα: Κλονίστηκαν οι μεγαλύτερες φίρμες της Δυτικής Αυστραλίας κι’ έμεναν απούλητες οι συσκευές τους.
Τόση ήταν η πίεση που άσκησαν τότε οι εργοστασιάρχες στον κ. Λίτη που τον ανάγκασαν τελικά να υποχωρήση και και να κρατήση τις τιμές του στο επίπεδο των άλλων καταστημάτων. Αν δεν υποχωρούσε τα έργοστάσια δεν θα τον εφοδίαζαν μ’ άλλες συσκευές μελλοντικά. Κατάπληξη μας έκανε το εμπορικό δαιμόνιο του φίλου μας. Καθώς μάς διηγόταν όλ’ αυτα με απάθεια κι’ απλότητα, θαυμάζαμε πως ένας Έλληνας μπόρεσε να τα βάλη με τις πανίσχυρες Αυστραλέζικες Εταιρείες.
Ήταν ένα ευχάριστο βράδυ που περάσαμε στο σπίτι του με τις περιποιήσεις της ακούραστης γυναίκας του, των πεθερών του και τη συντροφιά του πατέρα Μανέση και του Στέλιου Σαλίγκαρου που γύρισε τελευταία απ’ την Ελλάδα.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΘΗΣ
Είναι λιγοστοί, στην Δυτική Αυστραλία, οι Έλληνες επιστήμονες. Λίγα, πολύ λίγα, είναι τα παιδιά της Δύσης που αποφοίτησαν απ’ το Πανεπιστήμιο της Πέρθης ή κι’ άλλα Πανεπιστήμια της Αυστραλίας. Το Πανεπιστήμιο της Δυτ. Αυστραλίας δεν διαθέτει Ιατρική Σχολή κι’ αυτοί που θέλουν να σπουδάσουν γιατροί είναι υποχρεωμένοι να πάνε στην Αδελαΐδα ή στην Μελβούρνη. Μεταξύ των λιγοστών αυτών επιστημόνων ξεχωρίζομε αμέσως τον φίλο μας Γιώργο Χονδρό. Σπούδασε μηχανικός στην Πέρθη, μα τόση ήταν η δράση που ανέπτυξε κατά τις σπουδές του, που η Πανεπιστημιακή Σύγκλητος τον διώρισε υφηγητη και διδάσκει σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Πέρθης. Ένας άλλος που διέπρεψε είναι ο κ. Αριστοτέλης, γυιός του κ. και της κας Αντωνίου ‘Αριστοτέλους. ‘Απεφοίτησε απ’ την ‘Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου με άριστα.
Το ίδιο κι’ ο Μιχάλης Λέκκιας που σπούδασε γιατρός στην Αδελαΐδα κι’ έχει τώρα δική του κλινική στην Πέρδη. Τον Λέκκια δεν μπορέσαμε να τον συναντήσωμε γιατί, την ημέρα που τον επισκεφθήκαμε στο ιατρείο του, έλειπε.
Συναντήσαμε όμως τον Βύρωνα Κακούλα, έναν άλλο διακεκριμένο γιατρό που πήρε το δίπλωμά του πριν τέσσερα-πέντε χρόνια και κατέχει σήμερα περίβλεπτη θέση στο ROYAL PERTH HOSPITAL. Μάς δέχτηκε στο ιδιαίτερο εργαστήριό του ένα απόγευμα. Σωρός τα χαρτιά κι’ οι γυάλινοι σωλήνες με τις χημικές ουσίες, τα μικρόβια, τα βαλσαμωμένα ανθρώπινα όργανα. Τελείωνε μια μεγάλη μελέτη 1000 σελίδων.
-Μα γιατί δεν προτιμάς, Βύρωνα, να κάμης δικό σου ιατρείο;
-Νο. Δεν θέλω. Εδώ στο νοσοκομείο έχω όλο τον καιρό για έρευνες και το ίδιο νοσοκομείο θα με στείλη στο εξωτερικό με υποτροφία για ειδική εκπαίδευση στην Παθολογία.
– Σ’ αρέσει, λοιπόν, η Παθολογία; Περίεργο, γιατί οι περισσότεροι γιατροί στην Αυστραλία προτιμούν μάλλον τον χειρουργικό κλάδο.
– Ναι, αλλά εγώ απ’ τις αρχές των σπουδών μου προτίμησα την Παθολογία.
Εκείνες τις μέρες έτυχε να μάς βασανίζη ένας πόνος στο πόδι και καθώς κουβεντιάζαμε το κάναμε λόγο. Εντύπωση μάς έκαμε ή επισταμένη εξέταση, η προσεκτική παρατήρηση κι’ η υπεύθυνη διάγνωση. Κύτταξε, ξανακύτταξε και στο τέλος μας έδωσε μια συνταγή.
-Πάρτε αυτό το φάρμακο και, και σε τέσσερεις μέρες θάστε καλά.
Μια μέρα έπεσε έξω απ’ τον υπολογισμό του ο Βύρωνας, γιατί η θεραπεία πήρε τρείς αντί τέσσερεις μέρες.
Τον γνωρίσαμε τον Βύρωνα όταν ήταν παιδί ακόμη, με κοντά παντελονάκια. Πρίν δεκαπέντε χρόνια. Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός. Στο φιλόξενο πατρικό του σπίτι. Σ’ αυτό που πολλοί Έλληνες γνώρισαν την φιλοξενία, τη χαρά και το γέλοιο. Ας είναι αιωνία η μνήμη των. Γιατί πέθαναν οι γονείς του Βύρωνα. Πρώτα η μητέρα κι’ έπειτα ο πατέρας του. Καλοί χριστιανοί κι’ έντιμοι ομογενείς ή αείμνηστη Φιλία κι’ ο αείμνηστος Αθερινός Κακούλα.
Μεγάλωσαν τα παιδιά τους με τα πατροπαράδοτα έθιμα και τους έδωσαν ανατροφή, γερές αρχές κι’ όλα τα άλλα εφόδια για να ζήσουν στην κοινωνία σαν τίμιοι και χρηστοί πολίτες.
Φώτο: IOANNIS A.PITTAS [1928] & NIKOLAOS A. PITTAS [1920]