Article Author: G. Chronopoulos & G. Hagivassilis

…Η Ντίνα που μπορεί να είναι και Κατίνα, Ασημίνα, Κατερίνα, ήρθε στην Αυστραλία με τρία μικρά παιδιά. Ο Αριστείδης είχε έρθει πριν στον αδερφό. Δεν είχε πολλά χρόνια αλλά είχε δουλέψει σκληρά, είχε στερηθεί τα πάντα μάζεψε την προκαταβολή για  ένα παλιόσπιτο,  πολύ μικρό κάπου στα στενά του Νιούταουν για να βάλει μέσα την οικογένεια, πού να πάει με τρία παιδιά. Και σήκωσαν κι οι δύο τα μανίκια να το ξεπληρώσουν. Ήταν οι καιροί που τα σελήνια είχαν αξία και μπορούσες με μια μικρή προκαταβολή να σπιτωθείς…

…Όμως πόση ψυχαγωγία, πόση επαφή μεταξύ συμπατριωτών έχουν προσφέρει στην παροικία οι Σύλλογοι. Και πόση ικανοποίηση νιώθουν όσοι  έχουν συμπράξει και  προσφέρει στ ους Συλλόγους. Και πόσοι όμορφοι δεσμοί έχουν δημιουργηθεί, είτε σαν φιλίες, είτε από συγγένειες που δημιουργήθηκαν στην ατμόσφαιρα του Συλλόγου, της Αδελφότητας, του Συνδέσμου, όπως κι αν λέγεται. Είναι μια κοινωνία και όταν πας με καλή διάθεση, σίγουρα θα χαρείς την επαφή με το συνάνθρωπο και φτάνεις κάποια μέρα να νιώθεις γνωστός, φίλος, συντοπίτης…

…Θα μπορούσαμε να μιλούμε σε πολλές εκδόσεις για την επιτυχία και την ευτυχία, που μού θυμίζει την περίπτωση ενός παλιού τυπογράφου που μού έλεγε πως ευτυχία για τον ίδιο ήταν να ψήνει κάθε Κυριακή μερικές μπριζόλες στο μπαρμπεκιού για να τις μοιράζεται με τη γυναίκα του και τις δύο κορούλες του. Ενώ, ένας συμπάροικος μού είπε κάποτε πως σ’ όλη του τη ζωή τού έλειπαν εκατό χιλιάδες δολάρια, παρόλο που είχε δημιουργήσει μια σεβαστή περιουσία. Ο άνθρωπος αυτός δεν θα αναγνώριζε την ευτυχία ακόμη και αν έπεφτε πάνω της… 

…Και για να προσγειωθούμε στα δικά μας, δηλαδή στην… κάποια ηλικία, ο Παράσχος ο Πεζάς έφτασε τα 90 και μου παραπονείται ότι νιώθει αδυναμία. Στα 90 και παρακολουθεί τα κοινά και έχει ενδιαφέροντα. Ο συνονόματός μου, Γρηγόρης Αθανασίου, ούτε καν ότι περάσανε τα χρόνια με το κοκοράκι του που μας ξύπναγε για χρόνια από το ραδιόφωνο, επικοινωνεί με όλους και στέλνει χαρούμενα ηλεκτρονικά μηνύματα. Ο άλλος μου λέει ήρθα γιατί είσαι από τους λίγους τους παλιούς. Αλήθεια, πόσοι έχουμε μείνει από …εκείνα τα παλικάρια της πιάτσας εκείνου του καιρού;…   

Για την πρώτη μου Ανάσταση στο Σίδνεϊ το 1968 πήγαμε οικογενειακώς στον Αγιο Νικόλαο, Μάρικβιλ, αλλά ούτε να πλησιάσουμε στην εκκλησία από τις χιλιάδες κόσμου στο “ελληνικό” προάστειο που είχε πλημμυρίσει και τα πεζοδρόμια, ενώ η Αστυνομία είχε κλείσει την Livingstone Road και αστυνομικοί προσπαθούσαν μάταια να σταματήσουν την χρήση βαρελότων που ήταν απαγορευμένα και έσκαγαν στα πόδια τους. Κυριολεκτικά πανζουρλισμός που ούτε τα μεγάφωνα που μετέδιδαν τις ψαλμωδίες μέσα στην εκκλησία μπορούσαν να καλύψουν.   

