Nίκη, χρόνια πολλά, Αποκρές, Νίκη μου, ο κόσμος γλεντάει! Εμείς…. Θυμάμαι ένα ποίημα του Τάκη Δόξα, για τη ρουτίνα της δουλειάς στο γραφείο. Λέει… …ξεχάσαμε με τον καιρό, αλήθεια πως γελάνε/κι αν η χαρά καμιά φορά την πόρτα μας χτυπήσει
Μου έλεγε κάποιος που ήρθε δεκατέσσερων χρόνων κι επήγε σε χωριό σε κάποιον συγγενή, την Κυριακή το πρωί, άκουσε και καμπάνες και ντύθηκε να πάει στην εκκλησία. Φόρεσε και την ψάθα του που έγραφε “ΑΣΠΙΣ”( τις θυμάσαι τις ψάθες με τη μπλε κορδέλα και τα ονοματα πολεμικών πλοίων; είχα κι εγώ μία.) Με την ψάθα και τα καλά του, που λες ο Χαράλαμπος, που έγινε Χάρης, κατέβηκε από τη σοφίτα που κοιμότανε για την εκκλησία. Τον βλέπει τ΄αφεντικό, πού πας; Ποια εκκλησία, μωρέ, σε περιμένει ένα τσουβάλι πατάτες να καθαρίσεις.
Θυμάμαι πάντα την απορία μου όταν, τα πρώτα χρόνια στην Αυστραλία, μου είπαν πως… σήμερα είχαμε εκλογές! Μα πώς, πού, πότε; Δεν ακούσαμε, δεν είδαμε τίποτα, καμία ιδιαίτερη κίνηση. Πώς έγιναν εκλογές!!! Εμείς ξέραμε οι πολιτικοί γύριζαν από χωριό σε χωριό, έβγαζαν λόγους από τα μπαλκόνια, λόγους φορτωμένους υποσχέσεις. Κι είναι γνωστό και το ανέκδοτο που λέγεται, για τις υποσχέσεις. Που έλεγε, λέει, ο πολιτικός ¨θα σας κάνουμε γέφυρες¨, Μα δεν έχουμε ποτάμια, ¨θα σας κάνουμε και ποτάμια και θα σας κάνουμε και σχολεία¨. Μα δεν έχουμε παιδιά, ¨θα σας κάνουμε και παιδιά¨.
Η Βέμπο, η τραγουδίστρια της νίκης, που τραγούδησε στο Δημαρχείο του Σύνδευ δεν είχε υπέροχη φωνή, ήταν όμως μοναδική, χρωμάτιζε το τραγούδι της, του έδινε έκφραση. Το ξαναλέω, δεν τους είδα κι ούτε τους θυμάμαι όλους. Μάλιστα είχα και μια εμπειρία. Μια μέρα ήρθε στο γραφείο μια κυρία, είδε ελληνικές αφίσες και μου ζήτησε να κάνει ένα τηλεφώνημα. Την άκουσα να λέει, γεια σου, είμαι η Χαρούλα, αλλά το μόνο που σκέφτηκα ήταν, αφού δεν ήταν σπουδαίο τηλεφώνημα γιατί ζήτησε να το κάνει σε δημόσιο γραφείο. Μετά ανακάλυψα πως ήταν η Χαρούλα Λαμπράκη και ντράπηκα που δεν τη γνώρισα, δεν της μίλησα. Κατάλαβα, αυτό περίμενε, αναγνώριση.
