Χαρακτήρας πληθωρικός ο Κώστας Τζαβέλλας, από την πρώτη στιγμή αποκαλύπτει στον συνομιλητή του, το καλλιτεχνικό του πιστεύω. Εξ’ άλλου ο ίδιος έχει δηλώσει, κατά καιρούς, με επιστολές του στον «Ελληνικό Κήρυκα», τα κατ’ αυτόν, καλλιτεχνικά τρωτά της ελληνικής παροικίας. Χαρακτήρας ευθύς, πιστεύει ότι ωφείλει να πει αυτά που πιστεύει, ανεξάρτητα αν οι θέσεις του, δεν τις συμμερίζεται ένας μεγάλος αριθμός πνευματικών ανθρώπων και καλλιτεχνών μας. Λάτρης της σύγχρονης κλασικής λογοτεχνίας, όπως αυτή ξεπήδησε στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας, από την πέννα, του Στρατή Μυριβήλη, Ηλία Βενέζη, Καραγάτση κ.ά, ο Κώστας Τζαβέλλας δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνη την εποχή.
Δηλώνει λάτρης της ελληνικής τέχνης, όπως αυτή εξελίσσεται και έφθασε μέχρι τις μέρες μας. Όμως την τέχνη την θέλει αποκομματικοποιημένη. Το δηλώνει και το επαναλαμβάνει πολλές φορές. Δεν παραδέχεται τον καλλιτέχνη εκείνο, που ταμπουρωμένος στα «ιδεολογικά πιστεύω» της παράταξής του, xρησιμοποιεί το ταλέντο του, για προβολή των πολιτικών του πεποιθήσεων. Θέλει ο καλλιτέχνης να απεικονίζει την κοινωνία στην οποία ζεί και αναπνέει, χωρίς να επιδιώκει την κάθε φορά, να τοποθετείται και πολιτικά. Σε επιστολή του στον «Ελληνικό Κήρυκα»-ημερομηνίας 28/9/1995, αναφερόμενος στο Ελληνικό Φεστιβάλ, της χρονιάς εκείνης, υποστήριζε την άποψη ότι: «τους διοργανωτές μόνο η «αριστερή» πλευρά της τέχνης ενδιαφέρει και μόνο εκείνη υπάρχει πολιτιστικά».
Για να γράψει στην συνέχεια:
«Μη τρέξετε να με κατονομάσετε «δεξιό», γιατί δεν ξέρω πως λέγεται ένας απλός έλληνας με φίλους όλο τον κόσμο και όλες τις τάξεις, με πίστη στον άνθρωπο και όλα τα ανθρώπινα ιδεώδη».
• Οργανωτικά βλέπει ένα συγκεκριμένο, ακομάτιστο οργανισμό-ομπρέλα κάτω από την σκέπη του οποίου, θα μπορούσε να βρεί, βήμα ο κάθε καλλιτέχνης της παροικίας μας, για να προβάλλει το έργο του.
Ο οργανισμός αυτός -σύμφωνα με τον Κώστα Τζαβέλλα- είναι η «Ένωση Καλλιτεχνών Αυστραλία. Μιλά με πολύ αγάπη για την ΕΕΛΚΑ. «Αγωνίστηκα στο παρελθόν αλλά θα συνεχίσω να αγωνίζουμε και τώρα, για τον πνευματικό αυτόν φορέα», αναφέρει.
Η συνέχεια της συζήτησης με τον Κώστα Τζαβέλλά, περιστρέφεται τώρα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πνευματικός άνθρωπος της παροικίας στην εκτύπωση, προβολή και αξιοποίηση του πνευματικού του έργου.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι και ο Κώστας Τζαβέλλας σαν συγγραφέας ο ίδιος, αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα όταν τύπωσε ιδίοις εξόδοις, το
1994, ένα δυναμικό θεατρικό έργο με το ψευδώνυμο «Κώστας Σουλιώτης» και με τίτλο ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.
Το βιβλίο μεταφράσθηκε και τυπώθηκε και στην αγγλική με τον ίδιο τίτλο “The Pensions of Shame”.
