Το Skype το ξέρετε όλοι. Τα τελευταία χρόνια αντικατέστησε το ταχυδρομείο. Έγινε ο βασικός τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν ο ένας στη μια άκρη κι ο άλλος στην άλλη του κόσμου. Αν εθιστείς στο Skype, το τηλέφωνο φαντάζει πρωτόγονος τρόπος επικοινωνίας. Το Skype δεν αντικατέστησε μόνο το τηλέφωνο και την αλληλογραφία αλλά και το τραπέζι. Μπορεί να μην γίνεται να τοποθετήσεις πάνω του πιάτα και ποτήρια αλλά με κάποιο τρόπο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο συγγενής ή ο φίλος είναι στη γιορτινή συντροφιά.
Αυτό το κοινό τραπέζι, κάθε χρόνο αλλάζει μέγεθος. Κάποιες θέσεις μένουν κενές, σε κάποιες έρχονται να προστεθούν καινούργια πρόσωπα. Χριστούγεννα που πέρασαν με όλη την οικογένεια τότε που δεν μπορούσαμε ακόμη να υποψιαστούμε τι σημαίνει απώλεια. Ζούσε η μάνα του πατέρα μου, η μάνα της μάνας μου, θείοι και θείες, ξαδέλφια, μακρινοί συγγενείς, φίλοι που έμεναν σε άλλες πόλεις ή άλλες χώρες. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι: Οι τρεις εποχές του σμιξίματος.
Μαζεμένοι στο πατρικό του πατέρα μου, οι πρεσβύτεροι αστειεύονταν με το θάνατο. Το δικό τους και των άλλων. Κάποια στιγμή τέλειωσαν τα αστεία. Ήρθαν τα πρώτα Χριστούγεννα που κάτσαμε σε τραπέζι με άδειες θέσεις. Ο φυσικός και ο ξαφνικός, άδικος, θάνατος δεν καταλαβαίνουν από γιορτές και γιορτινά σμιξίματα. Ύστερα πάλι πέρασαν τα χρόνια, τις θέσεις τις κενές τις έπιασαν καινούργια πρόσωπα. Πάνω που πήγαμε να γεμίσουμε τις άδειες θέσεις στο τραπέζι φύγαμε για διαφορετικούς προορισμούς.
Τη χρονιά που πέρασε δεν τα κατάφερα να πάω στην Ελλάδα. Φέτος, σε λίγες μέρες, φτάνει στο Σίδνεϊ η μητέρα της γυναίκας μου με τον άνδρα της. Η αδελφή μου είναι στην Αθήνα. Θα περάσει τις γιορτές με φίλους. Οι γέροντες (έτσι τους λέγαμε παλιά τους γονείς στην Κρήτη) θα στρώσουν δυο θέσεις στο τραπέζι. Ο πατέρας μου πάτησε φέτος τα ογδόντα. Η μεγάλη αδελφή της μάνας μου που ζει σε άλλη πόλη, θα μείνει στο σπίτι της. Έχει παιδιά κι εγγόνια κι ο άντρας της, ο θείος μου, μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία κάθε δεύτερη μέρα. Στο νοσοκομείο είναι και η μικρότερη της αδελφή. Όταν αναρρώσει από την επέμβαση που έκανε πριν από μερικές μέρες θα φύγει για τη Γερμανία. Ο γιος της είναι γιατρός εκεί και η γυναίκα του γεννάει το δεύτερο παιδί τους αρχές Γενάρη. Θέλει να είναι κοντά τους να βοηθήσει. Ο μεγάλος αδελφός σκοτώθηκε πριν από 15 χρόνια. Με τον μικρό έχουν ψυχρανθεί, δεν ανταλλάσουν και πολλές επισκέψεις. Μόνο ευχές.
Μόνοι τους θα μείνουμε οι γέροντες φέτος όπως και χιλιάδες άλλοι γέροντες. (Σκέφτομαι καμιά φορά τη μάνα που που για χρόνια είχε καημό να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Τώρα που έγινε κι αυτό, εγώ ζω στο Σίδνεϊ κι αυτή στο Ρέθυμνο. Δεν τα γράφω αυτά θλιμμένος, με στόχο να εκβιάσω τα συναισθήματα όσων θα τα διαβάσουν. Την αγαπώ την Αυστραλία, χαίρομαι που είμαι εδώ και που αν και μακριά ο ένας από τον άλλο θα είμαστε και φέτος γύρω από ένα τραπέζι, έστω και νοητό). Οι γέροντες την μέρα των Χριστουγέννων θα κάτσουν μπροστά από τον υπολογιστή που τους έφτιαξε η αδελφή μου, θα τον ανοίξουν και με δισταχτικές κινήσεις θα με καλέσουν στο Skype. Θα το κρατήσουμε ανοιχτό όσο περισσότερο μπορούμε. Θα ανταλλάξουμε ευχές, θα πούμε τα νεά της ημέρας, θα δούνε και θα ακούσουν τον πιτσιρικά που έχει μάθει τις πρώτες του εγγλέζικες λέξεις.
Καλό είναι και το Skype. Άλλες χρονιές στην ίδια πόλη ζούσαμε με πρόσωπα αγαπημένα και δεν συναντηθήκαμε.