Όπως γίνεται συνήθως, τα κοινωνικά κινήματα, ξεσπάνε κατόπιν προσεκτικής προετοιμασίας από αόρατους κύκλους ή αν είναι αυθόρμητα, στην πορεία χειραγωγούνται από αόρατους κύκλους και εκτρέπονται από τον αρχικό σκοπό. Έτσι φαίνεται πως γίνεται με το κίνημα «Οι ζωές των μαύρων μετράνε», που ξέσπασε στην Αμερική μετά την δολοφονία από αστυνομικό, του George Floyd. Βέβαια θα ήταν σωστότερα το σύνθημα να έλεγε, « η ανθρώπινη ζωή μετράει», διότι οι αστυνομικοί πυροβολούν και σκοτώνουν με την ίδια ευκολία λευκούς και μαύρους. Το κίνημα αυτό εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες, όπως στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία και αλλού όπου υπάρχουν ακόμα διακρίσεις σε βάρος των μαύρων ή των ιθαγενών. Στις συγκεντρώσεις και πορείες που ακολούθησαν, συμμετείχαν και πάρα πολλοί λευκοί, οι οποίοι δεν βλέπουν τους μαύρους σαν κατώτερο είδος ανθρώπων με λιγότερα δικαιώματα. Όμως στην πορεία, το κίνημα ξέφυγε από τον αρχικό στόχο που ήταν η ευαισθητοποίηση του κοινού και των πολιτικών για αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης των μαύρων από την αστυνομία.
Κατά περίεργο τρόπο, μετατράπηκε σε κίνημα που θέλει να σβήσει την ιστορία και κατά πάσα πιθανότητα να την ξαναγράψει. Πολλοί διαδηλωτές, στράφηκαν εναντίον αγαλμάτων που έχουν στηθεί για να τιμήσουν πρόσωπα που είχαν αναμιχθεί με το εμπόριο των σκλάβων από την Αφρική προς την Αμερική ή είχαν κάνει εγκλήματα μεγάλης κλίμακας σε βάρος των μαύρων, όπως ο τότε βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος, ο οποίος λέγεται πως διέταξε την εκτέλεση 10 εκατομμυρίων ιθαγενών στο Κονγκό και τον ακρωτηριασμό πολλών περισσότερων, με τη δικαιολογία πως δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί στη δουλειά τους. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, αλλά τα εγκλήματα του Λεοπόλδου δεν τα συγχωρούσε ούτε η κοινωνία εκείνης της εποχής και γι αυτό ο ίδιος προσπάθησε να τα κρύψει από τους άλλους ηγεμόνες της Ευρώπης. Στην Αυστραλία δεν γλύτωσε ούτε το άγαλμα του Κάπταιν Κουκ. Στην Αγγλία στόχος έγινε και το άγαλμα του πρωθυπουργού της κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του ΟυΊνστον Τσώρτσιλ, «του πατέρα της νίκης» όπως αρέσει στην Αγγλική αριστοκρατία να τον αποκαλεί, ο οποίος κάθε άλλο από λευκή περιστερά ήταν.
Μερικοί, έφτασαν στο σημείο να ζητούν να κατεδαφιστεί η μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας στην Αίγυπτο, επειδή είχε κατασκευατεί από σκλάβους εργάτες. Άλλοι βάλθηκαν να αποδείξουν πως οι εργάτες δεν ήταν σκλάβοι αλλά ελεύθεροι πολίτες, επειδή τάφηκαν κοντά στους τάφους των Φαραώ. Τέτοιες καταστάσεις θα ήταν πραγματικά για γέλια αν δεν έκρυβαν ένα μεγάλο κίνδυνο. Το σβήσιμο της ιστορίας. Η ιστορία, δεν πρέπει να σβήνεται, αλλά να διδάσκει και να διδάσκεται σε όλους. Είναι πασιφανές βέβαια πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές στους πολέμους και από τους νικητές στην πολιτική σκηνή. Η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση και ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα πρέπει να ερευνά τις πηγές για να ανακαλύψει την αλήθεια, η οποία στο τέλος δεν κρύβεται. Τα εγκλήματα των δουλεμπόρων σε βάρος των μαύρων ειναι γνωστά , όπως ειναι γνωστά και αυτά του Λεοπόλδου στο Κονγκό. Γνωστά είναι και τα εγκλήματα των Ευρωπαίων εποίκων στην Αμερική σε βάρος των ιθαγενών (οι οποίοι λόγω άγνοιας των Ευρωπαίων για το που βρισκόταν, κακώς ονομάστηκαν Ινδιάνοι).