Υπάρχουν και κάτι στολίδια αλλοιώτικα. Στολίδια που φτάνουν βαθειά στην καρδιά και ομορφαίνουν την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου. Το καθήκον. Η εκτέλεση του καθήκοντος δεν στολίζει την καρδιά με ικανοποίηση; Είναι λίγη η ικανοποίηση που νοιώθουμε όταν τελειώσουμε κάτι που έπρεπε να γίνει; Δεν είναι ικανοποίηση όταν είμαστε συνεπείς; Στην πράξη, στο λόγο, στην όποια υποχρέωση;
Έχω ένα φίλο, βρήκε κάτι που καταλαβαίνει ότι μου αρέσει ή το χρειάζομαι. Δεν περιμένει να έρθουν οι γιορτές, η κατάλληλη ημερομηνία. Μου το φέρνει και μου λέει: Για τα Χριστούγεννα, για το Πάσχα, για τη γιορτή σου και για τα γενέθλιά σου. Αυτό είναι πραγματικό δώρο, είναι αληθινή προσφορά. Είναι σαν τη θεία την Κατερίνα, φιλενάδα της μάνας μου που της έλεγε “σε αποθύμησα ήρθα να σε δω”. Με δύο αχλάδια, λίγα καρύδια, ένα γλυκο, κάτι απλό, ό,τι είχε. Κι ήτανε τόσο ειλικρινές εκείνο το “σε πεθύμησα” που ήταν σαν δώρα από καρδιά.
Και ήταν κι οι χοροί των Συλλόγων και πρόλαβα και το Τροκαντίρο που μάζευε όλη τη νεολαία της εποχής. Εκει γινόταν και το Γκρήσιαν Μπώλ, ο καθιερωμένος ετήσιος χορός της Κοινότητας. Πρόλαβα και το μεγάλο χοτέλι, το Ωστρέλια χοτέλ που ήταν το καλύτερο στους καιρούς του. Ήταν στο Πιτ στρήτ, κάπου εκεί που είναι το Χίλτον σήμερα. Πήγα σ΄έναν επίσημο χορό του Χελμού, ήταν η πρώτη μου επίσημη κοινωνική έξοδος.
Γιατί είναι η ανάλυση της ζωής του ανθρώπου που πρέπει να μετρήσουμε και να λογαριάσουμε. Ο χαμός πονάει, αλλά ο βίος και η πολιτεία του καθενός είναι που πρέπει να υπολογίσουμε. Και το πώς θα τον τιμήσουμε, το πένθος.
…Θυμάμαι τούς “μπότζηδες” και τις “ουίτζιδες”, νεαρούς και νεαρές με ειδική αμφίεση που ενοχλούσαν τους περαστικούς σ’ ένα κεντρικό δρόμο του Αντελάιντ. Οπότε η Αστυνομία οργάνωσε μια ομάδα μεγαλόσωμων ντετέκτιβ που τους έσπασε τον τσαμπουκά και τους διέλυσε. Την μόνη βία που έβλεπαν οι θαμώνες στις μπιραρίες όταν έκλειναν στις έξι το απόγευμα, ήταν οι αγώνες πυγμαχίας ανάμεσα σε μεθυσμένους χωρίς νεκρούς και βαριά τραυματισμένους…
Ο αξέχαστος και δημοφιλέστατος παπά Γιώργης Κατέρης δεν προλάβαινε να παντρεύει στον Αγιο Κωνσταντίνο τού Νιουτάουν, ουρά κάθε Σαββατοκύριακο τα ζευγάρια που παντρεύονταν και σε εννέα – δέκα μήνες πίσω πάλι για τα βαφτίσια! Βιομηχανία -που λες- τότε οι γάμοι, αρραβώνες και βαφτίσια από τις χιλιάδες νεαρούς μετανάστες που άρχιζαν να φτιάχνουν το σπιτικό τους και την οικογένειά τους, αφού δούλευαν οι τυπογράφοι με τα προσκλητήρια, δούλευαν οι ράφτρες με τα νυφικά, δούλευαν οι κομμώτριες με τις νύφες, τις κουμπάρες, τις παράνυφες και τις καλεσμένες, δούλευαν οι φωτογράφοι, οι κούρσες που μετέφεραν τη νύφη και το γαμπρό, οι αίθουσες δεξιώσεων κλπ. κλπ.
