Δεκαετία του 1950.
Ο εντεκάχρονος Νικόλαος Λαυρεντιάδης διασχίζει με τρένο την πεδιάδα Νουλάρμπορ, τη μεγαλύτερη στον κόσμο πεδιάδα σε κοιτάσματα ασβεστόλιθου. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο συνειδητοποιεί ότι η διαδρομή είναι ένα ατέλειωτο πέρασμα μέσα από την αχανή έρημο. Το τοπίο επίπεδο, άδεντρο και άνυδρο. Ο φόβος για το άγνωστο φωλιάζει μέσα στην ψυχή του… «Κάπου παρακάτω με περιμένει ένας βίαιος θάνατος…», σκεφτόταν.
Οι φόβοι του, ευτυχώς, δεν επαληθεύτηκαν. Ίσα-ίσα η εμπειρία του αυτή τον έκανε να δεθεί με την φύση, να αγαπήσει τα ζώα και τα φυτά.
Η οικογένεια Λαυρεντιάδη είχε φτάσει στην Αυστραλία το 1954. Η Μπονεγκίλα ήταν ο πρώτος τους σταθμός. Ένα μήνα αργότερα βρέθηκαν στο δρόμο προς το Ρέιντ, μία πόλη στη μέση του πουθενά. Εκεί ζούσαν καμμιά δωδεκαριά οικογένειες που απασχολούνταν στην κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γραμμής. Το Ρέιντ είχε ανθρώπινη παρουσία από το 1919 έως τη δεκαετία του 1970. Σταδιακά τα ανθρώπινα ίχνη χάθηκαν, η πόλη κατέρρευσε, βυθίστηκε στη σιωπή και σκεπάστηκε από τη σκόνη της ερήμου. Στις μέρες μας υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που μαρτυρούν ότι στο Ρέιντ κάποτε κατοικούσαν άνθρωποι. Ανάμεσα σε αυτά τα στοιχεία είναι και μερικές φωτογραφίες που απεικονίζουν οικογένειες Ελλήνων που εργάστηκαν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής.
Στο Ρέιντ δεν υπήρχαν μαγαζιά και δρόμοι. Υπήρχε έλλειψη βασικών αναγκών. Υπήρχε πολύ σκόνη και αφόρητη ζέστη. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική! Οι λιγοστές οικογένειες έδιναν καθημερινά αγώνα για την επιβίωση τους…
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, το 1954 στην περιοχή υπήρχε σχολείο και δάσκαλος ήταν ο νεαρός Έρικ ΜακΚάρουν. Ο Έρικ είχε μόλις αποφοιτήσει από την παιδαγωγική σχολή και το Υπουργείο Παιδείας τον είχε διορίσει στο Ρέιντ.
Για τον Έρικ δεν υπήρχε πρόβλημα απομόνωσης και μοναξιάς. Ίσα-ίσα η τοποθεσία αυτή ήταν για αυτόν μια ευκαιρία να αναμετρηθεί με τα στοιχεία της φύσης. Ήταν η πρακτική του εξάσκηση στο μάθημα της Φυσικής Ιστορίας.
Με μία 35άρα φωτογραφική μηχανή αποθανάτισε την Αυστραλιανή επαρχία σε όλο της το μεγαλείο! Τις ελεύθερες ώρες του έκανε βόλτες με το ποδήλατό του και παρατηρούσε τα πάντα γύρω του με προσοχή. Διάλεγε μια κατεύθυνση και περιπλανιόταν… Βόρεια, Νότια, Ανατολικά, Δυτικά… Δεν είχε σημασία. Απλά αφουγκραζόταν τα πάντα γύρω του!
Παρατηρούσε τον ορίζοντα για να βρει σημάδια ζωής… Άκουγε τον ήχο από τα λάστιχα του ποδηλάτου του για να εντοπίσει κάποια σπηλιά ή τρύπα στο υπέδαφος.
Στις περισσότερες από αυτές τις εξορμήσεις είχε συντροφιά τον μικρό Νικόλα Λαυρεντιάδη, ο οποίος διψούσε για περιπέτεια και μάθηση. Ο Νικόλας ήταν ο πρώτος που έμαθε αγγλικά και μάλιστα έκανε τον ‘διερμηνέα’ στα υπόλοιπα παιδιά. Ο Έρικ με τη σειρά του έμαθε μερικές λέξεις στα Ελληνικά.
