Γιώργο, γεια σου,
Ακόμα βουίζουν στ’ αυτιά μου oι κωδωνοκρουσίες κι οι πανηγυρισμοί από τη μεγάλη γιορτή, την παγκόσμια και πανίερη γιορτή για την ημέρα της Γυναίκας! Είναι η μεγάλη ανακάλυψη, η κοσμογονική αλλαγή! Η Γυναίκα, οδηγός και σωτήρας και δικαιούχος και λόγος χωρίς αντίλογο. Ναι, μόνο δικαιώματα και τιμές και οδηγίες έχει. Η Παναγία είπες; Ε, ναι κι αυτή αφού ήτανε γυναίκα, αλλά δεν έχει θέση στη διοιήκηση, γιατί δεν κράταγε ρομφαία ήτανε παθητική είχε μόνο αγάπη. Για την ώρα μόνο οι μαχητές έχουν θέση, οι σημερινές γυναίκες έχουν το λόγο, που ήταν αλυσοδεμένες και σκλάβες, oι καημένες στους τυράννους τους άντρες, τους εκμεταλευτές, τους μέθυσους, τους άκαρδους, τους βάρβαρους…
Γιώργο, αυτή είναι η αντίληψη του φεμινιστικού κινήματος. Και είναι να γελάς αλλά και να λυπάσαι.
Γιατί δεν προβάλλεται η υπόσταση της γυναίκας, το συναίσθημα, η καλλιέπεια, η λεπτότητα, η στοργή, η προσφορά, η αισθαντικότητα της γυναίκας, επικρατεί μια αντίληψη αρπαγής και εξουθένωσης, απόρριψης, ταπείνωσης του ανδρικού φύλου. Σαν να πρόκειται για επαγγελματικό συναγωνισμό. Και βρίσκουν όλες τις εξαιρέσεις που επιβαρύνουν τον άνδρα και όλες όσες είναι υπερ για την γυναίκα και τις προβάλλουν και τις διαφημίζουν σαν στερεότυπα. Σε σημείο που κάνουν και τον ευπρεπή Χατζαβασίλη να γίνεται παπαγαλάκι τους και να προβάλλει εκείνες τις κακορίζικες που έφτασαν να ψάχνουν για τον άντρα τους στα τζογαδορία. Πόσες ήταν αυτές, Γιώργο μου και πόσες οι χιλιάδες περνούσανε τα βράδια τους ειρηνικά και φτωχικά κι αγαπημένα με τους άντρες τους; Δεν λέω πως όλοι οι άντρες είναι παράδειγμα προς μίμηση, αλλά με αγανακτούν οι συκοφαντικές εκφράσεις και η διαστρέβλωση της παγματικότητας. Γιατί ποτέ δίπλα στη γυναίκα μετανάστρια, που πάντα επαίνεσα και για την οποία ο θαυμασμός κι ο σεβασμός μου είναι μεγάλος, ποτέ λέω δίπλα δεν έβαλαν κι εκείνο το παλικάρι, τον άντρα μετανάστη, που δούλεψε και δούλεψε και στερήθηκε τα παντα κι’ εβοήθησε και πατέρα κι αδελφές, κι έκανε κι οικογένεια και δεν του δόθηκε ποτέ τίποτα κι από κανέναν, ούτε η αναγνώριση; Αυτή είναι η μεγάλη πληοψηφία.
Δεν λέω πως όλοι οι άντρες είναι αξιοσέβαστοι, είναι όμως και οι γυναίκες; Πόση εκμετάλλευση και πόση πονηριά; Αυτά δεν αναφέρονται ποτέ. Αυτά με αγανακτούν κι αντιμάχομαι το ψέμα και την άδικη στάση της μοντέρνας νοοτροπίας που δεν στέκει στην εποχή μας.
Γιώργο, αυτή είναι η δική μου αντίληψη. Τώρα ξέρω η φίλη μας από την Αθήνα θα μου καταλογίσει πολλά, αλλά ας είναι, όλα θεωρείες μονοδρομικές. Δεν βλέπει παρά θεωρητικούς αγώνες για μια νομικώς σωστή τοποθέτιση του θέματος. Μόνο η θέση της γυναίκας δεν βλέπει τη πραγματικότητα. Σε σημείο που πέρισυ μιλούσαμε για την ημέρα του πατέρα και μπήκε στη μέση να αναφέρει τη μητέρα. Της έχει γίνει πια έμμονη ιδέα, θα την ακούσουμε, έχουν ενδιαφέρον οι συζητήσεις.
ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Γιέ μου,/Κρατάω ακόμα εκείνη την αγκαλιά,
Τα άσπρα τριαντάφυλλα,/Από τη χαρά του γάμου σου.
Μαράθηκαν τα άνθη/Τόσο γρήγορα….
Νιώθω τ΄αγκάθια τους/Κι όμως τα κρατάω.
Θα τα κρατάω πάντα/Γιατί είναι σαν παράσημο
Για την εκτέλεση/Της αποστολής μου.
Όμως το βλέπω,/Πρέπει να περιορίσω
Την παρουσία μου/Για να σώσω τη αξιοπρέπειά μου.
Δεν είμαστε πλέον δύο, γιόκα μου,/Μου λείπεις θα μου λείπεις.
