Η Κική Μπέττι είναι γνωστή στην ελληνική παροικία του Σύδνεϋ αρχικά ως ηθοποιός του Θέατρου. Συνεργάστηκε με τους θιάσους «Θέατρο Τέχνης Αυστραλίας», «Θέατρο Κωμωδίας», «Action Theatre», «Θεατρικό Ομιλο» κλπ. Η καριέρα της στο θέατρο πάει πίσω στο 1975. Διδάσκαλοί της υπήρξαν οι: Γιώργος Παϊζης, Μιχάλης Γαρυφαλλάκης, Νίκος Χριστοπουλος, Σταύρος Οικονομίδης. Εκτός από τις επιδόσεις της στο θέατρο η Κική Μπέττι έχει επιδείξει το ξεχωριστό της ταλέντο στο ραδιόφωνο. Άρχισε με το Σύμπαν το 1996 με εκπομπές λογοτεχνικού περιεχομένου και προσέφερε ευχαρίστηση σε πολλούς ακροατές. Αφήνοντας το Σύμπαν το 2000 άρχισε να παρουσιάζει λογοτεχνικού περιεχομένου εκπομπές στο 2ΜΜ. Η Κική Μπέττι αγαπά το διάβασμα. Το 1990 γράφτηκε στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του New England University. Έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο αυτό άφησε το Πανεπιστήμιο και συγκεντρώθηκε στο θέατρο και στις εκπομπές της.
Συζήτηση του Γιώργου Μιχελακάκη με την Κική Μπέττι στο Σίδνεϊ, Οκτώβριος 1986 | Απομαγνητοφώνηση: Άννα Αρσένη
Γεννήθηκα το 1948 σε ένα μικρό χωριό της Πελοποννήσου στο Νομό Μεσσηνίας, που λέγεται Φοινικούντα.
Γ.Μ. Το όνομα των γονιών σου;
Α.Μ. Τον πατέρα μου τον έλεγαν Ιωάννη και τη μητέρα μου, Αικατερίνη.
Γ.Μ. Άλλα αδέλφια στην οικογένεια;
Α.Μ. Έχω τρία αδέλφια, τρία αγόρια.
Γ.Μ. Ασχολείται κανείς άλλος με το θέατρο και τις Τέχνες;
Α.Μ. Όχι όλα τα παιδιά δουλεύουν. Εκτός από τον έναν αδελφό μου που έχει σπουδάσει οικονομολόγος.
Γ.Μ. Μέχρι ποιά ηλικία έμεινες στο χωριό;
Α.Μ. Έμεινα μέχρι δεκατεσσάρων ετών. Μετά πήγαμε οικογενειακώς στην Αθήνα.
Γ.Μ. Ποιοί ήταν οι λόγοι;
Α.Μ. Πήγαμε στην Αθήνα ίσως για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς τα παιδιά και για τον πατέρα μου –που ήταν τσαγγάρης στο επάγγελμα- να βρει δουλειά με περισσότερα χρήματα. Για μια καλύτερη ζωή για όλους μας.
Γ.Μ. Στην Αθήνα με τι ασχολήθηκες;
Α.Μ. Ήθελα να συνεχίσω το σχολείο γιατί οι γραμματικές μου γνώσεις δεν ήταν αρκετές. Άφησα το σχολείο σε μικρή ηλικία. Πήγα νυχτερινό σχολείο ένα χρόνο εκεί.
Γ.Μ. Με το θέατρο είχες αρχίσει να ασχολείσαι από τότε;
Α.Μ. Πάντα μου άρεσαν όλα τα θέματα γύρω από τον καλλιτεχνικό τομέα. Στην Αθήνα παρακολούθησα δύο χρόνια μαθήματα τραγούδι, στο σχολή Δερβενιώτη.
Γ.Μ. Οι γονείς σου είχαν αντιρρήσεις;
Α.Μ. Ο πατέρας μου ήταν υπέρ. Του άρεσε… αλλά είχα πολλά προβλήματα από την οικογένειά του και από τα αδέλφια του. Τον πίεζαν πολύ.
Γ.Μ. Τον πίεζαν να μην σε αφήσει να συνεχίσεις;
Α.Μ. Ναι.
Γ.Μ. Εσύ τι έκανες τελικά;
Α.Μ. Εγώ αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα γιατί δεν έβρισκα ανταπόκριση από το περιβάλλον.
Γ.Μ. Τι ηλικία ήσουν τότε;
Α.Μ. 18 χρονών.
