Γιώργο, Μέρες Κρίσιμες!
Αυτό κλίνεται γραμματικώς κατά το… Μέρυ Κρίστμας! Ετσι το έλεγε κάποια, έτσι το είχε πιάσει. Τώρα οι μέρες και οι καιροί είναι κρίσιμοι και μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε, για να αρχίσουμε και με κάτι διασκεδαστικό μέσα στο πνεύμα το… αποκριάτικο που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Στολίδια, χρώματα, θαλασσινά, φώτα, φωτάκια, Σάντα Κλος, γαρίδες στη… σχάρα… και άλλα διηγήματα! Μόνο ο Χριστός λείπει.
Αλλά τι να τον κάνουμε το Χριστό; Για μας ήρθε, δική μας η γιορτή…
Γιώργο, πολλά χρόνια στους Αντίποδες και τα συνηθίσαμε τα Χριστούγεννα στο κατακαλόκαιρο, αλλά τις γαρίδες στην ψησταριά; Όχι πες μου, όπως ρωτάει ο Μυριβήλης το Θεό για τα φωτάκια της πυγολαμπίδας, γιατί τα έχει πίσω αντί μπροστά για να βλέπει.
Λέει, «Θεέ μου, δεν χωράει αμφιβολία τα πάντα εν σοφία εποίησας αλλά τα φωτερά στα πισινά της κωλοφωτιάς; Οχι πές μου. Γιατί;»
Αυτό λέω για τις γαρίδες στην ψησταριά. Τι γεύση έχουνε; Ενώ με λίγο λεμονόλαδο και λίγη ρήγανη θα ήταν νοστιμότατες. Καλά αυτά από τα παράξενα των Αντιπόδων, αλλά δεν μου λες, τον Ναύπλιο τον είδες; Για την τελευταία θεατρική παραγωγή λέω. Δεν μπόρεσα να πάω, διάβασα μια κριτική, του Βασίλη Αδραχτά στον «Κόσμο» της Παρασκευής.
Πολύ καλή και αναλυτική κριτική, που νομίζω κατάλαβα περισσότερα από αν έβλεπα το έργο.
Το έχω εκφράσει και άλλοτε, μια συνοπτική ανάλυση, πριν την παράσταση, μια επεξήγηση, μια ενημέρωση θα ήταν αναγκαία. Εγώ δεν είχα ιδέα περί του μύθου, ούτε είχα ακούσει το όνομα Ναύπλιος. Ήμουν ό μόνος αδαής; Και μια που μιλάμε για αρχαίο θέατρο συνάντησα τις προάλλες την…πρώτη Αντιγόνη, την Αθηνά Ζέγκλη (λεγόταν τότε- ΄ξερω έχουν χωρίσει πριν από χρόνια).
Την συνάντησα και χάρηκα. Συνεργασίες καλλιτεχνικές από ένα χτές νεανικό! Καθώς και την Ισμήνη, Λίτσα Νικητάκη-Πάτερσον, και την Στέλλα Στεφανίδου που έχω χρόνια να δω.
Την είδα και χάρηκα. Φιλίες του χτες που μένουν φιλικές καλές μνήμες. Και κάτι ακόμα, Γιώργο. Ποιος νομίζεις μου τηλεφώνησε; Όχι από τόσο μακρινό χτες, ο Νίκος Αργυράκης; Σου λεει,τίποτα; Από το 1998 στο ραδιόφωνο 2ΜΜ. Είχε φύγει στην Ελλάδα. Μνήμες, άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μας, άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή μας.
Σ υ γ κ α τ ά β α σ η
Σήκω να δεις το δειλινό ο ήλιος χάνεται.
Γαλήνια η ώρα τούτη, ώρα της συγκέντρωσης.
Είναι ώρα για απολογισμό, τον ισολογισμό μας.
Δεν κάναμε πολλά, δεν τελειώσαμε,
Κι ονειρευτήκαμε, αλήθεια τόσα!
Μα όλα είχαν πίστη και συνέπεια
Δεν παραβλέψαμε την τάξη και το πρέπει.
Μπορούμε να σταθούμε μ΄αξιοπρέπεια
Και γήινοι κι ανθρώπινοι κι ωραίοι.
Μην πεις δεν χτίσαμε,/Μην πεις δεν σπείραμε.
Στοχάσου τη συνέπεια,/Τον τίμιο αγώνα.
