Γιώργο,
Χρόνια σου πολλά, να χαίρεσαι παιδιά κι εγγόνια και να σε χαίρονται κι αυτά. Να τιμήσουμε και τον δικό μας πατέρα. Αυτές οι γιορτές,της μάνας, του πατέρα, οι Ινδοί έχουν και των αδελφών, είναι ενδιαφέρουσες.
Ανθρώπινες, όμως σημαδιακές γιατί δίνουν μια γιορταστική νότα στην έννοια, τη σημασία της αξίας μητέρα, πατέρας. Όχι πως τότε είναι να τους θυμόμαστε και να τους γιορτάζουμε. Είναι να έκφράζουμε την αγάπη, όπως την ονομαστική γιορτή και τα γενέθλια που τώρα γενικεύονται και συνηθίζονται όλο και περισσότερο. Είναι η ημέρα τους να τους τιμήσουμε και να τους ευχαριστήσουμε.
Ξέρουμε η ημέρα του πατέρα δεν γιορτάζεται με τις κωδωνοκρουσίες που γιορτάζεται η ημέρα της μητέρας. Είναι πιο στενή η επαφή με τη μητέρα κι εκεί είναι ένα σημείο σημαντικό με την εργαζόμενη μητέρα. Εκείνη η στοργή, εκείνη η σιγουριά και η ασφάλεια που βιώνει το νήπιο κοντά στη μάνα είναι υποσυνείδητο εξάρτημα στον ψυχολογικό κόσμο του ατόμου, όπως και η εμπιστοσύνη και ο θαυμασμός στη δύναμη και την αξία του πατέρα γίνεται αυτοπεποίθηση, πίστη στη ζωή.
Εκεί είναι η βάση της οικογένειας, η αξία του πατέρα, ο δικός του ρόλος, ο μεγάλος ρόλος του στυλοβάτη. Στους καιρούς μας, αυτά τα στοιχεία που δένουν τους ανθρώπους και δημιουργούν το χαρακτήρα, παραμερίζονται. Για να βάλουμε πρώτα το δικαίωμα και την ανάγκη την οικονομική. Και το παιδί που μεγαλώνει από μικρό με την ξένη φροντίδα, ας μην περιμένουμε να αισθανθεί την οικογένεια ρίζα και καταβολή. Κάνω μια παρένθεση, δυο εικόνες που τις έζησα. Κάθησαν στο τραπέζι κι ο πεθερός πέρασε το χέρι του στα μαλλιά της νέας νύφης σαν χάδι στοργικό. Και βουρκώσανε τα μάτια της.Την ρώτησαν γιατί;
«Ετσι μου έκανε κι ο πατέρας μου».
Δεύτερη εικόνα. Πάει ο παππούς στο μαγαζάκι της γειτονιάς να πάρει εφημερίδα με τον εγγονό από το χεράκι, στα δύο στα τρία, κοντά κι ο σκύλος κι οι τρεις χαρά μεγάλη! Πόσο όμορφη εικόνα ο πατέρας να παίζει μπάλα με μικρό γιο, καθώς κι η μάνα με τα παιγνίδια στο μωρό! Θυμάμαι ένα ποιηματάκι από σχολείο… έρχεται ο πατέρας, έφεξε το σπιτικό… Κι αλήθεια φωτίζει, στεριώνει το σπίτι με τον ερχομό του πατέρα. Είναι οι αναμνήσεις από άλλους καιρούς από τη δική μας παιδική ηλικία…
Σήμερα έγινε συνέταιρος και τα μοιράζεται με τη μητέρα. Ευτυχώς για τις περισσότερες οικογένειες είναι αρμονική συμπαράσταση, γιατί κατά τα κηρύγματα του φεμινισμού πρώτο έρχεται το δικαίωμα της γυναίκας. Ο άντρας είναι το χρειαζούμενο! Αυτά τα βλέπουν από τα χαρτιά, γιατί δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αυτό που λένε δικαίωμα για την εργαζόμενη γυναίκα είναι πρόσθετες ευθύνες. Και ο πατέρας βοηθάει και προχωρεί και δημιουργεί και… δίνει, δίνει μέχρι τα γεράματα και αυτή είναι η ζωή, η εικονα ης μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας.