Γ.Μ. Και αποφάσισες να έρθεις στην Αυστραλία; Τι δεν σου έδινε η Ελλάδα και αποφάσισες να φύγεις;
Α.Μ. Ήταν περισσότερο για θέματα ηθικής. Δεν μου έδινε αυτό που εγώ ήθελα. Ήθελα να γίνω τραγουδίστρια αλλά για να γίνεις τραγουδίστρια στην Ελλάδα έπρεπε να σε εκμεταλλευθούν πρώτα, κι αυτό δεν μου άρεσε. Ήρθα στην Αυστραλία το 1967 πιστεύοντας ίσως να συνεχίσω εδώ το τραγούδι. Αλλά δεν έτυχε να βρω τους κατάλληλους ανθρώπους, γιατί παντρεύτηκα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα που ήρθα και έτσι έμειναν όλα τα όνειρα.
Γ.Μ. Πως σου φάνηκε η Αυστραλία όταν πρωτοήρθες; Τη γλώσσα την ήξερες;
Α.Μ. Όχι. Δεν ήξερα τη γλώσσα καθόλου. Είχα παρακολουθήσει λίγα μαθήματα, έξι μήνες στη ΔΕΜΕ στην Ελλάδα, καθόλου αρκετά. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, πληγώθηκα πολλές φορές, έκλαψα , ήθελα να γυρίσω πίσω αλλά… αισθανόμουν ντροπή επειδή είχα πιέσει τους γονείς μου να υπογράψουν να φύγω. Και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω γι’ αυτό! Και υπέφερα.
Γ.Μ. Τι δυσκολίες αντιμετώπισες;
Α.Μ. Αναγκασμένη ήμουν να πιάσω δουλειά από την πρώτη εβδομάδα που ήρθα. Με έβαλαν σε ένα εργοστάσιο που για μένα ήταν θάνατος. Δεν ήμουν συνηθισμένη με τον τρόπο ζωής εδώ, τους Έλληνες τους βρήκα διαφορετικούς, δεν υπήρχε υποστήριξη, έχασα τον εαυτό μου για αρκετό καιρό. Είχα χαθεί completely.
Γ.Μ. Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι για το θέατρο; Πότε άκουσες ότι υπάρχουν άτομα που ασχολούνται με το θέατρο στην ελληνική παροικία;
Α.Μ. Το 1974. Έτυχε σε ένα σπίτι, ένα βράδυ, να είναι κάποιος Νίκος (αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομά του) και πιάσανε συζήτηση γύρω απ’ το θέατρο. Εν τω μεταξύ, είπε πως παίζει στου Μαντουρίδη το θέατρο. Τον ρώτησα σχετικά περί τίνος πρόκειται και αν γινόταν να ασχοληθώ κι εγώ γιατί μου άρεσε το θέατρο και μου είπε ναι. Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα, είχα παρακολουθήσει λίγα μαθήματα αλλά δεν μπορούσα να προχωρήσω γιατί έφυγα για την Αυστραλία και σταμάτησα. Τέλος πάντων όταν μου είπε ότι υπάρχει εδώ πέρα παροικιακό θέατρο μου είπε μερικά γκρουπ και μου σύστησε μερικές κοπέλες οι οποίες έπαιζαν στο θέατρο. Θυμάμαι καλά τη μία, τη λέγανε Μπέτυ Λεπάρντ. Μια μέρα επικοινώνησα μαζί τους και με σύστησαν στο υπόλοιπο γκρουπ, που έπαιζε και ο Πέτρος Πρίντεζης εκεί, ο Νίκος Χριστόπουλος και πολλοί άλλοι που δεν τους θυμάμαι. Μου ζήτησαν –άμα θέλω- να ασχοληθώ κι εγώ μαζί τους. Το πρώτο έργο που ανεβάσαμε μαζί, που έπαιξα κι εγώ, ήταν «Καθένας με την Τρέλα του».
Γ.Μ. Ποιά χρονιά;
Α.Μ. Το 1975. Το έργο ανέβηκε στο Teachers Federation, είχε μεγάλη επιτυχία, με μουσική του Τιμόθεου Αρβανιτάκη. Το έργο παίχτηκε για δύο τρεις εβδομάδες, σαββατοκύριακα, είχε αρκετό κόσμο, άρεσε πολύ και όλοι είχαν μείνει ευχαριστημένοι.
Γ.Μ. Πώς αισθάνθηκες; Πως σε αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι;
Α.Μ. Είχα συμπαράσταση, δεν μπορώ να πω. Οπωσδήποτε είχα τρακ γιατί ήταν η πρώτη φορά αλλά τα κατάφερα αρκετά καλά.
