Γιώργο, γεια σου,
Δεν θα ήθελα να κάνουμε την κουβέντα μας…. σήριαλ, αλλά είναι κάποια σημεία που αξίζει να ξεκαθαρίσουμε γιατί νομίζω πως… μπερδεύτηκαν οι γραμμές μας! Είπα ότι οι λαοί προβάλλουν κάθε καλό από την ιστορική τους πορεία γιατί αυτό είναι σημαντικό για το ηθικό του λαού. Και μου έφερες συγγνώμη κι αναγνώριση των γηγενών σαν να ήταν ύμνος στους σημερινούς Αυστραλούς. Σίγουρα ήταν τίμια ενέργεια και μπράβο τους. Όμως αυτά είναι τα σημεία που προβάλλονται;
Όταν και η ιστορική προέλευση υποσκελίζεται από τις επιτεύξεις και την πρόοδο; Το λεγόμενο “αν δεν παινέψεις το σπίτι θα πέσει να σε πλακώσει” γίνεται κανόνας διεθνής. Και για να γίνω πιο σαφής ας αναφέρουμε το παράδειγμα της αδελφής Δωροθέας. Αξίζει να αναφέρεται μαζί με την παλιανθρωπιά ενός γνωστού ανέντιμου δικού μας, που έπαιξε κάποιο ρόλο στην αναίρεση της καλής της πρόθεσης; Δεν είναι πιο ωραίο- και ανώδυνο – να μένει η προσφορά τετελεσμένη και φιλελληνική; Η αδελφή Δωροθέα γνώρισε και έζησε με τον Ελληνισμό και τον αγάπησε. Πόση ήταν η επίδραση ενός σύγχρονου Εφιάλτη, ο οποίος έγινε γνωστός και για άλλες αντικοινωνικές ενέργειες και εκμετάλλευση των νέων τότε μεταναστών;
Και να σου πω πως βρέθηκα μαζί της στο Σούνιο, όχι τίποτ΄άλλο αλλά μήπως κάποιος απ΄αυτούς που την είδαν στη φωτογραφία μήπως λέω νόμισαν πας συνοδεύω καμιά νύφη στην εκκλησία. Ήταν όταν άρχισε η Ολυμπιακή πτήσεις στην Αυστραλία. Και κάλεσε πολλούς σημαντικούς Αυστραλούς, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων σε μια σειρά ομάδων σε πτήσεις φιλοξενίας στην Ελλάδα. Μια πολύ έξυπνη ενέργεια αποσκοπώντας στον Τουρισμό. Τότε δούλευα στα ταξιδιωτικά και βρέθηκα κι εγώ σε ένα γκρουπ. Μια πολύτιμη εμπειρία και γνώρισα εκεί και τη σίστα Δωροθέα, έναν ωραίο άνθρωπο. Ζωντανη, ενεργητική, εύχαρη και δημιουργική. Μάλιστα η Τζήν Μιχαηλίδη είχε γράψει τη βιογραφία της και την χαρακτήριζε “Η ροκ εντ ρόλ καλόγρια”. Η κυρία Μιχαηλίδη δεν ήταν Ελληνίδα, ήταν βιβλιοθηκάριος και είχε γράψει και την βιογραφία του Νίκου του Λουράνδου στα αγγλικά. Σημαντικά ντοκουμέντα που πρέπει να υπάρχουν στα ιστορικά μνημεία της παροικίας. Μου τα είχε δώσει και τα δύο και λυπάμαι που τα δάνεισα, ως συνήθως αγύριστα. Τα είχε διαθέσει στην Οργάνωση Νεαρές Οικοδέσποινες Young Matrons και πρέπει να υπάρχουν σε σπίτια των μελών.