Ανωμαλίες υπάρχουν και υπάρχουν παντού, αλλά βλέπουμε εκείνα τα παλικάρια που ξεκίνησαν μια μέρα για το άγνωστο με μόνο εφόδιο την υγεία τους και τη δύναμή τους την ψυχική, τους βλέπουμε σήμερα με τους καρπούς του μόχθου τους, ευτυχισμένους γέρους να καμαρώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε καλυτερο περιβάλλον. Εύχομαι σε όλους να χαίρονται καλή υγεία, σεβασμό κι αγάπη από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γεράσαμε, αλλά δεν ξοφλήσαμε, τώρα είναι αμοιβή, τα δύσκολα πέρασαν.
Να δούμε με εγκαρτέρηση τη νιότη μας, να σκεφτούμε τους αγώνες μας αλλά να δούμε και το κέρδος, τις επιτυχίες. Και να θυμηθούμε εκείνον τον άλλον, το γέρο μας πατέρα, να λογαριάσουμε κι αυτουνού τα κόπια, τις χαρές, τις δυσκολίες. Να του ανάψουμε ένα κερί, ένα ευχαριστώ. Να συνεριστούμε, να ζήσουμε με τη θύμηση κοντά του.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ
Στο ξόδι σας δεν δώσαμε «παρόν»/και η απόσταση του χρόνου και του χώρου
μας άφησαν σημάδι στην καρδιά/και στίγμα στη συνείδηση.
Όμως η αγάπη/μας πλημμυρίζει την καρδιά
και το καντήλι της μνήμης σας/θα το κρατάμε αναμμένο με στοργή.
και να το ξέρετε, στο ιερό της θύμησης/θα μένει πάντα η μνήμη σας
αλέκιαστη απ’ το χρόνο.
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη,
Μεγάλη κουβέντα άρχισες με τους ρόλους τής Μάνας και τού Πατέρα, όμως εγώ γνωρίζω το «τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου», πουθενά δεν διάβασα να τιμάς περισσότερο την μητέρα από τον πατέρα.
Ευτυχώς, αυτή η σύγκριση δεν γίνεται μέσα στις οικογένειες και τα παιδιά τιμούν τους γονείς τους χωρίς διακρίσεις. Βέβαια οι ρόλοι τους είναι διαφορετικοί και διακριτοί που τους επέβαλε η Φύση, αφού η μάνα υποφέρει εννιά μήνες εγκυμοσύνης και τους πόνους τής γέννας. Οι δεσμοί τής μάνας με τα παιδιά της είναι διαφορετικοί από τού πατέρα, επειδή αυτή έχει την ευθύνη τής φροντίδας τους, ακόμη και τού πατέρα!
Ο οποίος έχει εμπιστοσύνη στη σύντροφό του να φροντίσει τα παιδιά και αυτός έχει αναλάβει την ευθύνη τής προστασίας και τής επιβίωσης για την οικογένεια.
Τα παιδιά αγαπούν τον πατέρα γιατί νιώθουν την ανάγκη να έχουν δύο γονείς και όχι μόνο επειδή φέρνει τα χρήματα στο σπίτι, γιατί στην εποχή μας φέρνει χρήματα και η μητέρα.
Εγώ προσωπικά έτρεχα στη μάνα μου όταν ήμουν άρρωστος και στον πατέρα για να με συμβουλέψει όταν είχα υπαρξιακά προβλήματα. Οι γνώσεις του πατέρα μου με βοήθησαν να σταδιοδρομήσω στην Αίγυπτο και στην Αυστραλία, αλλά στην αγκαλιά τής μάνας εύρισκα ζεστασιά και θεραπεία γιατί δεν ήταν «αντρίσιο» να χώνεσαι στην αγκαλιά τού πατέρα. Οπως κάνουν οι θυγατέρες.
Με τον πατέρα μου πήγαινα στο ποδόσφαιρο και κάναμε μεγάλες συζητήσεις επί παντός επιστητού, ενώ στη μάνα πήγαινα για χαρτζηλίκι και να συζητήσουμε τους έρωτές μου.
Αλλά και τίποτε από όλα αυτά να μη συνέβαινε, η αγάπη για τον πατέρα και την μητέρα είναι βαθιά από ένστικτο και την ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Τα φτωχά παιδιά αγαπούν τους γονείς τους με το ίδιο πάθος των πλουσίων, γιατί σ’ αυτή την άδολη αγάπη δεν έχει θέση το συμφέρον…
First published: Kosmos newspaper Sep 6, 2017 | photos: pixabay.com (Daniela Dimitrova & Innviertlerin από το pixabay)