Την αγάπη του για τη φύση ο Έρικ τη μετέδωσε και στα παιδιά. Τα έμαθε να αγαπούν τα ζώα και τα φυτά. Ήταν ένα μάθημα γνωριμίας του κόσμου γύρω τους.
Πολλά μαθήματα γίνονταν στην ύπαιθρο… Ακόμα και μέσα στην αίθουσα όμως, το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας γινόταν καθημερινά. Ο Έρικ σήκωνε το δεξί του χέρι και αυτό ήταν το σύνθημα για να τους επιστήσει την προσοχή στους ήχους της φύσης… Τα προέτρεπε να οξύνουν την ακοή τους στην αντίληψη των ήχων.
Ο Νίκος Λαυρεντιάδης έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από το Ρέιντ. Θυμάται χαρακτηριστικά όταν περνούσε το τρένο με το φορτίο της ζάχαρης… Σταματούσε για να ξεφορτώσει είδη πρώτης ανάγκης και οι επιβάτες πετούσαν καραμέλες έξω από τα παράθυρα των βαγονιών.
Ήταν τέλος του 1954 όταν η οικογένεια Λαυρεντιάδη μετακόμισε στην Αδελαϊδα.
Ο Νίκος στεναχωρήθηκε πολύ…
Ακόμα θυμάται το σκυλί του που έτρεχε κυνηγώντας το τρένο…
Την ίδια χρονιά έφυγε και ο Έρικ. Το Υπουργείο Παιδείας τον έστειλε σε άλλο, απομακρυσμένο σχολείο που είχε ανάγκη από δάσκαλο που μπορούσε να αντέξει σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Ο Έρικ τελικά έκανε μάθημα σε χιλιάδες παιδιά στο ζωολογικό κήπο της Πέρθης και μάλιστα τιμήθηκε με το Order of Australia για την προσφορά του.
Το 2004 ο Νίκος Λαυρεντιάδης κανόνισε συνάντηση συμμαθητών και του παλιού τους δασκάλου… Οι στιγμές συγκινητικές. Εκεί σε κάποιο μαγαζί της Αδελαΐδας ξετύλιξαν το κουβάρι των αναμνήσεων του Ρέιντ… Σαν αυτή την ιστορία που ο Έρικ έφερε μια σαύρα μέσα στην τάξη και όλα τα παιδιά πήδηξαν πάνω στα θρανία από τον φόβο…
Το 1954 ήταν σταθμός ζωής και για τον Έρικ. Μέσα από τη σχέση του με τους μαθητές του βρήκε το νόημα της δικής του ζωής. Η αγάπη για τη φύση έγινε πάθος και το μονοπάτι της επαγγελματικής του καριέρας έγινε πλέον ξεκάθαρο.
Τα χρόνια πέρασαν…
Ο Νίκος και ο Έρικ έχουν ένα ιδιαίτερο δεσμό που τους ενώνει. Για τον Νίκο, ο σεβασμός σε αυτόν τον άνθρωπο – που μόνο καλές αναμνήσεις του πρόσφερε- διατηρείται αναλλοίωτος όλα αυτά τα χρόνια. Για τον Νίκο Λαυρεντιάδη, ο Έρικ θα είναι πάντα ο κ. Μακ Κρουμ!
Κανένας από την ομάδα δεν επέστρεψε ποτέ στο Ρέιντ…
Ο αδελφός τού Νίκου Λαυρεντιάδη κάποια στιγμή πέρασε με το τρένο από την περιοχή και πρόσεξε ότι δεν υπάρχει ούτε πινακίδα που να λέει “Ρέιντ”.
Ο Νίκος Λαυρεντιάδη νοσταλγεί τη νεότητα του και εύχεται να μπορέσει έστω και για πέντε λεπτά να περπατήσει στα παλιά λημέρια για να φρεσκάρει εκείνες τις υπέροχες αναμνήσεις…
Φωτογραφία από Martin Winkler από το Pixabay