Στοίχισε δε στον συγγραφέα η έκδοση του $ 9000.
Το βιβλίο αυτό γνώρισε τις πιό ευνοϊκές κριτικές. Ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας μας Μιχάλης Μυστακίδης έγραψε μεταξύ άλλων:
«Αναμφίβολα πρόκειται για μια σοβαρή και πολύ καλά εναρμονισμένη πνευματική εργασία που δεν στηρίζεται σε φαντασιώσεις αλλά στην ωμή πραγματικότητα μιας κατάστασης που ο ελληνισμός έζησε και δύσκολα θα ξεχάσει. Ο Μιχάλης Μυστακίδης καταλήγει τονίζοντας:
«Είναι άξιον απορίας ωστόσο που η οργανωτική επιτροπή του ελληνικού φεστιβάλ 1995, στις παρουσιάσεις των βιβλίων δεν συμπεριέλαβε ένα τεκμηριωμένο βιβλίο, όπως αυτό του Κώστα Σουλιώτη, οι «Συντάξεις της Ντροπής».
Ο συνάδελφος δημοσιογράφος, αλλά και σκηνοθέτης και ηθοποιός, Γιώργος Τσερδάνης έγραψε ότι:
«Πρόκειται για ένα ειλικρινές έργο. Ρεαλιστικό όσο και η πραγματικότητα. Χωρίς προσπάθειες για μετάδοση περιττών μηνυμάτων αλλά μόνο για εξωτερίκευση βιωμάτων.
Ο Σουλιώτης πέτυχε μια αληθινή σωστή σκιαγράφηση της εποχής του σκανδάλου. Λείπουν οι στομφώδεις εκφράσεις, οι επιδείξεις γνώσεων και ο ακαταλαβικισμός που συχνά βλέπουμε σε άλλα έργα».
- Ο Κώστας Τζαβέλλας φέρνει την συζήτηση στον ρόλο που θα πρέπει να διαδραματίσουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, στην προβολή και αξιοποίηση του έργου των πνευματικών μας ανθρώπων.
Εισηγείται συγκεκριμένα όπως τα έργα των συγγραφέων μας, φιλοξενούνται σε συνέχειες στην εφημερίδα ή στο περιοδικό.
Ανέφερε δε την περίπτωση του περιοδικού «Ελληνίς» που δημοσιεύει τα έργα δύο αξιόλογων γυναικών συγγραφέων:
της Βάσως Καλαμάρα, και της Κούλας Τέο.
Ο Κώστας Τζαβέλλας υπενθυμίζει την περίπτωση του Στρατή Μυριβήλη, που πρωτοδημοσίευσε, σε συνέχειες, το αριστούργημα του: «Η Ζωή εν τάφω» στην εφημερίδα που εξεδιδε ο ίδιος «Καμπάνα», πριν το εκδόσει σε βιβλίο το 1924.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τονίζει ο Κώστας Τζαβέλλας ότι: - «Ο συγγραφέας δεν γράφει για να πουλήσει, αλλά γράφει για να διαβαστεί».
- Μιλά για την ανάγκη δημιουργίας ενός ναού της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού μας. Να αποκτήσει εδώ ο ελληνισμός ένα αληθινό πολιτιστικό κέντρο.
- Προβάλλει την ανάγκη καθιέρωσης βραβείων για τους συγγραφείς αλλά και για τους καλλιτέχνες μας γενικά.
Είναι φανερό ότι για τον Κώστα Τζαβέλλα το γράψιμο είναι αναπόσπαστο μέρος της ίδιας της ζωής του. Εδώ και αρκετό καιρό γράφει ένα μυθιστόρημα που θα το τιτλοφορήσει: «Τα Έλατα που κλαίνε».
Η υπόθεση του νέου του βιβλίου θα αναφέρεται στον εμφύλιο. Ήδη προγραμματίζει ένα ταξείδι στην Ελλάδα για την συλλογή περισσοτέρων στοιχείων για το έργο του.