Γ.Μ. Σε ποιά άλλα έργα έχεις παίξει;
Α.Μ. Το 1978 ανεβάσαμε το έργο «Ο Κουτσομπόλης». Ήταν μια ωραία κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά με σκηνοθεσία του Ανδρέα Δερβίδη και το οποίο παίχτηκε στο Technical College. Είχε κι αυτό επιτυχία αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από αυτό το έργο για να σας πω περισσότερα. Το επόμενο έργο που ανεβάσαμε ήταν Το Φιόρο του Λεβάντε, πάλι το 1978 με σκηνοθεσία του γιατρού Τζινιώλη. Είχε κι αυτό επιτυχία, ήταν του Γρηγόρη Ξενόπουλου και παίχτηκε από το Ελληνικό Θέατρο Αυστραλίας. Οι ηθοποιοί που έπαιξαν: Πέτρος Πρίντεζης, Νόλια Καραφυλλάκη, Στηβ Σπηλιωτόπουλος, Κλειώ Μαλλιαράκη, Μαρία Βουτσινά, Δημήτρης Βουτσινάς, Δημήτρης Αρσενίου και εγώ. Παίχτηκε στο Harris Street στο Ultimo. Το επόμενο έργο που ανεβάσαμε με το Ελληνικό Θέατρο Αυστραλίας ήταν «Η κυρία έχει νεύρα», το οποίο ανεβάσαμε στο Simon Centre, τελευταία στιγμή –για προσωπικούς λόγους επειδή είχα μερικά προβλήματα, εγώ δεν έπαιξα σε αυτό το έργο. Είχε μεγάλη επιτυχία, είχε αρκετό κόσμο και ζητήθηκε από το κοινό να παιχτεί ξανά. Το επόμενο ήταν «Η θεατρίνα», το 1980, με σκηνοθεσία του Γιώργου Τσερδάνη. Επόμενο πάλι με το Ελληνικό Θέατρο Αυστραλίας, το 1981, ήταν Φιλουμένα Μαρτουράνο. Ήταν πάρα πολύ ωραίο έργο, κοινωνικό και συγκινητικό. Συγκίνησε το κοινό αρκετά. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παϊζης.
Ύστερα από το Φιλουμένα Μαρτουράνο, ορισμένα άτομα χωρίστηκαν από το Ελληνικό Θέατρο Αυστραλίας, δημιούργησαν ένα γκρουπ δικό τους το οποίο ονόμασαν «Οι Θεατρίνοι». Αυτοί ανέβασαν ένα ποικίλο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, σκετς από παιδιά που ζούσαν εδώ. Πήραν μέρος η Μαρία Σπηλιωτοπούλου, Πόπη Καλύβα, Σταύρος Σπηλιωτόπουλος, Σοφοκλής Σιμιρτζής, Βασίλειος Μελιτζανάκης, Γιώργος Μουδανίδης (τραγούδι), Τζίνα Αναγνωστάκη (χορογραφία), Κώστας Θεοφανόπουλος (μουσική), και είχα λάβει μέρος κι εγώ. Αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση από τα άλλα γκρουπ καθόλου. Κι έτσι κράτησε μόνο ένα χρόνο.
Γ.Μ. Δεν ανέβασαν άλλο έργο;
Α.Μ. Όχι. Το τελυταίο έργο ανέβηκε στο Τομ Μαν Θήατερ το 1985, από το Θέατρο Κωμωδίας «Χαμογελάστε παρακαλώ» με σκηνοθέτη τον Νίκο Χριστόπουλο. Έλαβαν μέρος: Μιχάλης Γαρυφαλλάκης, Μαίρη Φαλέτα, Πέτρος Πρίντεζης, Καίτη Πατρέα, Ζαχαρίας Πατρέας, κι εγώ. Είχε αρκετή επιτυχία, παίχτηκε τρία σαββατοκύριακα.
Γ.Μ. Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Α.Μ. Εύχομαι, ελπίζω αργότερα να ξανασυνεχίσω. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ γιατί…
Γ.Μ. Δηλαδή αν σου συζητηθεί να παίξεις σε κάποιο έργο θα αρνηθείς;
Α.Μ. Όχι δεν θα αρνηθώ αλλά πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο από άλλοτε, γιατί ύστερα από ένα ατύχημα που μου συνέβη, δυσκολεύομαι.