Και κάτι ακόμα, σαν επιχείρημα σ΄αυτά που λέω για την ιστορία. Ο Νικος Λουράνδος ήταν … δύσκολος, στριφνός άνθρωπος, η άποψη όσων τον έζησαν από κοντά. Αξίζει να αναφέρουμε παραξενιές και όχι τις προσφορές του; Δεν είναι καλλίτερα να μείνει στην ιστορία της Παροικίας ο Σερ Νικολας Λουράνδος; Και τελευταίο, σαν επιχείρημα, έρχεσαι και μου λες στην Αίγυπτό είχατε αρμονική κοινωνική ζωή. Βλέπεις ότι προβάλλονται πάντα τα καλά, γιατί όταν αναφέρεις ότι ήταν στα δικαστήρια Κοινότητα και εκκλησία αλλά δεν συμβαίνει τίποτα και βλέπεις τους προσκόπους στις γιορτές και τις εκδηλώσεις μόνο σημαίνει ότι δεν έκουσες ποτέ τα στραβά και τα μίση. Ήσουνα μικρός με τις ηθικές γραμμές από το σπίτι σου και είδες – προ παντώς άκουσες- μόνο τα καλά. Γιατί οι πρόσκοποι κι οι σχολικές γιορτές και οι εθνικές επέτιοι γινόντουσαν παντού. Είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις και εκείνη η μάνα η καλή πού μας παρουσίαζε τον κόσμο ντυμένον γιορτερά. Έχω καταλάβει ότι η μητέρα σου ήταν από εκείνες που δεν δίνουν μόνο το γάλα τους αλλά και την ψυχή τους όλη. Ευλογημένες μάνες. Θυμάμαι από τη δική μια συχνή φράση. “ο Θεός καλός, όλα καλά”. Να είμαστε καλά.
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΕΝΟ
Είπες να κοιμηθείς/και σε σκεπάσαμε
με την αγάπη/και την ευγνωμοσύνη μας.
Στάθηκες όλη μέρα άγρυπνη/με μέλημα τους άλλους
και την προσφορά.
Είπες να κοιμηθείς/όμως δεν σκέφτηκες
εκείνο το κενό το αναπλήρωτο/που μας άφησε η φυγή σου.
Σαν τι μπορεί ν΄αναπληρώσει/εκείνη τη στοργή την ατελεύτηττη,
εκείνη την αγάπη την ατέρμονη,/την έννοια Μάνα!
Γρηγόρης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γειά σου κι’ εσένα Γρηγόρη,
Εγώ δεν το βρίσκω καθόλου αφύσικο να διαφωνούν δύο φίλοι και ειδικά σε θέματα αρχών, άλλωστε η ζωή θα ήταν πολύ ανιαρή αν συμφωνούσαμε σε όλα. Μήπως δεν διαφωνούμε με τους γονείς, τις συντρόφους και τα παιδιά μας ακόμη; Οσον αφορά στην αναφορά μου στη συγνώμη που ζήτησαν οι Αυστραλοί από τους Αυτόχθονες, την έκανα επειδή εσύ με ρώτησες επί λέξη:
“Νομίζεις πως είναι ωφέλιμο να προβάλουμε τα λάθη και τις ατιμίες που πράτουν οι πολιτικοί της κάθε χώρας; Πες μου σε ποια χώρα γίνονται γνωστά, καταγράφονται στην ιστορία τα λάθη και τα εγκλήματα, ασυγχώρητα συχνά, του παρελθόντος; Αξίζει να αναφέρονται όταν τα παρόντα αποσιωπούνται και κουκουλώνονται, όταν δεν μπορούν να προβλεφτουν ή να σταματήσουν ή να τιμωρηθούν; Σκέφτεσαι το ηθικό του λαού όταν ζει με λεκιασμένο παρελθόν;”
Δηλαδή, οι Γερμανοί πρέπει να κουκουλώνουν τα εγκλήματα τού Χίτλερ; Η μήπως έχουν δίκιο οι Τούρκοι που δεν ομολογούν τις γενοκτονίες των Ποντίων και Αρμενίων; Μήπως δεν πρέπει να μαθαίνουμε στην Ιστορία για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, για τον διωγμό και φυλάκιση ηρώων τού ’21 και άλλα εγκλήματα εναντίον τής πατρίδας μας;
Εγώ, καλέ μου φίλε, δεν ντρέπομαι για τα εγκλήματα άλλων, ούτε πιστεύω ότι το παρελθόν τής πατρίδας μου είναι λεκιασμένο, επειδή βρέθηκαν κάποια τομάρια που εγκλημάτισαν. Αλίμονο αν πρέπει να ντρέπονται οι Γερμανοί για τα εγκλήματα τού Χίτλερ και κακώς οι Τούρκοι ντρέπονται σήμερα για τα εγκλήματα τού Κεμάλ Ατατούρκ.