Στοχάσου/Τις χαρές που ζήσαμε,
Τις χαρές που δώσαμε,/Τη χάρη την τρανή της παρουσίας μας.
Δεν κάναμε πολλά, μα είναι καιρός/Να ανεμίσουμε ένα μαντήλι
Συγκατάβαση στον ήλιο.
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη, με τις αναμνήσεις σου.
Εσύ βρε παιδί μου γνωρίζεις κόσμο και κοσμάκη γιατί είσαι εξωστρεφής, ενώ εγώ μαθαίνω από εσένα ονόματα ανθρώπων που δεν γνώρισα, ίσως γιατί όταν ήρθα στο Σίδνεϊ από το Αντελάϊντ δεν φρόντισα να δικτυωθώ στην παροικία. Αυτό, φυσικά, ίσως οφείλεται στον εσωστρεφή χαρακτήρα μου που προτιμά τη δική μου συντροφιά.
Δεν γνωρίζω τον κ. Αργυράκη, ούτε την Ισμήνη, την Λίτσα Νικητάκη-Πάτερσον, και την Στέλλα Στεφανίδου που μια φορά τη συνάντησα μαζί σου όταν μάς έκανες το τραπέζι στο Λα Περούζ πριν μερικά χρόνια. Φυσικά, την ήξερα από το θέατρο και την θαύμαζα σαν μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς μας.
Οχι δεν είδα τον «Ναύπλιο» και νιώθω τύψεις επειδή εκτιμώ τη δουλειά τού Σταύρου Οικονομίδη και των συνεργατών του που με αφοσίωση υπηρετούν το Θέατρο. Ομως, δυσκολεύομαι πια να βγω από το σπίτι και προπαντός να οδηγήσω μακριά, γι’ αυτό ακούω παράπονα καλών φίλων επειδή «χάθηκα».
Για τα Χριστούγεννα στην Αυστραλία, όπως και για το Πάσχα, έχω γράψει πως τα γιορτάζουμε χωρίς τον Χριστό. Βλέπεις, αγαπητέ Γρηγόρη, ο Ιησούς έδιωξε τους εμπόρους από το Ναό, αλλά αυτοί επέστρεψαν ανελέητοι και αποφασισμένοι να τον αντικαταστήσουν με έναν καραγκιόζη «φάδερ Κρίστμας» τα Χριστούγεννα και με… λαγουδάκια το Πάσχα.
Βέβαια, φταίμε εμείς οι αφελείς που μάς γοήτεψε η προπαγάνδα τους και αντί να πανηγυρίζουμε τη Γέννηση του τρυφερού Ιησού, ξοδεύουμε δισεκατομμύρια δολάρια σε σκουπίδια, τυλιγμένα σε πολύχρωμα χαρτιά κατασκευασμένα από τα δέντρα ενός μεγάλου δάσους.
Αντί για προσευχή, τρώμε τον αγλέουρα γαρίδες και παϊδάκια και πίνουμε το σκασμό από ενθουσιασμό(!) επειδή γεννήθηκε ο Χριστός που έστω συμβολικά γεννήθηκε σε μια φάτνη. Και μόνο αυτό;
Σαν χριστιανοί, καταδιώκουμε τους πρόσφυγες που -όπως τον Χριστό, ο οποίος κατέφυγε στην Αίγυπτο για να γλιτώσει από τον Ηρώδη-, μάς κτυπούν την πόρτα για προστασία. Σαν χριστιανοί, γιατί υιοθετήσαμε τον «φάδερ Κρίστμας»;
Αλλά και σαν Ελληνες, γιατί εγκαταλείψαμε το έθιμο των καλάνδων; Στην Αλεξάνδρεια, συγκεντρώναμε για το ορφανοτροφείο χιλιάδες λίρες ψάλλοντας τα κάλανδα από πόρτα σε πόρτα.
Βέβαια, θα μου πει κάποιος πως μιλώ για τα κάλανδα, όταν σαν παροικία δεν αξιωθήκαμε να αποκτήσουμε μια φιλαρμονική, για να μη χρησιμοποιούμε τους Σκωτσέζους με τις πίπιζές τους.
Νάσαι καλά Γρηγόρη και νάναι καλά οι αναγνώστες φίλοι μας για να γιορτάσουμε τη Γέννηση τού Χριστού, όσο πιο χριστιανικά μπορούμε…
First published: Kosmos newspaper Dec 13, 2017 | photos: FelixMittermeier από το Pixabay & Free-Photos από το Pixabay