Ξαφνικές εκλογές λοιπόν στην Ελλάδα, που μόνο ξαφνικές δεν ήταν αφού όλοι τις περίμεναν. Οι υποσχέσεις, τα διλλήματα, οι εκβιασμοί του πολίτη από τα κόμματα και των κομμάτων από τα γνωστά κέντρα της εξάρτησης βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αναλύσεις, φιλολογία, κριτικές, εμπλοκή σε θέματα μικρής σημασίας απλά για να καταναλώνεται ο χρόνος, συνθέτουν την καθημερινή εικόνα και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από τη ρίζα του προβλήματος που έχει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ξεχνώντας τη ρίζα του προβλήματος δεν μπορεί να βρεθεί λύση.
Η ρίζα λοιπόν του προβλήματος βρίσκεται στη διακυβέρνηση των τελευταίων 35 χρόνων και τη διόγκωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Ένοχα γι’αυτό ήταν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν αυτή την περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Είναι γνωστό πως ο τότε πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης, με τη βοήθεια της τεράστιας και παντοδύναμης επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs, χρησιμοποίησε «δημιουργική λογιστική» για να πετύχει την ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ. Είναι επίσης γνωστό πως όλα τα μεγάλα έργα και όλες οι προμήθειες του δημοσίου πληρώνονταν πολύ ακριβότερα από την πραγματική τους τιμή στην αγορά και εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ κατέληγαν σε κρυφούς λογαριασμούς στελεχών των κυβερνώντων κομμάτων ή σε μετρητά που μετέφεραν διάφοροι σε βαλίτσες για να λαδωθούν οι τροχοί του συστήματος. Έτσι διογκώνονταν το έλλειμμα στον προϋπολογισμό και η χώρα εξέδιδε όλο και περισσότερα ομόλογα για να χρηματοδοτήσει τον πλαστό και εφήμερο παράδεισο της περιόδου εκείνης. Πολλοί επωφελήθηκαν εκείνη την εποχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δικαιώνεται το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» του ανεκδιήγητου Θεόδωρου Πάγκαλου. Η αλήθεια είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού επωφελήθηκε μόνο έμμεσα, βρίσκοντας κάποια θέση εργασίας στα έργα που πραγματοποιούνταν ή χρησιμοποιώντας αυτά τα έργα τα οποία όμως τα ακριβοπλήρωσε και τα πληρώνει ακόμα.
‘Οταν ξέσπασε η τραπεζική κρίση το 2008, διάφορα κέντρα, επεξεργάστηκαν μέτρα για την επαναφορά τάχα της Ελλάδος σε αναπτυξιακή τροχιά και αποπληρωμή του χρέους. Οι ξένοι σύμβουλοι που χρησιμοποιούσε ο κ. Παπανδρέου κατά εκατοντάδες, πρότειναν λύσεις από τις οποίες καμμία δεν ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδας. Αφού σπατάλησε τους πρώτους μήνες από τη νίκη του στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 για να ξαναμετρήσει το έλλειμμα και να το βρει διπλάσιο από αυτό που είχε πει η προηγούμενη κυβέρνηση, ο κ. Παπανδρέου δεν βγήκε έγκαιρα στην αγορά για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα για τη λειτουργία του κράτους πριν να αρχίσουν οι απανωτές υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τους διεθνείς «οίκους αξιολόγησης». Κατόπιν χωρίς να διαπραγματευθεί στηρίζοντας τις θέσεις της Ελλάδας (διαπραγματευόταν μυστικά με το ΔΝΤ για να αλυσοδέσει την Ελλάδα όπως έχει αποκαλύψει ο πρών πρόεδρος του ΔΝΤ Strauss Kahn), κάλεσε την Ευρωπαική Τράπεζα, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς «στήριξης» της Ελλάδας. Έτσι είχαμε την πρώτη Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης που έδεσαν εν μέρει την Ελλάδα στα πλοκάμια του διεθνούς κεφαλαίου. Μετά την παραίτηση Παπανδρέου, σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση του ανδρείκελου των τραπεζών κ. Λουκά Παπαδήμου που ολοκλήρωσε την παράδοση της χώρας στις τράπεζες. Η δεύτερη Δανειακή Σύμβαση και το λεγόμενο «κούρεμα» κατάργησαν την ανεξαρτησία της χώρας και την παρέδωσαν αμαχητί στην Τρόϊκα. Οι φανφάρες περί ανάκαμψης και μείωσης του «χρέους» κάτω από το 120% του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος (ΑΕΠ), αποδείχθηκε πως ήταν το προπέτασμα καπνού για να μη δει ο λαός την πραγματικότητα, την οποία δεν την έχει δει ακόμα με όλα επί μέρους θέματα που του θέτουν τα κόμματα. Το «χρέος» σήμερα ξεπερνά το 175% του ΑΕΠ και δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική μείωσής του αφού το αναιμικό πρωτογενές πλεόνασμα δεν φτάνει ούτε για να καλυφθούν οι τόκοι.
Το πραγματικό δίλλημα λοιπόν για το λαό είναι αν θέλει να συνεχίσει να ζει έρποντας ή έστω γονατιστός ή αν θέλει να δώσει μιά γενναία μάχη υπερασπίζοντας την ανεξαρτησία του, τη γη του, την πολιτιστική του κληρονομιά και το δικαίωμά του σε μιά αξιοπρεπή ζωή. Αυτά δηλαδή τα οποία υπεράσπιζαν δίνοντας τη ζωή τους οι πρόγονοί μας και που σήμερα φοβόμαστε να υπερασπιστούμε μήπως και μας πουν κακά παιδιά οι τραπεζίτες και μας κόψουν την πίστωση. Μιά πίστωση που δεν χρειαζόμαστε έτσι κι αλλοιώς αφού υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δημιουργηθή ανάπτυξη χωρίς να καταφύγει κανείς στα δάνεια των τραπεζιτών.
Το 2010 ήταν πολύ πιό εύκολο να βρεθεί βιώσιμη λύση μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Το 2015 είναι δυσκολότερο αλλά ακόμα εφικτό. Τα δύο κόμματα που φέρονται ως επικρατέστερα να κερδίσουν τις εκλογές, θολώνουν τα νερά χωρίς να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις είτε προς τη μία κατεύθυνση.
Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε τον Παιάνα που αντήχησε σε όλα τα πλοία των Ελλήνων πριν τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών ο αγών».
Ιδού η Ρόδος…
source: Kosmos Newspaper 16/01/2015 | Φωτογραφία από Wokandapix από το Pixabay