Σε δύο εβδομάδες, οι ψηφοφόροι της Νέας Νότιας Ουαλίας, καλούνται να εκλέξουν τη νέα κυβέρνηση της Πολιτείας για τα επόμενα 4 χρόνια.
Η παρούσα κυβέρνηση των Φιλελευθέρων και Εθνικών, έχει στο πρόγραμμά της πολλά δημόσια έργα τα οποία σκοπεύει να ξεκινήσει τα επόμενα χρόνια. Φυσικά ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι ευπρόσδεκτο από την πλειοψηφεία των ψηφοφόρων, αφού η Πολιτεία έχει ανάγκη από αυτά τα έργα. Δυστυχώς όμως, η πραγματοποίησή τους, συνδέεται με την ιδιωτικοποίηση των στύλων και των καλωδίων μεταφοράς του ηλεκτρικού ρεύματος. Η κυβέρνηση δηλαδή στηρίζει την πραγματοποίση των δημοσίων έργων, στις κολώνες του ηλεκτρικού. Φέρνει έτσι στο προσκήνιο, το θέμα της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών κοινής ωφελείας και των δημοσίων επιχειρήσεων. Ο Πολιτειακός Πρωθυπουργός κ. Michael Baird, ένας ικανότατος ρήτορας, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να πείσει τους ψηφοφόρους πως η ιδιωτικοποίηση της διανομής του ηλεκτικού ρεύματος, θα ωφελήσει τους καταναλωτές. Παρόμοιες φιλότιμες προσπάθειες κατέβαλλε και ο κ. Morris Iemma όταν ήταν στην κυβέρνηση το Εργατικό κόμμα, ο οποίος όμως απέτυχε να πείσει τους συνδικαλιστές πως η ιδιωτικοποίηση των γεννητριών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος ήταν προς το συμφέρον τους και προς το συμφέρον των κατοίκων της Ν.Ν.Ο. Το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν πείθεται ούτε από τον κ. Baird. Οι παλαίμαχοι συνδικαλιστές, έχουν ακούσει πολλές φορές τα ίδια επιχειρήματα από τους πολιτικούς όταν ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν κάποια δημόσια εταιρεία.
Οι υποσχέσεις ήταν πάνω κάτω ίδιες, είτε προέχονταν από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση είτε από τις Πολιτειακές. Θα χρηματοδοτήσουμε το σύστημα υγείας, θα διαθέσουμε κονδύλια για την παιδεία, θα δώσουμε καλύτερες συντάξεις, θα, θα, θα…όταν πουλήσουμε τις δημόσιες εταιρείες και άλλα περιουσιακά στοιχεία που μας προτείνουν οι σύμβουλοί μας, έλεγαν οι Ομοσπονδιακές κυβερνήσεις.
Θα σας φτίξουμε νοσοκομεία, σχολεία, νεά σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα, θα, θα, θα…όταν πουλήσουμε τις δημόσιες εταιρείες και άλλα περιουσιακά στοιχεία που μας προτείνουν οι σύμβουλοί μας, έλεγαν οι Πολιτειακές κυβερνήσεις. Οι σύμβουλοι είναι εμπορικοί τραπεζίτες, οι οποίοι εισπράτουν εκατοντάδες εκατομμύρια από τις ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του δημοσίου καθώς και επαγγελματίες που ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις, για λογαριασμό των επίδοξων αγοραστών.