Οσον αφορά στη μοναχή Δωροθέα, δεν αμφιβάλω ότι αγαπούσε τους Ελληνες, αλλά αμφισβητώ πως μάς παραχώρησε το γηροκομείο από αγάπη και όχι επειδή διαφώνησε με την Εκκλησία της. Ούτε δίνω συγχωροχάρτι στον Εφιάλτη συμπάροικο που την έπεισε ν’ αποσύρει την προσφορά της στον Ελληνισμό. Η μοναχή Δωροθέα ασφαλώς δεν θα ήταν λιγότερο καλή φίλη αν δεν μας έδινε το γηροκομείο και καλά κάνουμε που την τιμούμε. Ομως πιστεύω πως η Ιστορία πρέπει να καταγράφεται σωστά. Ή ωραιοποίηση και παραποίηση τής ιστορίας δεν είναι μόνο αντιεπιστημονική επειδή δίνει συγχωροχάρτι σε στυγνούς εγκληματίες, αλλά και επειδή περιφρονεί τη μνήμη των θυμάτων τους, που πολλές φορές είναι πολλά εκατομμύρια. Κανένας λαός δεν πρέπει να νιώθει μειωμένο το ηθικό του για τα εγκλήματα των προγόνων του στα οποία δεν είχε καμία συμμετοχή, αντίθετα θα πρέπει να ντρέπεται όταν τα κουκουλώνει.
Παρέμβαση τής Νίκης Καλτσόγια
Αγαπητοί φίλοι κ. Χρονόπουλε και κ. Χατζηβασίλη
Ασφαλώς δεν είναι ευγενικό να παρεμβαίνω στα θερμά γράμματα που ανταλλάσσετε κάθε Τετάρτη. Όμως, αφού η αλληλογραφία σας αυτή είναι ανοικτή στους αναγνώστες παίρνω το θάρρος να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου, γιατί πολλά απ’ αυτά δεν είναι μόνο προσωπικές σας μνήμες, αλλά αγγίζουν ζωτικά θέματα της ζωής των Ελλήνων στην παροικία της Αυστραλίας, αλλά και μνήμες από τη μητέρα Πατρίδα και συχνά τις ιδιαίτερες πατρίδες σας. Εκτός από καταθέσεις ψυχής καλύπτουν και ιστορικά γεγονότα, ενώ συχνά προσφέρουν έγκυρες μαρτυρίες για όσους θέλουν να κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμά τους.
Όμως αναφέρομαι ειδικά στα γράμματά σας που δημοσιεύθηκαν στο φύλλο της 1ης Ιουνίου. Σ’ αυτό η επιστολή σας κ. Χρονόπουλε που αναφέρεται στην Αδελφή Δωροθέα και στο πλούσιο ανθρωπιστικό έργο της, έρχεται κυριολεκτικά να καταδείξει την ανάγκη προβολής της συμβολής του έργου γυναικών στους τομείς του ανθρωπισμού, της ιστορίας, του πολιτισμού, που ακόμα δεν έχει αναδειχθεί. Αντίθετα το σκεπάζει η λήθη και τώρα φαίνεται το κενό και πολλές φωνές, και όχι μόνο φεμινιστριών -για να μην παρεξηγηθούμε κι’ όλες- τονίζουν αυτή την ανάγκη. Η πιο πρόσφατη σχετική εκδήλωση έγινε την περασμένη Δευτέρα, 30 Μαΐου, στην Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών από τη διακεκριμένη και διεθνώς γνωστή καθηγήτρια Πανεπιστημίου, κ. Μερόπη Σπυροπουλου, βραβευμένη και για το λογοτεχνικό της έργο, με τίτλο: «Ηρωίδες χωρίς δάφνες». Δεν μπορώ στις λίγες αυτές γραμμές να κάνω την όποια αναφορά στην απίστευτα ενδιαφέρουσα και συγκινητική αυτή διάλεξη, επιφυλάσσομαι όμως να σας στείλω την ομιλία της μόλις δημοσιευθεί.
Βέβαια το θέμα αυτό, ειτρέψτε μου να καυχηθώ, είχε προβληθεί τον Απρίλιο πέρσι από τις στήλες του ΚΟΣΜΟΥ, με αφορμή τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967, με τίτλο «Νίκη Σάκη Καράγιωργα. Ηρωίδες πίσω από ήρωες», θέμα το οποίο δημοσιεύθηκε στη συνέχεια και ως δοκίμιο σε έγκριτο γυναικείο περιοδικό. Υπηρετώ από δεκαετίες τώρα το φεμινισμό, ή όπως προτιμώ να ονομάζω «τα δικαιώματα των γυναικών στο πλαίσιο του οικουμενικού ανθρωπιστικού δικαίου για τα δικαιώματα του ανθρώπου», στην κλασική τους έννοια, μακριά από κάθε σημερινή μετα-μοντέρνα φεμινιστική θεωρία.
Με θερμές ευχαριστίες και στους δύο σας και βαθιά εκτίμηση κι’ αισθήματα φιλίας
Νίκη Καλτσόγια
Ομ. Καθηγήτρια
First Published: Kosmos newspaper 08/06/2016 – photo source: pixabay