Archives: Short Stories

Ένα κάποιο χαμόγελο

…Κι ήρθε ένα χαμόγελο “ένα κάποιο χαμόγελο” μας νεαρής Ελληνοπούλας να αλλάξει τα πάντα. Και ας μου συγχωρεθεί που παίρνω τον τίτλο αυτού του ωραίου βιβλίου της Φρανσουά Σαγκάν για να στολίσω τα γραφτά μου. Αλλά βρίσκω να ταιριάζει αυτός ο τίτλος στην δικιά μας εδώ ηρωϊδα; που με πρώτα χαρίσματα την χάρη, την απλότητα, την αθωότητα και την ταπεινοφροσύνη, αγαπήθηκε τόσο γρήγορα, τόσο πολύ κι η μορφή της μαζί μ ‘ αυτό το κάποιο χαμόγελο, έγινε πρωτοσέλιδο σ’ όλον αυτόν τον  αγαπημένο μου αγγλοσαξωνικό Τύπο… Άρθρο του Κώστα Τζαβέλα για το γνωστό σκάνδαλο Γκόσπερ – Σουλελέ. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Όμορφος Κόσμος, τον Ιούλιο του 2000.

Read More »

Η αυλαία

Δεν χρειάζεται η αυλαία, το φως χαμηλό σαν να φαίνεται περίπου σκιές Τα έπιπλα από τα παλιατζίδικα, το τραπέζι στη μέση, ο ξεφτισμένος καναπές, Ο σκηνοθέτης υπέδειξε δεξιά, κατέληξε αριστερά. Σκόρπιες τρεις, μάλλον τέσσερις καρέκλες έτοιμες να πέσουν, το ακροατήριο

Read More »

Η καλή δεσποινής Φιλιώ

Διήγημα που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 31 του περιοδικού «Ταχυδρόμος» Greek News Magazine, τον Ιανουάριο του 1982. Σημείωση: το περιοδικό Ταχυδρόμος ήταν μηνιαίο περιοδικό που κυκλοφορούσε στο Σίδνεϊ. Εκδότης ήταν ο Άγγελος Κούρλιος. Photo: pixabay.com

Read More »

Ή κάτι τέτοιο

Στήσαμε μια φάτνη ψεύτικη, εκεί κάτω στο Botany Bay. Διαλέξαμε το πιο μεγάλο καουτσουκόδεντρο να βολευτούμε στη σκιά. Σαράντα βαθμοί και μας έλειπε το χιόνι πήραμε παγάκια απ’ το esky. Κάποιος διαμαρτυρήθηκε πως θα μας ζεσταθούν οι μπύρες. Δίπλα τα

Read More »

Η Λάμπα

Ήταν πολλά πράγματα που δεν μπορούσα να καταλάβω όταν ήμουν μικρή. Τι ήταν αυτό που έκανε τη θάλασσα να κυματίζει, από πού ερχόταν η βροχή, πώς άρχιζε ξαφνικά να φυσάει, και γιατί η θεία Μαρίτσα άναβε κάθε βράδυ μια λάμπα κρεμαστή του πετρελαίου και την κρέμαγε έξω στην αυλή της, σε μια γέρικη, ξερή κυδωνιά; Αυτό το τελευταίο κυρίως δεν μπορούσα να το καταλάβω με τίποτα.

Read More »

Η μοναχή γυναίκα

«Αν σπάγανε τα κάγκελα τα σιδερένια τούτα…» Που στο διάβολο ξανάρθε πάλι αυτή η φράση στο νού της. Κάπου θα την είχε διαβάσει… κάπου… όμως ΠΟΥ; Τα κάγκελα δεν σπάνε. Κι αν σπάσουν τώρα τι το όφελος; Τώρα πια δεν είχε ανάγκη από καμμιά αλλαγή ή ευτυχία ή δυστυχία. Ολα την άφηναν αδιάφορη…. Διήγημα της Πόπης Αναστασιάδη Μαλλιάνου που πήρε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Μελβούρνης, το 2015. Photo: pixabay.com