Γ.Μ. Όλα αυτά τα χρόνια τι ρόλους έπαιζες; Πως γινόταν η διανομή των ρόλων;
Α.Μ. Η διανομή των ρόλων γινότανε σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Ποτέ δεν δόθηκε πρωτοβουλία σε κάποιο άτομο. Αν και υπήρξαν κατά καιρούς μερικά άτομα που ζήτησαν συγκεκριμένους ρόλους. Εγώ δεν ζήτησα ποτέ τίποτα.
Γ.Μ. Κάτω από ποιούς σκηνοθέτες έπαιξες; Μεχρι στιγμής είπαμε Πέτρος Πρίντεζης, ο γιατρός Τζινιώλης που ήταν μόνο μια φορά, ο Γιώργος Παϊζης, ο Γιώργος Τσερδάνης… ποιός άλλος;
Α.Μ. Και ο ανδρέας δερβίρης
Γ.Μ. Ποιές οι εντυπώσεις σου για τους σκηνοθέτες.
Α.Μ. Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, καλύτερος απ’ όλους υπήρξε ο Γιώργος Παϊζης. Παρόλη την ηλικία του, ήξερε τι ζητούσε, ήξερε τι ήθελε. Ήμουν πάντα ευχαριστημένη αν και δεν έχω παράπονο από τους άλλους σκηνοθέτες. Αλλά ήμουν περισσότερο δεμένη με τον Γιώργο Παϊζη.
Γ.Μ. Πόσο τακτικά γίνονταν οι πρόβες;
Α.Μ. Πρόβες κάναμε δύο φορές την εβδομάδα. Όταν πλησίαζε ο καιρός για την παράσταση, τρεις φορές την εβδομάδα.
Γ.Μ. Στο παροικιακό θέατρο, πληρώνεστε; Πως ήταν η συνεργασία. Ποιά είναι η δική σου εμπειρία.
Α.Μ. Προσωπικά, ποτέ μου δεν πήγα στο θέατρο για χρήμα. Μου άρεσε, ήταν μια ψυχαγωγία. Σε αυτή τη χώρα που ζούμε μας είχε λείψει. Τις περισσότερες φορές, τα χρήματα που είχαν μαζευτεί, δόθηκαν για φιλανθρωπικό σκοπό. Τα έργα έχουν οικονομικές απαιτήσεις, αλλά υπήρχε η βοήθεια από την κυβέρνηση. Έπαιρναν και δύο και τρεις χιλιάδες για κάθε έργο. Για παράδειγμα, το Ελληνικό Θέατρο Αυστραλίας είχε πάντα υποστήριξη από την κυβέρνηση.
Γ.Μ. Πως είναι το επίπεδο των ηθοποιών; Είσαστε σπουδαγμένοι ή ερασιτέχνες; Ποιό είναι το δυναμικό;
Α.Μ. Εγώ προσωπικά δεν είχα σπουδάσει αλλά ήταν η αγάπη μου γι’ αυτό. Θα ήθελα να είχα σπουδάσει για να είχα προσφέρει κάτι περισσότερο. Το έκανα επειδή μου άρεσε, μιλούσε στην ψυχή μου τις περισσότερες φορές.
Γ.Μ. Οι σκηνοθέτες;
Α.Μ. Οι περισσότεροι ερασιτέχνες
Γ.Μ. Οι γυναίκες αντιμετωπίζατε προβλήματα μέσα στο παροικιακό θέατρο; Σας δίνονταν πρωτοβουλίες για σκηνοθεσία παραδείγματος χάρη;
Α.Μ. Δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα… Άλλο είναι αυτό που με πειράζει εμένα. Η έλλειψη συνεννόησης και αγάπης. Υπάρχει ανταγωνισμός για το ποιός θα πάρει τον καλύτερο ρόλο.
Γ.Μ. Τελικά η διανομή των ρόλων δεν γίνεται πάντα με βάση τις ικανότητες αλλά τις δημόσιες σχέσεις;
Α.Μ. Ναι αυτό συνέβαινε τις περισσότερες φορές.
Γ.Μ. Πως βλέπεις το μέλλον του παροικιακού θεάτρου;
Α.Μ. Δυναμικό υπάρχει. Παιδιά ηθοποιοί έτοιμοι να προσφέρουν υπάρχουν. Υπάρχουν ατομα που ενδιαφέρονται και τους αρέσει το θέατρο. Πιστεύω αν συσπειρωθούν μπορούν να προσφέρουν πολύ περισσότερα από ότι στο παρελθόν.
