Η μεσήλικη κόρη της συνθλίβεται κάτω από τον αυταρχικό χαρακτήρα της μητέρας της και δεν διαθέτει τη δύναμη να ξεφύγει από τα ξεπερασμένα ήθη που θέλει να της επιβάλει η μητέρα της. Ένας αποτυχημένος έρωτας, και το παιδί που γέννησε εκτός γάμου, επιδεινώνουν στη γυναίκα αυτή την έλλειψη αποφασιστικότητας και εντείνουν την απαξίωση που νοιώθει από την μάνα της. Η εγγονή και κόρη της προηγούμενης, παρά το γεγονός ότι είναι γέννημα και θρέμμα της Αυστραλίας δεν ανήκει στη νέα γενιά της χώρας, αλλά καταπιέζεται κάτω από το βάρος της προσωπικότητας και των ονείρων τής μητέρας και της γιαγιάς της . Όμως η μικρή αρνείται να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους και λαχταρά να φύγει από τον κλοιό των περιστάσεών της.
Η παρουσία ενός Γερο-Αυστραλού απόμαχου της Μάχης της Κρήτης, επιτείνει την απόσταση των γυναικών από το κοινωνικό τους περιβάλλον αλλά δεν έχει ουσιαστική επίδραση στην καθημερινότητα των γυναικών. Η άφιξη ενός νεαρού μιγάδα, με περίεργο παρελθόν και προέλευση φέρνει αναστάτωση στην μονότονη ζωή των γυναικών. Η παρουσία του είναι συνάμα ευλογία και κατάρα. Η τραγική του μοίρα είναι το αναπόφευκτο τέλος στην δραματική παρέμβαση και σύγκρουση χαρακτήρων και κουλτούρας αλλά και της αγεφύρωτης διαφοράς και μόνωσης των ατόμων με το περιβάλλον τους.
Το ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ είναι ίσως η μοναδική περίπτωση στη θεατρική γραμματολογία της Αυστραλίας όπου γίνεται μια σύγκριση μεταξύτής αντίληψης προστασίας της γής και του περιβάλλοντος που έχουν οι Αυτόχθονες σε αντίθεση με την ανθρωποκεντρική θεώρηση των Ευρωπαίων. Για τις θέσεις της αυτές η συγγραφέας έχει την απόλυτη έγκριση των διαφόρων συμβουλίων των Αυτοχθόνων στη Νέα Νότια Ουαλία.
Η συμμετοχή στο έργο του Αυτόχθονα Γκλέν Ντόϋλ που υπογραμμίζει τη θεατρική πράξη με μια συγκινητική μουσική σύνθεση και εκτέλεση παραδοσιακού πνευστού (digiridoo) και η πολύ ευαίσθητη μουσική παρέμβαση βιολιού και τσέλο του νεαρού μουσικού Παναγιώτη Μαυρολεύτερου, η υπέροχη απόδοση των ηθοποιών Μέλπως Παπαδοπούλου, Μιμίκας Βαλαρή και της Πατρίσιας Λιανού, αλλά και οι ανδρικές λαμπρές ερμηνείες των ανδρικών ρόλων από τους Χάρρυ Σανσόνιο και Θανάση Μπούλη και τον Σταύρο Οικονομίδη (σε μικρό ρόλο) συνθέτουν μια άριστη θεατρική παράσταση για την οποία η παροικία πρέπει να υπερηφανεύεται.
Ζητήσαμε από την συγγραφέα να μας μιλήσει για το κύριο νόημα που εμπεριέχεται στο έργο της και πού εκείνη ελπίζει να αποκομίσει ο θεατής.
Κατά την συγγραφέα, συμβολικά, το ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ είναι η πολλαπλότητα των δυνατοτήτων και η αδιαφιλονίκητη αναγκαιότητα επιλογής της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Η Καθαρείου ταυτίζεται με την ιδέα του Σαρτρ ότι ο άνθρωπος είναι μεν ελεύθερος, αλλά δεν είναι ελεύθερος να μην είναι ελεύθερος. Δηλαδή, στο ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ η θεατρική πράξη όσο και το υπονοούμενο στο κείμενο οδηγεί στην άποψη ότι η πορεία του ανθρώπου δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής, εφόσον ο άνθρωπος είναι εκ των προτέρων (a priori) αναγκασμένος εις ελευθερία.
Όπως μας είπε η Σοφία , το μήνυμα που θέλει να δώσει με το συγκεκριμένο έργο της είναι ότι οιαδήποτε παρέκκλιση από την υποχρεωτική συνυπάρχουσα στον άνθρωπο ελευθερία, οδηγεί αναπόφευκτα στην βία και επομένως στην καταστροφή.
Η Καθαρείου μας είπε επιγραμματικά: «Ζούμε σε εποχή μιας άνευ προηγουμένου πληθυσμιακής και ιδεολογικής διακίνησης, από ήπειρο σε ήπειρο, από χώρα σε χώρα. Όμως η πολιτιστική και γεωγραφική μετατόπιση του ατόμου, αλλά και η ιδεολογική έκθεση και πληροφόρηση, δεν συντείνουν αναγκαστικά σε «συνάντηση» και «συμπορεία» αλλά στην επιδείνωση του φαινομένου της τραγικής μοναχικότητας που οδηγεί στην αλλοτρίωση, και καταστροφή.
Επομένως, το ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ στη ζωή μας είναι μάλλον σχήμα οξύμωρο επειδή τόσον η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία όσο και οι περιστάσεις δημιουργούν χωριστούς κόσμους παρά το συναπάντημά τους.»
Τελειώνοντας τη συνομιλία μας, η Σοφία μας τόνισε το γεγονός ότι είναι ευγνώμων στον Σκηνοθέτη του Θεάτρου Τέχνης Αυστραλίας Σταύρο Οικονομίδη, τον οποίο θεωρεί μεγάλη προσωπικότητα του απόδημου Ελληνικού θεάτρου για την καλλιτεχνική και σκηνοθετική φαντασία και ευαισθησία με την οποία δίδαξε το θεατρικού της έργο.