Ωστόσο,/Περήφανη για το αποτέλεσμα,
Λυπημένη για την ασυνέπεια,/πονεμένη για την παραγκώνιση
νιώθω σαν εκείνους/που εκτέλεσαν
την επικίνδυνη αποστολή/χωρίς αναγνώριση
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη,
Νομίζω ότι παρεξήγησες τα γραπτά μου, γιατί εγώ δεν έγραψα ότι όλοι οι άνδρες είναι κακοί, απλά ανέφερα ότι οι γυναίκες είναι αδικημένες στο σπίτι και στη δουλειά. Πόσους άντρες γνωρίζεις που πήγαν στα καφενεία να βρουν τις γυναίκες τους, πόσες γυναίκες έχασαν την οικογενειακή περιουσία στο τζόγο, πόσες γυναίκες δέρνουν τους άντρες τους, πόσες γυναίκες ζητούσαν από το άντρα το φακελάκι τής πληρωμής κλειστό; Στην Αυστραλία άντρες σκοτώνουν και βιάζουν γυναίκες, ποτέ το αντίθετο και κάθε βδομάδα τουλάχιστον μια γυναίκα δολοφονείται από τον σύντροφό της. Μ’ ερωτάς πόσες ήταν οι γυναίκες που έψαχναν τους άντρες τους στα τζογαδορία και δεν ήταν πολλές γιατί οι πιο πολλές πίστευαν στην “ανωτερότητα” τού άντρα και έχω ακούσει πολλές συμπατριώτισσές μας να τους αποκαλούν “αφέντες”. Ομως επισκέφτηκες ποτέ ένα ΤΑΒ για να δεις πόσοι έλληνες έπαιζαν στο τζόγο το γάλα των παιδιών τους; Πήγες ποτέ στον ιππόδρομο να δεις πόσους φιλιππους συμπατριώτες είχαμε και έχουμε;
Αν δεν ήταν οι φεμινίστριες σουφραζέτες οι γυναίκες δεν θα είχαν πολιτικά δικαιώματα, όπως δεν είχαν οι μαύροι στην Αμερική και οι Αμπορίτζινις στην Αυστραλία. Ακόμη και σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερα από τους άντρες για την ίδια δουλειά.
Δεν συνηθίζω να γενικεύω και ασφαλώς ο άντρας μετανάστης είναι ήρωας, γιατί ήρθε με το τίποτε και έφτιαξε τα πάντα, αλλά πάντα είχε δίπλα του μια σύντροφο που τον βοηθούσε στο μαγαζί και φρόντιζε το σπίτι. Ακόμη και οι χιλιάδες άντρες που έμεναν στο σπίτι τα βράδια κοντά στις οικογένειές τους -ανάμεσά τους και εγώ-, βλέπαμε τηλεόραση την ώρα που οι γυναίκες μας μαγείρευαν, έπλεναν, σιδέρωναν, φρόντιζαν τα παιδιά επειδή ήταν… γυναικεία αυτά τα καθήκοντα.
Ούτε εγώ, ούτε οι φεμινίστριες απαιτούμε προνομιακή μεταχείριση των γυναικών, ούτε συμφωνώ με τις εξτρεμίστριες φεμινίστριες που θέλουν γυναίκα και το Θεό. Εκείνο που χρωστάμε στις γυναίκες είναι την ισότητα των φύλων που δικαιούνται. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο, επειδή διαφωνώ και με την άποψη πώς δεν δόθηκε ποτέ στους άντρες η απαιτούμενη αναγνώριση. Τον κόσμο κυβερνούν οι άντρες, στην κοινωνία πρωταγωνιστούν οι άντρες και στην οικογένεια ο άντρας θεωρείται ο στυλοβάτης τού σπιτιού. Χρειάζονται μεγαλύτερη αναγνώριση;
Ενδιαφέρουσα αυτή η σύζητητση καλέ μου φίλε, όμως, το Σάββατο θα γιορτάσουμε την επέτειο τής εθνικής μας παλιγγενεσίας μονιασμένοι και η μαζική παρουσία μας στο Οπερα Χάουζ ασφαλώς θα είναι εντυπωσιακή για τις χιλιάδες ξένους επισκέπτες σ’ αυτή την φημισμένη τοποθεσία, όμως για μένα συγκινητική είναι πάντα η παρουσία χιλιάδων παιδιών μας που τιμούν τους αγώνες των προγόνων τους για την ελευθερία και ανεξαρτησία. Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον μας σαν εθνότητα και το μεγαλύτερο επίτευγμά μας σαν κοινωνία.
Στο Αβερώφειο Γυμνάσιο τής Αλεξάνδρειας ήταν παράδοση να ζωγραφίζουμε στους πίνακες των τάξεων σκηνές από την Επανάσταση τού 1821 και υπήρχε ο ανταγωνισμός ποιά τάξη θα είχε ζωγραφίσει την καλύτερη εικόνα. Να προσθέσω πως πολλοί από εμάς τους γυμνασιόπαιδες που πανηγυρίζαμε το ’21 δεν είχαμε ακόμη επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ελλάδα, αλλά είχαμε διδαχτεί την αγάπη για την πατρίδα μας μέσα από την ιστορία της, που ήταν υποχρεωτικό μάθημα. Από την φημισμένη Κοινότητα Αλεξανδρείας διδαχτήκαμε την γλώσσα την Ελληνική, το ελληνικό ήθος, την αφοσίωση στη Δημοκρατία και τον ασυμβίβαστο πατριωτισμό μας…
First published: Kosmos newspaper Mar 22, 2017 | photos: pixabay.com