Γιώργο, γεια σου.
Μεθεόρτια! Έκλεισαν και οι γιορτές, οι Μεγαλογιορτάδες όπως τις λέει ο λαός, με τον Αγιασμό των υδάτων και με την εορτή του Αγίου Ιωάννου το Βαπτιστού. Τα Θεοφάνεια η τρίτη μεγάλη γιορτή της περιόδου των Χριστουγέννων, κάθαρση και συχώρεση κι ανασυγκρότηση. Ο συμβολισμός σημαντικός και με τον νέο χρόνο γίνεται νέο ξεκίνημα!
Και πάω, Γιώργο, στο κείμενο της περασμένης εβδομάδας που γέλασα και είδα πως παρασύρθηκα από τη σκέψη και τη διάθεση τη δική μου, λέγοντας πώς είναι εύκολο και πρέπει να κάνουμε έλεγχο και κριτική αμερόληπτη. Το ξαναδιάβασα και είπα. Γι αμεροληψία μιλάς: Οι περισσότεροι άνθρωποι όσο περνάν τα χρόνια τόσο μεροληπτικοί γίνονται. Και τόσο μιλάνε για το χτες και τόσο μεγαλοποιούνε ό,τι κάνανε. Και το αστείο είναι τούτο. Οσο λιγότερα κάνανε τόσο περισσότερα λένε, τόσο τα φουσκώνουνε, τόσο σπουδαία τα παρουσιάζουν!
Είναι αλήθεια κωμικό να ακούς “τότε που ήμουνα εγώ…” Καταλαβαίνω είναι ανθρώπινο να θέλεις να θυμάσαι τις καλές ημέρες, μα να τα μεγαλοποιείς, να τα παρουσιάζεις σαν κοσμοϊστορικά γεγονότα, σαν σπουδαία και σωτήρια;
Το συναντάμε πολύ στους καλλιτέχνες και είναι ανθρώπινο και ανεκτό. Οταν όμως αυτός ο ασήμαντος σου λέει ότι ήταν το αστέρι στην εποχή του, όταν ο ερασιτέχνης ηθοποιός, που δεν ξεχώρισε ποτέ σου λέει ότι έχει ξεχωρίσει στα έργα που έπαιξε και που ήταν τόσα πολλά, κρυφογελάς και καλάμι του λες “ναι σε θυμάμαι”.
Έχω κάποιον που μου ζητάει να μιλήσουμε. Και ξέρω θέλει να μου πεί τα δικά του, για τον εαυτό του, τότε που’ ταν πρόεδρος στο Σύλλογο αυτός και τι έκανε κλπ.
Μα δεν με ενδιαφέρει ο Σύλλογό σου, δεν ξέρω τίποτα. Αν σου μιλήσω για τα δικά μου θα έχεις την υπομονή μα με ακούσεις; Όλοι κάτι κάναμε στη ζωή μας κι αυτό είναι ιστορία. Καθένας από μας έχει γράψει την ιστορία του και δεν είμαι εγώ που θα σου δώσω παράσημο. Αυτά τα παίρνουνε, οι ενδιαφερόμενοι μέσω άλλων που έχουν επαφές, διασυνδέσεις, διαπλοκές.
Είναι μια παροικιακή ιστορία, μωρέ Γιώργο, που σίγουρα την ξέρεις, ίσως δεν ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος που δεν έκανε ποτέ και τίποτα για την παροικία, πήρε παράσημο και έβαλε γνωστούς να του γράψουν στην εφημερίδα συγχαρητήρια! Αυτά δεν είναι σκάνδαλα, είναι κωμικές ιστορίες που αξίζει να καταγραφούν στα κωμικά της παροικίας. Κι είναι πολλά τα αστεία και τα παράξενα που κάποιος πρέπει κάποτε να τα γράψει.
Να είμαστε καλά όμως, να έχουμε καλή χρονιά και να ευχηθούμε και στους Γιάννηδες που είναι πολλοί, Καλή Υγεία και Χαρές. Στο δικό μας Γιάννη, τον μπροστάρη μας, τον σημαιοφόρο του Κόσμου, εύχομαι κάθε χαρά και περισσότερο να χαίρεται το γιόκα του, να τον δει παλικάρι άξιο κι αντάξιο και… άμες δε γενώμεθα πολλώ κάρωνες, όπως έλεγαν στην αρχαιότητα οι νέοι.
Και θέλω και σ΄εναν ακόμα από τους πολλούς, μ’ αφήνεις; Στο Γιάννη τον Μεράβογλου, παλιος συνεργάτης κι αυτός και φίλος.
Και τώρα που τελειώσαμε με τις γιορτές, να σηκώσουμε τα μανίκια έχουμε και δουλειές, δεν είμαστε και γέροι! Έχω και τον κήπο μου, μωρέ Γιώργο μου, που έρχεται φθινόπωρο και δεν μπορώ, θέλω βοήθεια. Όχι πως έχω καλλιέργιες και μεροκάματα, θέλω κάποιον που ξέρει από κήπο, που αγαπάει τον κήπο για λίγες ώρες, καφεδάκι και κουβεντούλα και χαρτζιλίκι.