Read More »

Καλέ Γιώργη, ποιος απόθανε;

Κάποτε στην αυλή μας ήρθε και διακόνεψε ένας αγιονορείτης μοναχός. Όταν έφαγε το φαΐ που τον φιλέψαμε και ξεκουράστηκε λίγο, μας ρώτησε τι δώρα θέλουμε να μας δώσει. Η γιαγιά μου, είπε πως δεν ξέρει τι θέλει και τότε ο μοναχός της ευχήθηκε κάθε γενιά του σπιτιού μας να δίνει ένα αρσενικό παιδί στο Θεό, να γίνεται μοναχός ή παπάς ή ψάλτης.,, To κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ο Κόσμος, στις 4 Ιανουαρίου 2008, στη στήλη Γράμματα Αναγνωστών.

Read More »

Μια εβδομάδα επάνω σ΄ένα υπερωκεάνειο που είναι μια πλωτή Ελληνική και Αυστραλιανή Δημοκρατία

Παρά την δεινήν αντίδρασιν το ελληνικόν υπερωκεάνειον “Πατρίς” κατώρθωσε να επιβληθή. – Διότι το αγάπησαν και οι Αυστραλοί. – Μέγας παράγων η δημοκρατικότης και η φιλοξενία του Έλληνος. – Το σύνθημα: “Η Ευρώπη αρχίζει από την Ελλάδα”. – Προς το μέλλον. Άρθρο του Πέτρου Λινάρδου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εθνικόν Βήμα την Τετάρτη 3 Μαϊου 1961.

Read More »

Ο γυρισμός

Το λιμάνι ήταν έρημο. Οι βάρκες απλώνανε τις σαβανωμένες σιλουέτες τους μέσα στο σκοτάδι. Η ερημιά ήταν τόσο απόλυτη πούλεγες πως όλα τα πλάσματα πάνω στη γη είχαν πεθάνει. Έκανε κρύο. Τα τζάμια του καφενείου αχνίζανε. Και πέρα, μακριά, έβλεπες -όχι, μάντευες- τη θάλασσα, στο σημείο που ενώνεται με τον μαυρισμένο ουρανό. Άκουγε κάτι βήματα. Μα δεν ήταν παρά τα δικά του κουρασμένα βήματα. Είχε να έρθει σ’ αυτόν τον τόπο περίπου είκοσι πέντε χρόνια… Το διήγημα της Πόπης Αναστασιάδη Μαλλιάνου βραβεύθηκε στο διαγωνισμό διηγήματος που οργάνωσε το ΣΑΕ το 2004.

Read More »

Όνειρα ανεκπλήρωτα, επιθυμίες ανομολόγητες…

Κάποτε, που λες, απογοητευμένος από το στείρο ξενητεμό μου, είπα να πάω πίσω μήπως βρω στέρεο χώμα να σταθώ… Όμως… Ούτε ελπίδα, ούτε ασφάλεια! Η όλη εκείνη πόπειρα έγινε σεισμός! Πήγα και στην Ευρώπη και τότε ο φίλος μου ο Στέλιος μου είπε. “Αδερφέ μου, που γυρίζεις, τι  ζητάς; Αυτό που ψάχνεις, μόνο μέσα σου θα το βρεις”. Αυτό είναι το φιλικό χέρι, δεν έχει να σου δώσει υλικά πράγματα, έχει κατανόηση και στοργή. Κι’ εγώ εκείνο το σεισμό μου τον έζησα μονάχος και κρυφά. Κι’ επήρα την απόφαση του γυρισμού, αναγκαστικά και φριχτά βεβαιωμένος πως, έτσι είναι, αυτή είναι η δική μου η ζωή! Κι’ έσκυψα στις βιοτικές μέριμνες, ξεγελόντας τη μοναξιά μου με επουσιώδη κάτι σαν παιδικά παιγνίδια…

Read More »

Search

Most Recent Short Stories

Our Social Media

error: Content is protected!