Στην Αίγυπτο, την παραμονή τής 25ης Μαρτίου στο Αβερώφειο Γυμνάσιο ζωγραφίζαμε στους πίνακες όλων των τάξεων σκηνές από το ’21 με πολύχρωμες κιμωλίες και μερικές ήταν μικρά αριστουργήματα που όμως έπρεπε να τα σβήσουμε με τά τη γιορτή για να γράψουμε ασκήσεις άλγεβρας! Την 25η Μαρτίου κάναμε παρέλαση φορώντας τη σχολικη στολή, μπλε σακκάκι, γκρίζο παντελόνι και μαύρα παπούτσια με επικεφαλής την ελληνική φιλαρμονική μετά την δοξολογία στον κοινοτικό ναό τού Ευαγγελισμού. Να προσθέσω πως ήταν τόσο τέλεια η διοργάνωση, που για τους φτωχούς μαθητές τη στολή έραβαν και κατασκεύαζαν τα παπούτσια οι μαθητευόμενοι στο Κανισκέρειο Ορφανοτροφείο.

Ναι, γεράσαμε και λοιπόν; Να δεχτούμε και να παραδεχτούμε πως αυτός είναι ο απαράβατος νόμος της φύσης. Σπόρος, βλαστός, φυτό, ανθός, καρπός και πάλι σπόρος. Και να είμαστε ευγνώμονες που ζήσαμε και γεράσαμε, γιατί κάποιοι άλλοι δεν είχαν την τύχη να πάνε τόσο μακριά. Βέβαια ο μακρύς ο δρόμος έχει και την κούραση και την ανημποριά και κάτι πονάκια, κάτι κουφαμάρες, στραβομάρες και… άλλα διηγήματα! … Σήκω να δες το δειλινό, ο ήλιος χάνεται./Γαλήνια η ώρα τούτη, ώρα της  συγκέντρωσης./Είναι ώρα γι απολογισμό, τον ισολογισμό μας./Δεν κάναμε πολλά, δεν τελειώσαμε,/κι ονειρευτήκαμε, αλήθεια, τόσα!!!

…Oι προπολεμικοί μετανάστες αντιμετώπισαν σκληρές, απάνθρωπες καταστάσεις που δεν συγκρίνονται με τα προβλήματα που έπρεπε να λύσουν οι μεταπολεμικοί. Ενας “παλιός” μετανάστης στο Αντελάιντ μού έλεγε πως στην περίοδο τής μεγάλης κρίσης στη δεκαετία τού ’30, οι Ελληνες στη βιομηχανική πόλη Port Pirie τής Νότιας Αυστραλίας πήγαιναν στο σιδηροδρομικό σταθμό όπου φόρτωναν σιτάρι και μάζευαν όσους σπόρους έπεφταν στο έδαφος για να τους βράσουν. Ενας άλλος μού έλεγε πως χρειάστηκε να δουλέψει δέκα χρόνια για ν’ αγοράσει τα εισιτήρια τής γυναίκας και τού παιδιού του να έρθουν στην Αυστραλία, ενώ εγώ χρειάστηκα μόνο ένα χρόνο…

Θα ήθελα να αναφέρω την περίπτωση τού Θέβεναρντ, ένα ψαροχώρι που ίδρυσαν έλληνες νησιώτες κοντά στην επαρχιακή κωμόπολη Ceduna στην έρημο μεταξύ Νότιας Αυστραλίας και Δυτικής Αυστραλίας. Στην μεγάλη οικονομική κρίση τού ’30 οι Ελληνες μετανάστες υπέφεραν πολύ από την ανεργία, γι’ αυτό κάποιοι νησιώτες κατέληξαν στο Θέβεναρντ όπου μπορούσαν να ψαρέψουν τα νοστιμότατα whitings με το φτυάρι που λέει ο λόγος στη θάλασσά του. Εκεί πήγε ο θείος μου Στεφανής Μάντικος με την θεία Αννίκα, αλλά η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη γιατί ψάρευαν πολλά ψάρια και δεν μπορούσαν να τα πουλήσουν στους αυστραλούς αγρότες.

Έχω ακούσει για μια πολύ καλή δασκάλα την κυρία Βέργου που δίδαξε πολλά παιδιά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 50, έχω ακούσει για έναν Πρόξενο Βρυζάκη, νομίζω έμεινε εδώ μετά τη συνταξιοδότησή του, γνώρισα τη γυναίκα του, ηλικιωμένη κυρία, γνωστή στην κοινωνική ζώη της παροικίας που ήταν μικρή, έχω ακούσει και τα παιδιά του ζουν εδώ. Η παροικία ήταν μικρή, οι πολλοί ήταν ήδη δημιουργημένοι οικονομικά, υπήρχε κοινωνική ζωή και γνώριζαν ο ένας τον άλλον. Μέχρι που ήρθαν τα κύματα των νέων κι από το ’60 και μετά άρχισε να δημιουργείται μια άλλη κοινωνία, κύκλοι πλέον εστίες με κοινά ενδιαφέροντα, κοινές διασυνδέσεις.