Τα σκέφτομαι και τώρα με τα Φώτα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια στο χωριό που όλοι το απόγευμα έβγαιναν στα χτήματα να αγιάσουνε τα χωράφια και τα ζώα και τα πηγάδια και τα δέντρα. Έπρεπε να καταναλωθεί αυθημερόν ο αγιασμός και να φυλαχτεί και στο εικονοστάσι ολοχρονίς σαν βάλσαμο, σαν γιατρικό. Ήταν εκείνα τα παραδοσιακά, έθιμα που έδιναν χρώμα στη ζωή, έκφραση στην πίστη, που γίνονταν νόμοι άγραφοι. Ήθη και έθιμα παράδοση και ταυτότητα φυλετική, καρποί της βρυσομάνας παράδοσης.
Π Α Ρ Α Σ Η Μ Α
Το πήρε, το κατάφερε και το πανηγυρίζει.
“Τιμητική διάκρισις από τον Βασιλέα”.
Πλήρωσε, παρακάλεσε και γέμισε με ψέμα
την πρόταση, την αίτηση και την… συνηγορούσα.
“Δια υπηρεσίας προς την κοινωνίαν”.
Κι αναρωτιούνται οι γνωστοί, για ποιες υπηρεσίες;
Ο άνθρωπος δεν έδωσε τ΄αγγέλου του νεράκι.
……………….
Μα, φίλε, τα παράσημα δεν τις εκφράζουν πάντα
θυσία κι αναγνώριση και προσφορά κι αξία.
Τα πιο πολλά τα παίρνουνε ημέτεροι, καπάτσοι,
αρμόδιοι, ευνοούμενοι και επιτελικοί.
Α, ναι και οι δωροδοκούντες.
Εκείνοι που τα πλήρωσαν
τοις μετρητοις, με δόσεις, με αντιπαροχές…
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη,
Δεν ξέρω τί έφαγες και τί ήπιες στις γιορτές που ήρθαν και έφυγαν τόσο γρήγορα, πολύ φουντωμένο σε διαβάζω σήμερα, αλλά μ’ αρέσει, όπως λέει ο Βασίλης ο κηπουρός στην τηλεόραση.
Στο είπα και στο ξαναλέω φίλε και συνεργάτη εκλεκτέ, ο Θεός είχε κέφια όταν πήρε στα χέρια του λίγη λάσπη για να φτιάξει τον Ανθρωπο και αφού τον έφτιαξε “κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν”, σκέφτηκε “δεν φτιάχνω και μερικούς καραγκιόζηδες για να σπάω πλάκα μαζί τους;”
Και δημιούργησε αυτούς που περιγράφεις, τους ματαιόδοξους που διψούν για αναγνώριση τού ανύπαρκτου έργου τους, για ένα παράσημο για την προσφορά που δεν έκαναν ποτέ, για ένα γράμμα με συγχαρητήρια από την Βασίλισσα απ’ αυτά που υπογράφει χιλιάδες κάθε χρόνο.
Αλλα ας μην βάζουμε όλους σ’ ένα τσουβάλι, γιατί υπάρχουν και αυτοί με μεγάλη προσφορά, όπως ο σερ Νίκολας Λουράντος για παράδειγμα και πολλοί άλλοι που διακρίθηκαν για τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία, στις επιστήμες, στην πολιτική και στις επιχειρήσεις.
Τα παράσημα στην Αυστραλία, δυστυχώς, μοιράζονται σαν αντίδωρο και πιστεύω ότι χάνουν την αξία τους, επειδή δεν ελέγχονται με λεπτομέρεια οι αιτήσεις, ή μάλλον οι προτάσεις, για να βραβευθεί κάποιος.
Αλλά δεν βαρυέσαι, καλέ μου φίλε, ασ’ τους να τα χαίρονται αφού το επιτρέπει η συνείδησή τους να βραβεύονται χωρίς να το δικαιούνται. Η παροικία μας είναι σαν ένα χωριό και όλοι ξέρουμε ποιοί δικαιούνται τα παράσημα fair and square, που λένε και οι αγγλόφωνοι.
Πάντως, δευτερώνω τις ευχές σου για τους δύο Γιάννηδες φίλους, τον Γιάννη Δραμιτινό που είναι περισσότερο από ο “σημαιοφόρος” τής εφημερίδας μας και τον άλλο “σημαιοφόρο” στα ερτζιανά κύματα τού Σίδνεϊ, τον Γιάννη Μεράβογλου, με τον οποίο συνομιλούμε κάθε μέρα.
Οσον αφορά στον κήπο σου Γρηγόρη, μην ανησυχείς καθόλου. Θα έρθω εγώ να στον τακτοποιήσω, όπως τα φυτά στις γλάστρες στο μπαλκόνι μου που διαμαρτύρονται στους περαστικούς πως υποφέρουν στα χέρια μου. Τα αχάριστα, που τα ταϊζω, τα ποτίζω, τους τραγουδώ και αυτά δεν μού έχουν προσφέρει ούτε ένα λουλουδάκι!
Είμαι σίγουρος πως ανάμεσα στους αναγνώστες μας θα υπάρχει κάποιος με “πράσινα δάχτυλα” για να απολαύσει το καφεδάκι και την κουβεντούλα μαζί σου.
First published: Kosmos Newspaper Jan 11, 2017| Photo: Jeff Jacobs από το Pixabay