Από την ιστορία δεν έχουν διαφύγει ούτε τα εγκλήματα των Ισπανών κατακτητών στη Νότια Αμερική, των Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (και των συμμάχων σε πολλές περιπτώσεις όπως στη Δρέσδη ή των Αμερικανών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι), του καθεστώτος του Απαρτχάϊντ στη Νότια Αφρική ή των εποίκων στη Νοτιοανατολική Ασία. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο. Το ζητούμενο δεν είναι να γκρεμιστούν τα αγάλματα προσώπων που τιμήθηκαν για πράξεις που σήμερα τις βρίσκουμε απαράδεκτες. Τα αγάλματα και τα μνημεία, δείχνουν τις αξίες που είχε η συγκεκριμένη περιοχή, στη συγκεκριμένη εποχή. Η διαγραφή αυτού του κομματιού της ιστορίας, δεν βοηθάει την ανθρωπότητα. Αντίθετα, η διδαχή του, μπορεί να οδηγήση σε χρήσιμα συμπεράσματα για αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Αν θέλουμε να εκφράσουμε τις σημερινές αξίες της κοινωνίας για γεγονότα που συνέβησαν αιώνες πριν ή να αναδείξουμε αυτούς που αντιστάθηκαν στη ροή των γεγονότων, έχουμε κάθε ευκαιρία να το κάνουμε. Το σβήσιμο της ιστορίας και η καταστροφή μνημείων που έχουν ανεγερθεί για να εκφράσουν τις αξίες μιάς άλλης εποχής, είναι απαράδεκτα για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Αν αρχίσουμε να κατεδαφίζουμε οτιδήποτε έχει κατασκευαστεί με τη χρησιμοποίηση σκλάβων ή μεθόδων που δεν εγκρίνουμε σήμερα, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
Η ιστορία, πρέπει να διδάσκεται με σεβασμό στις μαρτυρίες όλων των πλευρών, διότι η οπτική γωνία του καθενός, ερμηνεύει το ίδιο γεγονός με διαφορετικό τρόπο. Αυτός που διαβάζει την ιστορία, ακόμη και όταν διαβάσει τις μαρτυρίες όλων για κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, στο τέλος το ερμηνεύει ο ίδιος υποκειμενικά, σύμφωνα με τα δικά του προσωπικά πιστεύω. Όταν οι Άγγλοι απαγχόνισαν στην Κύπρο τους αγωνιστές Καραολή και Δημητρίου, στα πρόσωπά τους έβλεπαν τρομοκράτες δολοφόνους. Οι Κύπριοι αγωνιστές, έβλεπαν δύο ήρωες που αγωνίζονταν για την ελευθερία του τόπου τους. Πάντοτε υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις και συμφέροντα, τα οποία υπαγορεύουν τη θεώρηση της ιστορίας κάτω από το δικό τους πρίσμα. Τα κοινωνικά κινήματα από τη φύση τους γράφουν τη δική τους ιστορία, η οποία σήμερα ερμηνεύεται με τα αποδεκτά κριτήρια της εποχής και αύριο θα ερμηνεύεται με κάποια άλλα.
Έτσι το κίνημα για τον σεβασμό της ζωής των μαύρων από την αστυνομία, δεν θα πρέπει να αφεθεί να εκφυλιστεί και να κάνει ενέργειες που το μετατρέπουν από κοινωνικό κίνημα σε όχλο με όσα αυτό συνεπάγεται. Ο όχλος δεν σκέπτεται και δεν έχει στόχο. Απλά ακολουθεί κάποιον που ενεργεί σαν αρχηγός και ρίχνει ένα σύνθημα, το οποίο όσο και αν στερείται λογικής, ο όχλος το επαναλαμβάνει και προσπαθεί να το κάνει πράξη. Οι μαύροι, άλλες καταπιεζόμενες μειονότητες και η ανθρωπότητα γενικότερα, δεν πρέπει να μετατραπούν σε όχλο που καταστρέφει απερίσκεπτα. Η δυναμική αυτού του κινήματος, πρέπει να παραμείνει προσηλωμένη στον αρχικό στόχο, τον σεβασμό της ζωής των μαύρων από την αστυνομία και να ενδυναμωθεί. Απαραίτητος όρος θα πρέπει να είναι ό σεβασμός της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, της ελευθερίας της έκφρασης όλων και ο σεβασμός της ιστορίας, έστω όπως έχει γραφτεί από τους νικητές. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, μπορούν να κρίνουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Το σβήσιμο του παρελθόντος, είναι κακός οιωνός για το μέλλον.
First published Kosmos Newspaper 190620
photo: pixabay.com