Οι ψηφοφόροι άλλοτε πίστεψαν τις υποσχέσεις και εξέλεξαν το κόμμα που τις έκανε και άλλοτε δεν ρωτήθηκαν καθόλου αφού οι κυβερνήσεις προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις σε ανύποπτο χρόνο. H ιδέα του εκσυγχρονισμού της οικονομίας τον οποίο οι σύμβουλοι μετέδωσαν στον κ. Keating όταν ήταν θησαυροφύλακας στην κυβέρνηση του κ. Hawk, εφαρμόστηκε στην πράξη χωρίς αντίδραση από εκείνους που επρόκειτο να ζημιωθούν περισσότερο από τις συνέπειές της. Το συνδικαλιστικό κίνημα, παρέμεινε παρατηρητής των εξελίξεων για να μην αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση των Εργατικών. Το περίφημο «Accord», η συμφωνία που έκαναν τα εργατικά συνδικάτα με την κυβέρνηση για οικονομικές και άλλες παροχές με αντάλλαγμα την ανοχή τους στις μεταρρυθμίσεις, άνοιξαν το δρόμο για μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων που συνεχίζονται για τρίτη δεκαετία. Το γεγονός πως οι κυβερνήσεις επικαλούνται πως θα κάνουν τα ίδια πράγματα που υπόσχονταν πριν τρεις δεκαετίες και κάθε φορά που ήθελαν να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία, δείχνει πως οι ανάγκες του λαού δεν έχουν καλυφθεί αλλά αντίθετα οι υπηρεσίες που του προσφέρονται έχουν χειροτερέψει. Οι πολιτικοί, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη λαχτάρα του πολίτη και την επιθυμία του να έχει ένα αξιόπιστο σύστημα υγείας και νοσοκομειακή περίθαλψη όταν τη χρειάζεται. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το όνειρο του πολίτη να σπουδάσει τα παιδιά του για να έχουν ένα καλλύτερο μέλλον έστω και αν ο ίδιος είναι φτωχός. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επιθυμία του συνταξιούχου να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του με αξιοπρέπεια χωρίς να γίνει επαίτης στα παιδιά του ή στο κράτος. Γενικά προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ότι μπορούν για να ξεπουλήσουν όσα με κόπο, ιδρώτα και πολλές φορές με αίμα έχτισαν οι προηγούμενες γεννεές. Διότι περι ξεπουλήματος πρόκειται. Μέχρι τώρα έχουν πουληθεί πάνω από 280 δημόσιες εταιρείες και εκατοντάδες άλλα περιουσιακά στοιχεία, από ακίνητα στο κέντρο των μεγαλουπόλεων της Αυστραλίας, μέχρι χρυσοφόρες εκτάσεις γης, σε τιμές εξευτελιστικές. Το δημόσιο εισπράττει ένα μικρό ποσό και οι ιδιώτες που αγοράζουν τη δημόσια περιουσία, καρπώνονται την υπεραξία της και τα κέρδη από την απομύζηση του πολίτη. Παρ’ όλο που όλα γίνονται με διαφάνεια και με τους κανόνες της αγοράς περί ζήτησης και προσφοράς, οι δημόσιες εταιρείες που ιδιωτικοποιούνται, αποκτούν πολύ μεγαλύτερη αξία από την τιμή που εισέπραξε το δημόσιο και τα κέρδη τους πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς.
Δύο μόνο παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεν από τα εκατοντάδες που έχουμε, είναι η ιδιωτικοποίηση της Commonwealth Bank και της CSL.
Από την πώληση της Commonwealth Bank, η κυβερνηση εισέπραξε το 1991 $1,29δις, το 1993 $1,686δις το 1996 $3,39δις και το 1997 $1,77δις. Συνολο $8,13δις.
Η σημερινη αξια της τραπεζας ειναι $146δις. Το κέρδος που διεφυγε από την ιδιωτικοποίηση της τράπεζας είναι $138 δισεκατομμύρια. Αν προσθέσουμε και τα κέρδη της τράπεζας που δεν εισπράτει πιά η κυβέρνηση, ξεπερνάμε τα $160 δις κρατικής περιουσίας (δηλαδή των πολιτών) που χάθηκε για πάντα χωρίς να καλυτερέψουν τα νοσοκομεία και η παιδεία που αντίθετα έχουν χειροτερέψει.
Η CSL πουλήθηκε το 1994 για $299 εκατομμύρια και σήμερα η αξία της είναι $43 δισεκατομμύρια, ανέβηκε δηλαδή κατά 14,381%. Όταν την πουλούσε η κυβέρνηση, εμφανίστηκαν στον τύπο δεκάδες δημοσιεύματα που προειδοποιούσαν το κοινό πως η εταιρεία είχε ψεκάσει στο παρελθόν καλλιέργεις σιταριού με καρκινογόννες ουσίες και θα δεχτεί στο μέλλον χιλιάδες μηνύσεις για δημιουργία καρκίνου σε κατοίκους της περιοχής. Έτσι οι απλοί Αυστραλοί πολίτες δεν αγόρασαν μετοχές και τις πήραν όλες αυτοί που ήξεραν πως οι απειλές ήταν παραμύθια για να πάρουν την εταιρεία φτηνά. 20 χρόνια αργότερα, οι χιλιάδες μηνύσεις δεν έχουν γίνει ακόμα.
Με τη συσσωρευμένη πείρα που μας δείχνει πως οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων εταιρειών, οργανισμών κοινής ωφελείας και δημόσιας περιουσίας γενικά, αποβαίνουν σε βάρος του φορολογούμενου πολίτη, θα πρέπει να στείλουμε σαν ψηφοφόροι ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση, με παραλήπτη και την αντιπολίτευση, πως δεν θέλουμε άλλες ιδιωτικοποιήσεις. Αν η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να μειώσει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος αποκτώντας τον έλεγχο της διανομής του, αυτό σημαίνει πως μπορεί να το κάνει και η κυβέρνηση. Αν δεν μπορεί, δεν αξίζει να κυβερνάει.
Source: Kosmos Newspaper 13/03/2015 | Φωτογραφία από Free-Photos από το Pixabay